Over blanks en gigasnoek

Dan 'maar' op snoek en ook dat is niet erg

Tussen mijn zoektocht naar nieuwe stekken door werd er ook nog gevist. De door mij en Rolf geplande pensessie werd door mij afgezegd omdat mijn lichaam duidelijk aangaf aan rust toe te zijn. Het viel me nog mee dat het zo lang heeft geduurd. Rolf trotseerde de elementen en moest uiteindelijk afhaken doordat zijn pennetje simpelweg weggeblazen werd.

De dag erna had ik slechts drie uurtjes de tijd en leverde een paar uurtjes snoeken me vier vissen tussen de 70 cm en 84 cm op. 's Avonds hebben Rolf en ik overleg en wordt besloten du Vette een week rust te geven.

Daags erna staan Rolf en ik aan de vaart waar ik succes had. We kammen elk interessant plekje uit. Het water is iets troebeler dan de dag ervoor en stroomt nog wat harder. Plukken waterplanten en door de wind afgerukte takken worden door het water meegesleurd. Geen ideale snoekomstandigheden. Toch is er actie. Ik draai binnen en vlak voor mijn voeten, als ik mijn shad uit het water trek, draait een mooie snoek weg. Ik schrik me kapot en donder, mede door de harde wind in combinatie met de schuine kant, bijna het water in. Wat ik vervolgens ook probeer, ik kan met de shad geen aanbeet meer uitlokken. Een oranje Screming Devil gaat aan de speld, die valt op qua herrie en kleur. Een aantal worpen later weer een volger die vlak voor mijn voeten wegdraait, nu een beduidend grotere snoek. Ik waarschuw Rolf, die meteen komt. Die vis moet eruit!
Vijfde worp: plots een gewelddadige beuk vlak voor mijn voeten. Een grote, brede snoekenkop verschijnt boven water, een gigantische bek opent zich, de kieuwbogen geopend. De Screming Devil is niet meer dan een tussendoortje. Sjeeezussss! De vis schudt met zijn kop door het wateroppervlak. Dit is groot, zeker een meter. Rolf komt aanlopen 'En?' Ik spreid mijn armen van 'tada, kijk, ik heb hem!' in de ene hand de hengel met de nog altijd kopschuddende vis eraan. Helemaal fout natuurlijk. De Screming Devil vliegt door de lucht en de vis zakt in de golven.
We gooien met alles wat we bij ons hebben, maar ook de kleinere snoek laat zich niet meer zien.
Verderop in de vaart weet ik weer een snoek te verspelen die aan de oppervlakte losschiet.

Een avondje vissen met Wouter op zijn winterstek resulteert in een blank. Niet heel verassend gezien de koude regen en hagel, maar wel iets tegenvallend omdat het de eerste blank sinds weken is.

Vrijdag zijn Rolf en ik terug aan de vaart, klaar om in de paar beschikbare uurtjes onder andere de monstersnoek alsnog op de kant te krijgen. Het water is nu nog troebeler en lijkt op sommige plaatsen een kolkende rivier. Toch proberen we het. We gooien ons een arm uit de kom, jerken, twitchen en spinnen wat we kunnen, maar haken slechts plastic zakken, takken, waterplanten en een grote voorn in zijn zij. Uiteindelijk geven we op en rijden naar huis. In de verte doemt Peter's brug op. Hier heb ik werkelijk nog nooit een snoekaanbeet gehad, maar Peter bezwoer me dat hij hier zijn grootste snoek ooit heeft verspeeld. Tien minuten extra blanken zou nog net in het tijdschema passen dus waarom niet?
Mijn ongeveer twintigste worp en dan gebeurt het. De brug die steevast garant stond voor snoekloze minuten, levert me nu 88 cm snoek op. Lekkerrrr!