En opeens ligt ie daar

De kieuwen pompen krachtig, de staart slaat. Het is tijd. Ik ontspan mijn vingers en verminder daarmee de grip die zij hebben op zijn bovenlip. De vis keert iets van me af en zwemt rustig met een paar staartslagen van me weg. Nu is mijn vissersleven op dit water compleet. Deze had ik nog nooit. Dit gewicht had ik nog nooit. Ik tril, mijn armen, schouders en onderrug doen pijn. Op dit gewicht was mijn lichaam nog niet berekend, anderhalf jaar na de operatie.

Terug naar het begin.
Omdat het vissen op de boezem me momenteel nagenoeg onmogelijk wordt gemaakt door de talrijke wolhandkrabben, verleg ik mijn aandacht voor een paar sessietjes naar een ander water, waar ik tot zo'n acht jaar geleden veel heb gevist. Om weer enige feeling met het water te krijgen, vis ik er drie korte dagsessietjes van elk ongeveer vier uur, die me 'slechts' één schub opleveren.

Het is me tijdens deze sessietjes duidelijk geworden dat de slechte vangstberichten die over het water de ronde doen, mede te wijten zijn aan de explosief toegenomen plantengroei.

Tijdens de laatste Carp and the City- sessie besluiten Wouter en ik twee nachtjes op het betreffende water te pakken. Tevens weer een test voor mijn lichamelijke gesteldheid, want ondanks dat ik nu ruim anderhalf jaar geleden een nieuw hart heb gekregen, zit ik nog steeds in een opbouwende fase.

We strooien twee dagen met Martin's Monstercrabjes. De eerste nacht vangen we een brasem en krijgen we twee runs. Eéntje resulteert in een losser na zo'n tien seconden, bij de ander is er bij het oppakken van de hengel geen contact, terwijl de molenspoel in hoog tempo lijn afgaf en de hengeltop krom stond...
Overdag kijken we toe hoe meerkoeten en duikeenden elkaar proberen af te troeven als ze naar onze bollen duiken.
De tweede nacht mag ik twee brasems onthaken, maar is er verder geen actie. 's Morgens staren we dan ook enigszins gedesillusioneerd naar de bakkende eitjes.

En dan gebeurt het! Een piep. De waker stijgt en zakt weer. Mijn blik gaat van waker naar hengeltop. Bijna tegelijkertijd strekt de lijn zich en wordt er, onder begeleiding van een hoge toon uit mijn tent, lijn van de molenspoel getrokken.

Eindelijk zwemt de vis voor de kant. Wouter staat in het water, klaar om het net onder de vis te steken. Een gelige vlek verschijnt. 'Wauw', en nog wat kreten roepen we tegelijkertijd door elkaar uit. Ik zet de slip nu een tikkie losser, deze wil ik niet kwijt. Een gigantische rug doorbreekt de oppervlakte en een staart slaat het water tot schuim. Voor de zoveelste keer verlaten meters lijn de molenspoel. Wouter kijkt om. 'Die is dik veertig gek!' En dat is ook mijn gedachte...

Nu de vis hoog in het water blijft, loods ik hem naar het net. Het gaat gemakkelijk en de eerste poging slaagt meteen. Als Wouter met de vis in het net naar de kant waadt, weten we het zeker; een dikke veertiger! Gezamelijk dragen we de vis naar de onthaakmat. Pas daar bekijken we hem rustig. Het is één van de laatste monumenten van het water, waarschijnlijk zo'n veertig jaar oud. Ik mocht hem al eens voor iemand fotograferen op een absoluut topgewicht. Eerder dit jaar werd hij gevangen op een naar mijn idee zorgwekkend laag gewicht, maar nu ligt ie hier, in volle glorie.

Nog even snel een stukje filmen

Snel pakken we de benodigde spullen erbij en wordt duidelijk dat de vis vol op het voer zat. We wegen met mijn klok. Boem! Echt?! We wegen nogmaals. Gewicht blijft hetzelfde. Voor de zekerheid ook maar wegen met Wouter's klok. De wijzer geeft exact hetzelfde gewicht aan. Boem! Het is zeker. Oké, wat nu? Het licht is verre van ideaal om mooie foto's te maken. Ik wil de vis niet zakken, dus we moeten het er maar mee doen. Hoe ga ik dit mannen? Ik ben al flink aangesterkt, maar of ik al klaar ben om zoiets te torsen? Het lukt.

Een kort filmpje (zoals altijd ook in HD te bekijken):