Oppervlaktevissen - Juiste moment, juiste plaats

Het is rond het middaguur als ik de deur uit stap. Mijn struinspullen gaan mee, al heeft de tocht meer als doel om wat stukken water te verkennen voor komende twee-uurs sessies. Daarover een andere keer meer. Het waait flink, maar dat is wel zo aangenaam met de heersende temperatuur. Na wat wateren bezocht te hebben, besluit ik een kijkje bij een met lelies begroeide sloot te nemen. Goede kans dat ik hier wat karpers zie. Een flink stuk omrijden, maar met de heersende omstandigheden kan ik er misschien wel een vis meepakken.

Waar de wind elders redelijk vrij spel heeft, ligt de sloot in een heerlijke luwte van een langgerekte bomenrij. Dat is ook meteen goed te voelen doordat het een stuk warmer is tussen het hoge gras en riet. De deels nog gelige rietstengels knisperen in de warmte en insecten zoemen om me heen. Als ik wat riet met mijn schepnet opzij duw om een blik op het water te werpen, vliegt een rietzanger verschrikt op. Om me heen kijkend zoek ik naar tekenen van karper. De lelievelden beginnen hun vorm te krijgen, maar er drijft ook opvallend veel afgescheurd blad rond. Alsof er onlangs een vis in het lelieveld is gedrild.

Een paar honderd meter verder in de sloot wordt me de oorzaak van de vele, losse stukken blad duidelijk. Staarten, ruggen, opspattend water en brede deiningen eisen mijn aandacht op. Dus toch nog! Veelal slanke schubs met een enkele spiegel. Geen één uit de categorie buffel, maar dat maakt niet uit. Het voordeel van alle activiteit is ook dat ik minder behoedzaam hoef te zijn. De normaal zo schuwe vissen lijken zich niets van mij aan te trekken. Zelfs de vissen die niet paaien, en dat blijken er nog best wat te zijn, kan ik rustig bekijken.

Een spiegel hapt naar wat bloesemblaadjes. Een inkopper zou je zeggen. Snel zet ik een korst op de haak en werp in. Voorzichtig trek ik het dichter naar de vis tot het een meter bij hem vandaan ligt. Zo heb ik nog enige ruimte om de richting naar de vis aan te passen. Het laatste stukje doe ik het liefst als de vis in beweging is. Al snel verplaatst de spiegel zich iets naar rechts. Ik trek de korst heel langzaam een stukje in dezelfde richting. Het duurt niet lang voor de vis het brood opmerkt. Hij zakt iets, zwemt in een boog tussen de lelies door rond de korst en gaat er dan gedecideerd opaf. Zonder geluid te maken wordt het stuk brood naar binnen gewerkt. Meteen hang ik in de hengel om de vis geen diepte te laten maken. De oude, al vaak tot het uiterste beproefde, blank buigt door, maar doet zijn werk nog altijd met verve. Een korte inspanning later kan ik de spiegel kopschuddend boven net loodsen. Voor sommigen een leder, voor anderen een kale spiegel.

Mijn twee volgende pogingen met een enkele korst lopen op niets uit. Zoals het 'hoort' dus eigenlijk. De tijd dat het op die manier nog regelmatig lukte ligt immers al ver achter ons. Ik zal mijn aanpak moeten veranderen. En daar ben ik eigenlijk wel blij om. Simpel is niet altijd bevredigender. Daarom voer ik in twee lelieveldjes wat grotere- en mini-korsten. Dit neemt vaak al wat argwaan weg. Gelukkig mijden veel van de watervogels het water. Waarschijnlijk dankzij de paaiende karpers.

Nog geen tien minuten later wordt de eerste grote korst gepakt. Kort erna volgt weer een grote. Reden genoeg voor mij om dus ook een grote op mijn haak te zetten. Nog geen kwartier na inleggen ligt de tweede vis, een schub, op de mat.

Ik voer nog twee lelieveldjes aan met wat grotere en kleine korsten. Vanaf dan gaat het even hard. In een kort tijdsbestek vang ik een zwangere schub en twee donkere, slanke schubs.

Misschien is dit teveel van het goede geweest, want er lijkt iets veranderd. Er paaien amper nog vissen, de watervogels houden zich koest en er zijn bijna geen zonnende en kruisende vissen meer waar te nemen. Door mij? Zijn de vissen uitgepaaid en moet alles in en om het water zich daaraan aanpassen? Ach, voor wat niet geplande visuurtjes mag ik zeker niet klagen!

Ik maak twee plekjes van geweekt brood. Misschien zijn ze wel geneigd met hun kop naar beneden te gaan. Een uur lang loop en zit ik langs het water. Probeer ik 'samen te smelten' met de omgeving. Het versterkt voor even mijn zintuigen, maar ook mijn beleving. De korsten zijn ondertussen door meeuwen en twee eenden opgegeten. Het is bij één van de geweekt-brood-plekjes dat ik vaag een mogelijke kandidaat voor mijn onthaakmat zie zwemmen. Een spiegel, misschien wel de grootste die ik vandaag heb zien zwemmen. Vier belletjes verschijnen naast het lelieblad waar het brood moet liggen. Met moeite kan ik een klein kolkje aan de oppervlakte waarnemen. Tijd voor actie. Ik knijp een vlok brood op de haak en zet op 40 cm. er vandaan een knijploodje om de lijn op de bodem te houden. Als de vis even van de plek wegzwemt leg ik in. De bewegende leliebladeren geven de zwemroute van de vis aan. Vlak voor mijn voeten doemt hij even aan de oppervlakte op en duikt dan richting mijn broodvlok.

Twee belletjes spatten kapot, kort nadat ze het wateroppervlak hebben bereikt. Een glimp van de flank van de spiegel. Stof dwarrelt op. Eindelijk is daar het teken. De lijn komt in beweging. Mijn arm volgt. Een explosie van kracht en opspattend water, vermengd met modder. De slip komt op gang en de vis wint een meter of drie. Ik win twee slagen en verlies weer wat lijn. Plots voel ik de vis van houding veranderen en daarmee de druk iets afnemen. Meteen trek ik de vis naar de oppervlakte en steek het net in het water. Een nieuwe vluchtpoging, maar ver komt hij niet. Het net wacht en de vis heeft geen keuze. De mazen rijzen onder dwang van mijn linker arm uit het water. Nog een kansloze ontsnappingspoging waarbij water in mijn gezicht spat. Ik zak op mijn knieën en bewonder mijn prijs. Niet slecht voor een dag waarop ik eigenlijk niet zou vissen!