Toch nog karpers!

Het loopt lekker op de stek. Alles lijkt samen te vallen en door dagelijks een kilootje te voeren en regelmatig op de stek te vissen, hoop ik zoveel mogelijk vis op de kant te kunnen krijgen. Regelmatig vissen betekent voor mij ongeveer drie keer per week een paar uur. Die paar uur wil ik dan natuurlijk ook vissen op het meest effectieve tijdstip. Dat is een kwestie van uitzoeken. Misschien dat ik binnenkort eens een nachtje pak, dat heb ik nog niet op de stek gedaan, misschien dat ik dan nog wel meer vang?! Door drie keer per week slechts een paar uur te vissen, hoop ik de druk op de stek laag te houden, maar toch een grote kans te maken om zoveel mogelijk vissen te vangen die de stek bezoeken .

Het regent als ik op de stek aankom. De meerkoeten duiken. Voor mij hier een teken dat ik rustig aan kan doen omdat er dus op het moment waarschijnlijk geen vis op de stek aanwezig is. Rustig zet ik de boel klaar en beaas de rigs. Benieuwd of al mijn conclusies weer bewaarheid worden. Er hangt een vreemde sfeer, een die ik niet kan beschrijven en die me niet bepaald hoopvol stemt.

De hengels omhoog gericht om zo min mogelijk lijn
in de lelies te hebben

Drieeneenhalf uur uur lang gebeurt er niets en staan de hengels werkeloos schuin omhoog gericht. Elk uur werp ik opnieuw in. Ondertussen is het wel gestopt met regenen.

De meerkoeten duiken niet meer en plukken nu wat aan de lelies. Dan loopt de linker hengel af. Toch nog! De vis gaat er als een malle vandoor en komt hierbij omhoog, waardoor ik al snel direct contact krijg. De runs zijn kort en fel, maar ik weet ze zonder al teveel moeite te pareren. Een spiegel, een project waarschijnlijk. Leuk!

Als ik de linkerflank fotografeer loopt de middelste hengel af. Snel zet ik de vis terug en pak de hengel op. Deze vecht log en rustig. Gestage runs de diepte in, mijn lijn blijft haken achter lelies en watersla. Voordeel is wel dat deze mijn lijn een beetje beschermen tegen de scherpe stenen en vele mosselen. Desondanks zie ik na een paar minuten de eerste stukken gerafelde voorslag in de wind wapperen. Ik win lijn en eindelijk zie ik de lelies waar mijn lijn in verdwijnt bewegen. Hij is er bijna! Twee maal verspringt de lijn, dan heb ik direct contact. Het is een schub. Nog twee keer vlucht de vis voor het net. Wederom blijkt dat de manier van vechten helemaal niets over het formaat van de vis zegt. Ik dacht een dikke vis aan de lijn te hebben, maar het is een standaard formaat hier. Niet erg, in tegendeel, maar toch verrassend.

Tijd om te gaan. Als het meezit ben ik over drie dagen terug. In de tussentijd zal ik wel elke dag een kilootje van Martin's SAL-dumbells blijven voeren...