Het Beest

Een paar dagen geleden zag ik een schub loom tegen de kant in wat plantenwortels happen. Naarmate ik dichterbij kwam werd ik me meer bewust van de omvang van de vis. Hij imponeerde niet zozeer door zijn lengte, maar vooral door zijn hoge bouw. Ik noemde de vis voor mezelf Het Beest.

Vandaag begon met een conditie/looptest in het revalidatiecentrum. Deze heb ik elke drie maanden om te kijken of ik nog vooruitgang boek. Ik kwam dan ook redelijk vermoeid thuis, maar moest gewoon even een paar uurtjes naar buiten. Maar waarheen? Zou Het Beest nog in hetzelfde gebied rondzwemmen? Keuze gemaakt.

Een uur later kom ik op de plek aan. Bril gaat op en de observatie gaat beginnen. Al snel zie ik drie schubjes net onder de oppervlakte liggen. Een stukje verderop twee brede ruggen door het wateroppervlak. Ziet er een stuk groter uit. Ik voer wat kleine korstjes bij de schubs in de buurt in de hoop dat ze gaan azen en daarmee weer de interesse  bij andere vissen opwekken.

Het tweetal wordt vergezeld door twee kleine spiegeltjes en nog een grote schub. Ook hier voer ik wat broodkorstjes, zo dat deze door de wind over de vissen worden geblazen. Verwachtingsvol verberg ik me in de rietkraag. De korstjes drijven over de vissen heen en lijken verloren te gaan aan de watervogels. Opeens verschijnt daar een dikke schub. Het Beest! Ik herken hem direct. Die laat deze mogelijkheid niet aan zich voorbij gaan en verorbert de eerste korst. Het is nu of nooit. Met trillende handen zet ik een korst op mijn haak en leg in als Het Beest even wegdraait. Niks soppen van tevoren, daardoor wordt de korst te zwaar en dat kan net teveel lawaai of trillingen geven. Het Beest keert, negeert het eerste korstje dat hij tegenkomt en pakt mijn iets grotere. Een smak, de korst verdwijnt, de lijn beweegt.

Het Beest, de eerste ontmoeting

Het eerste schot is woest, beslaat zeker twintig meter. Het water kleurt groenbruin van de blubber en draadalg. Plukken wier hangen aan de lijn. Ik win terrein. Op tien meter uit de kant vechten we het uit. Hij geholpen door zijn bouw, zijn kracht en het wier aan de lijn, ik door mijn tot in het handvat gekromde hengel en langzaam tikkende slip. Een tijdje later hef ik het net. Ik bal mijn vuist. Yes!Voor me ligt een bulk vissenvlees tussen de mazen. Ik hijg, transpireer me kapot, mijn hoofd bonkt.

Ik bel Rolf in de hoop dat hij foto's kan maken. Helaas. Dan de zelfontspanner maar. Batterij van de afstandsbediening leeg, zal je net zien. Dan maar ouderwets. Ik gebruik een plastic zak om scherp te stellen op de plaats waar ik zo met de vis ga zitten. De camera klikt, mijn rug en armen kraken. Voor dit soort vissen ben ik kennelijk nog niet klaar.

De camera klikt, mijn rug en armen kraken.

Het Beest zwemt rustig weg. Ik pak een flesje water, maar tril zo erg dat de helft van de inhoud naast mijn mond klotst.
Een volschubspiegel van rond de twintig zwemt verleidelijk happend voorbij. Een mini-visje in vergelijking met wat ik net in mijn handen had. Toch wil ik deze hebben.
Broodkorsten worden geweigerd. Boiliekruim ook. Hij zwemt op half water en hapt op watervlooien en allerhande beestjes. Ik heb een doosje met verschillende kleuren en formaten foampjes bij me. Ik pik er een kleine, zwarte uit en knijp een loodhageltje op dertig centimeter van de haak. Ik schat de zwemroute in en leg in. Ik kan het foampje nog net onderscheiden.

Eerst zwemt hij er vlak langs, maar als hij zijn kop keert lijkt hij het foampje op te merken. Dat moet vast lekker zijn! Steeds dichter komt ie. Nee, ja, godsamme, hij pakt 'm! Een haal van mijn hengel. Een run. Scheren naar links, net achter een tak langs. Dan toch nog vast in een andere tak. Een puntje van de tak beweegt als ik aan de lijn trek. Muurvast. Ik zet de molenbeugel open en wacht. Niets. Ook andere trucs halen niets uit. Uiteindelijk trek ik de lijn kapot. Het is mooi geweest vandaag. De warmte en inspannng van de dag eisen hun tol. Ik ben nog niet klaar om full power te gaan, maar ik heb hem, Het Beest.