Oppervlaktevissen - Succes doortrekken

De vlokvis, groter dan ik dacht

Na de zo succesvolle middagsessie van gisteren ben ik weer op pad. Als je de mogelijkheid hebt, waarom dan niet het succes proberen door te trekken? Op weg naar het water scoor ik bij de bakker een halfje bruin ongesneden. Bruin omdat iedereen met wit vist. Een voorraadje oude sneetjes brood dient als voerbrood.

Evenals gisteren is er in het begin van de sloot geen teken van karper te ontdekken. Pas halverwege weer de eerste kolken en deiningen, al gaat het er een stuk minder heftig aan toe dan eerder. Van kruisende en happende karpers echter nog geen spoor. Misschien komt dat nog zodra de zon op het water schijnt. Die moet eerst boven de bomen uitkomen. Duurt nog een kwartiertje, schat ik.

Twee schubs zwemmen rustig rond en happen af en toe tegen een lelieblad of naar bloesemblaadjes. Een kans! Ik monteer een klein broodkorstje op de haak, gooi een ander in de buurt van het tweetal en plaats mijn korstje er op dertig centimeter vandaan. De grootste van de twee komt steeds dichterbij. De ander kiest een andere richting. Slechts een lelieblad zit er nog tussen de vis en mijn korstje. Hij zakt onder het blad. Ik check nog even of de slip zo goed als dicht staat. Als ie het pakt wordt het hard tegen hard. Het korstje kantelt. In een lichtstraal zie ik een vin wapperen. Het brood schiet naar binnen. Hangen! De vis doet er alles aan om diepte te maken, maar ik laat hem niet. Binnen een halve minuut zit ie in mijn net. Daar laat ik hem even uitrazen.

Bijna zwarte, zwangere beauty

Een stuk verderop. Een bijna zwarte karper zwemt rustig haar rondjes tussen de lelies. 'Haar', want ze zit duidelijk vol kuit. Er moet toch iets zijn waarom deze vis niet deelneemt aan het paaispel. Ze lijkt er toch klaar voor. Een groepje van vijf paaiende vissen zwemt op haar af. Even wordt ze door ze aangetikt, maar ze voegt zich niet bij hen. De vijf ploegen verder door de lelies. Bizar. Ik laat voorzichtig mijn korstje op een lelieblad naast haar zakken en trek het er voorzichtig van af. Heel langzaam drijft het brood naar de vis. Ze keert iets, hapt twee keer naar de korst, maar pakt het niet. Ze zakt iets. Laten liggen, wie weet? Ik wacht misschien een minuut in spanning af, dan komt ze omhoog en werkt het baksel naar binnen. Zo simpel gaat het. Veel tegenstand krijg ik niet en ik kan haar relatief rustig tussen de lelies uitdrillen.

Een stukje vin verraadt karper

Het gaat wel erg gemakkelijk zo! IJzer smeden wanneer het heet is, zeggen ze, dus zoek ik verder. Een stukje vin verraadt op de bodem azende karper. Aan de overkant van de sloot gaat het er even heftig aan toe. Eenden vluchten voor de hevig zwiepende staarten en ruggen die het wateroppervlak doorbreken. Ik knijp een vlok brood op de haak, dompel deze even in het water en knijp er wat lucht uit. Perfect. Heel langzaam en verleidelijk dwarrelt de vlok naar beneden. Nog voor mijn lijn stilvalt omdat de vlok de bodem heeft bereikt, loopt de lijn sneller over het lelieblad. Ik maak contact. Furieuze uithalen terwijl ik geen krimp probeer te geven. Dat doe ik wel, maar omdat het de vis niet lukt echt op gang te komen heb ik enige vorm van controle. Al snel geeft de vis zich gewonnen. Hij is groter dan ik dacht.

Elke poging is raak. Je hebt van die momenten. Er zwemt een mooie spiegel tussen de lelies. Eén van de groteren die ik hier gezien heb. Ik wacht even met inleggen zodat ik zijn gedrag kan inschatten. Soms een hap tegen een lelieblad, verder kalm rondzwemmen. Een groepje paaiende karpers komt langs. De spiegel laat zich zakken. Vier slankgebouwde schubs en een kogelronde spiegel zwemmen recht op me af. Een paar minuten later verschijnt mijn doelwit weer aan de oppervlakte, nu wat verder naar rechts. Voorzichtig werp ik mijn minikorstje in en trek hem dichterbij. Vijf minuten later nog geen reactie. Ik voer wat korstjes bij als er weer wat paaiende vissen door het lelieveld zwemmen. De deiningen camoufleren zo het neerkomen van de korstjes. Zelf maak ik van de gelegenheid gebruik in te halen en een nieuw korstje te monteren.

Daar is ie weer!

Er verdwijnt heel geniepig een korstje rechts van me. Nog net zie ik de flank van de spiegel wegdraaien in de zon. Snel, maar behoedzaam, laat ik mijn korstje aan de andere kant van het lelieblad op het water zakken. De vis zwemt een andere richting uit. Een tweede voerkorstje wordt gepakt. Inhalen of laten liggen? Altijd een overweging op zo'n moment. De vis verdwijnt uit mijn zicht. Twee bladeren bewegen iets opzij. Hij komt de kant van mijn haakaas uit. Laten liggen. Nu beweegt een blad naast mijn korstje. Als ie komt dan geef ik hem geen ruimte! Lippen verschijnen van onder het blad. Ze pakken het brood vast en werken het in twee keer naar binnen. Ik zet de haak en tegelijkertijd mezelf schrap. De weerstand is minder dat verwacht. Logisch gezien het formaat van de vis. Het is een andere spiegel. Nee hè! Ik herken de vis direct. Ik heb het beest al diverse malen gevangen. Ik ving hem al op kattenbrokken, boilies, kapucijners en nu dus op brood en telkens in een andere uithoek van het systeem. Goed te zien dat ie nog leeft, al had ik liever de andere spiegel gevangen.

Ik loop nog een kwartier rond, maar zie geen vis meer waarbij ik een kans zou kunnen maken. Het is ook mooi zo. Het was zo'n zeldzame ochtend waarop je even weinig fout kunt doen.