Carp and the City part 11; Vissen is ook bezinnen

Een beroepsschuit heeft tegen 'Wouter's dukdalf'
aangemeerd

Omdat onze voorgaande drie stadsessietjes niet het gewenste resultaat opleverden, hebben we dit keer gekozen voor een populaire aanlegplek voor boten. Altijd goed. Soms wordt deze plek ook door de beroepsvaart gebruikt om te overnachten. Langs het water loopt een smalle groenstrook, waar we onze hengels nog net kunnen plaatsen zonder dat deze door de langsrijdende auto's van de steunen worden gereden. Zelf nemen we aan de andere kant van het asfalt plaats, in een groenstrook, voor een van de stadsparken. De auto, die naast ons staat, biedt enige bescherming. De afspraak is dat als een van ons een run krijgt, hij de ander meteen op het hart drukt goed om zich heen te kijken alvorens over te steken. Doodgereden worden in je haast een hengel op te pakken is ook zo lullig.

Bousburgers

Wouter bood aan om twee dagen te voeren omdat de stek toch op de route naar een van zijn andere stekken lag. Tot vijf meter uit de kant groeien lelies, daarna zakt de bodem af naar drie meter, waarna deze zo'n twintig meter verder daalt naar de maximale diepte van ruim vier meter. We plaatsen op elk van deze dieptes een rig. Wouter schuin naar rechts, ik schuin naar links, beiden richting een dukdalf.

18.15 uur liggen we in. Er ligt een beroepsschuit tegen 'Wouter's dukdalf' aangemeerd en vlak na inwerpen begint deze zijn motor warm te draaien. Dat begint dus al lekker. De stroming die ontstaat laat ook mijn stek, ongeveer vijftig meter verderop, niet ongemoeid. We besluiten het een uurtje aan te kijken en anders te verkassen. In de tussentijd kunnen we mooi even wat eten klaarmaken en vermaken we ons met de vele, voornamelijk vrouwelijke, hardlopers die passeren.

Voordat het uur verstreken is, is de rust wedergekeerd. Het schip ligt er nog, maar de motor zwijgt. We werpen alles opnieuw in en gaan een nieuwe, visloze sessie tegemoet, zo zal blijken.

Het is duidelijk dat we voor een ander soort stekken moeten gaan kiezen, willen we meer kans maken op een vis. Eigenlijk weer zoals we begonnen waren, intiemere, rustigere stekken, waar junks en zwervers hun dagen slijten en welgestelden liever niet komen. Niet altijd even aanlokkelijk, maar wel avontuurlijk en nog altijd beter dan vanaf een caféterras of de straat vissen. Waarom niet stoppen met stadvissen? Omdat we dat niet willen.