The hunt for Lac du Vette mirrors; Slechts toeschouwer

Chiquita plek, 10 uur. De hengels liggen in. De buitenste met tijgernoten, de andere vier met boilies. Dit zijn de omstandigheden waarin ik het liefste vis. De harde wind die schuin op de stek staat dwingt ons iets dichterbij te vissen dan we eigenlijk willen. Daar hadden we wel al rekening mee gehouden door verspreid en iets dichterbij te voeren. Rolf heeft ondanks zijn misère besloten een blitzsessie te draaien op Concrete Jungle.

Tot vandaag hebben we op Concrete Jungle en de Chiquita plek in totaal 7 kg boilies en 17 kg tijgernoten gevoerd. Dat is in totaal 48 pond voer, wat volgens onze doelstellingen zou betekenen dat we dus 96 pond karper moeten vangen. Met slechts Sander’s negenponder op de kant lopen we iets achter, maar één goede sessie en we zijn back on track.

10.30 uur Sander staat met een kromme hengel in de hand. Het is net even droog. Er is sprake van een impasse. De vis blijft achter het talud stilliggen. Geduldig wachten we tot de vis weer begint te zwemmen. Gespannen kijken we beiden naar de hengeltop. Eindelijk twee zachte rukjes. Sander geeft lijn. Tergend langzaam wordt deze genomen. Een haal met de hengel. Wederom vast. Het zelfde spel volgt. Dit keer komt de vis wél los en zwemt naar rechts. Een kolk op twintig meter uit de kant. Het net gaat te water. Een paar minuten later is hij de onze. We schudden handen. Een moddervette schub. Als ik het net optil valt het gewicht toch wat tegen. De buik blijkt ‘zacht’ te zijn, niet gevuld. Toch weet het beest de naald tot 19 pond te trekken

12.50 uur. Rolf belt dat hij net inligt en wil weten hoe het ons vergaat. Komt mooi uit dat hij toch nog ergens de energie heeft weten te vinden om het een paar uurtjes te proberen. We willen immers zo snel mogelijk zo veel mogelijk informatie over onze stekken vergaren.

De eieren met spek bakken als Rolf belt. Of ik een foto wil komen maken. Het is nog geen tien minuten na afsluiten van ons telefoongesprek. Als ik kom aanlopen draait een grijnzende, ietwat bleke, kop om. Een werkelijk puntgave schub van 22 pond. Snel maak ik wat foto’s en keer terug naar de eieren.

15.50 uur. Rolf komt nog even langs. Hij ziet ondanks de striemende wind en zijn vangst nog bleker dan daarstraks. Hij heeft de buit binnen een smeert ‘m. Over de matige vangsten maken we ons geen zorgen, we houden ons aan het plan. Even heb ik nog aan de Parkietenburcht gedacht als winterstek, maar ondanks de goede vangsten daar wilde ik voor een minder risicovolle stek gaan. Net die ene wintervis verspelen aan de messcherpe en steile taluds zien we niet zitten.

Rolf's puntgave schub

17.30 uur. Slechts één vis. Geen teken van karper, niet springen, niet draaien, geen aanbeet meer. Krabben zat, dat wel. Elk uur halen we onze hengels op en bijna elke keer zijn onze boilies verdwenen of bewerkt. Zelfs mijn tijgernoot heeft het moeten ontgelden. Zijn karpers bang voor wolhandkrabben? Azen ze nu niet? Of zijn er nu gewoon weinig aanwezig in deze zone? Ik ben er onderhand wel achter dat de vissen hier in korte tijd grote afstanden afleggen. Dat is ook één van de redenen dat Rolf en ik nu al zijn begonnen met voeren en met een behoorlijk volume. We willen dat ze weten dat er hier constant wat te halen valt en hopen dat ze besluiten in de buurt te blijven als de winter intreedt. Welke stek nu al hun voorkeur geniet proberen we nu uit te zoeken. Daar zullen we ons dan op gaan richten.