‘Bij 10 beginnen we pas te tellen!’

Het is zover. Rolf en ik hebben gisteren zelfs in de Droefpoel weten te blanken.
De Droefpoel is een klein watertje, omgeven door riet en bomen, maximaal zo'n drie meter diep en 's zomers begroeid met leliebedden. Er zwemmen voor zover bekend zeventien karpers rond tot 28 pond.
Het poeltje werd vooraf serieus benaderd. Het diepteverloop was ons al bekend, waar de vis zich ’s winters ophoudt ook. Drie dagen van tevoren werden er wat 15 mm. bolletjes gestrooid, niet teveel met de watertemperatuur van slechts 8 graden (!), maar ietsjes meer vanwege het hongerige gevogelte.
We zaten, visten en blankten. Alles werd uit de kast gehaald. Mijn voerbootje voer onze rigjes zo ver mogelijk onder de takken uit, om het uur werden de rigs iets verplaatst en aan het einde van de dag hadden we zo ongeveer elke vierkante meter van de poel bevist. Het mocht niet baten. Rolf deed een gewaagd voorstel: 'Snoeken?'

Rolf trok alle registers open op de Droefpoel

Zo komt het dat we vandaag enkele van Rolf’s snoekhotspots aandoen. ‘Pak jij dit stukje maar, mag jij de eerste vangen’, roept Rolf over zijn schouder als we bij de eerste hotspot staan en met een zelfverzekerde tred zelf dertig meter doorloopt. Ik werp, en nog eens. Een kolk bij mijn jerkbaitje. Shit! Ik werp, tik het ding binnen. Dan gespetter bij Rolf. Ik assisteer. Binnen drie kwartier vangen we drie zeventigers, terwijl er meer jagen. Dan valt het stil. We vertrekken, Rolf heeft meer hotspots in z’n mouw.

De teller stokt uiteindelijk op zes, met als grootste een achtentachtiger. De drilarmen zijn weer geolied, de focus is helemaal terug, een plan voor morgen is gemaakt. We gaan naar het Takkenwater. Er is al twee jaar lang wintersterfte geweest, maar wie weet?