Kort en effectief vissen

In Dé Karperwereld nr. 92 is er een artikel van mij gepubliceerd over mijn globale aanpak voor het vissen van korte sessietjes, toegespitst op één van mijn 2-uren projecten.

Ik ben iemand die binnen zijn visserij graag dingen ontdekt, uitprobeert en zelf wil uitzoeken. Dat vormt eigenlijk het hart van mijn hobby. Natuurlijk wil ik ook vangen, dat is het uiteindelijk doel, maar zonder alles er omheen is voor mij de lol er na een paar gevangen vissen wel vanaf. En omdat ik het in mijn visserij tegenwoordig veelal moet hebben van relatief korte sessies, is het belang van een goede voorbereiding alleen maar toegenomen.

Een plan dus. En omdat ik de dingen graag zelf uitzoek en durf te proberen, maak ik er meestal een project van. Natuurlijk wil ik ook een bepaalde vorm van zekerheid hebben, dus lopen deze projectjes vaak naast mijn ‘normale’ visserij. Dat is mogelijk omdat ik een visser ben die liever regelmatig kort aan het water is, dan een enkele keer lang.

All I need voor een kort sessietje

Als ik ergens op de dag twee of drie uurtjes over heb, pak ik doorgaans mijn struinspullen en ga op pad. Dat betekent kilometers rijden en lopen en hopen op een gewillige vis. Ook tof, maar zou het niet effectiever en minder inspannend kunnen? Ik wil op regelmatige basis gedurende twee uur netto vistijd – de tijd dus dat mijn haakaas in het water ligt – vis proberen te vangen. Een eerste voorwaarde is logischerwijs dat ik vis waar de vis zich ophoudt. Een tweede is dat ik de mogelijkheid moet hebben om de omstandigheden zoveel mogelijk naar mijn hand te zetten. Daarbij zal ik ook rekening moeten houden met de heersende voermanie van de meeste vissers en de zichtbaarheid van mijn stek. Onverholen succesvol zijn is vragen om problemen.

Een derde voorwaarde is dat de reistijd maximaal een uur mag zijn, zodat ik inclusief vissen niet meer dan drie uur kwijt ben. Dat is immers het streven.

Uiteindelijk selecteer ik vier stukken water die ik gedurende het vroege voorjaar geregeld in ‘verloren uurtjes’ bezoek. Ik verricht er het nodige peil- en observatiewerk en bepaal de exacte stekken. Het is eind april als ik na een paar weken eindelijk de eerste vissen zie zwemmen in twee van de door mij geselecteerde stukken water. Het voordeel is ook nog eens dat deze relatief dicht bij elkaar liggen. De overige twee blijven vooralsnog van karper verstoken, dus is de beslissing om deze te laten vallen snel genomen.

 

De steile oevers maken
het vissen niet
aantrekkelijk

De eerste stek is een met rietkragen en ’s zomers met waterplanten begroeide poel. Deze wordt onder meer gebruikt als hondenzwemwatertje. Hier heb ik een stek gevonden van waaruit ik meerdere plekjes zou kunnen bevissen en tussen het riet vrijwel uit het zicht kan zitten.

De tweede stek is aan een rustiger gelegen sloot die de poel met de rest van de waterpartijen verbindt. De kanten van de sloot zijn nagenoeg onbegaanbaar door de steile oevers en de dichte begroeiing. Niets voor andere vissers, dus echt iets voor mij!

De keuze voor deze twee stukken water biedt me de mogelijkheid om beide stekken te laten ‘samenwerken’. Gezien het gedrag en zwemtempo van de vissen in de sloot, ziet het ernaar uit dat deze meer als pendelroute van en naar de poel wordt gebruikt en niet om er naar voedsel te zoeken of te rusten. Ik zal ze hier dus waarschijnlijk niet lang vast kunnen houden. Eén à twee uur voor de eigenlijke sessie wat voeren zou hier toereikend moeten zijn. Tijdens het penvissen heb ik namelijk meermaals ervaren dat een leeggegeten voerplekje zeker nog een uur zijn aantrekkingskracht behoudt. En in dit geval maak ik er zelfs twee in de sloot die ook nog eens dicht bij elkaar liggen. Genoeg om de vissen bezig te houden tot ik ben teruggekeerd. Mochten ze toch doorzwemmen, dan is er altijd de stek op de poel zelf nog waar ze met mijn voer in aanraking kunnen komen. Komt een vis vanuit de poel de sloot in zwemmen, dan zal deze waarschijnlijk mijn voer herkennen van mijn voerplekje daar en eerder geneigd zijn met vertrouwen te azen. De ene stek helpt de andere dus.

Na een paar weken zie ik eindelijk de eerste vissen

Ik heb twee sessietjes van twee uur op de slootstek achter de rug en niets gevangen. Er zwemt wel vis rond, maar deze zwemmen in te hoog tempo voorbij en tonen geen interesse in mijn aas. Nog geen twintig meter links van mijn stek bleek er echter een plek te zijn waar ze wel even bleven rondhangen en soms met hun kop naar beneden stonden. Hoezo het belang van ‘de juiste plaats’?! Waarom daar en twintig meter verderop niet, heb ik zo snel niet kunnen ontdekken, maar het was voor mij wel een teken om een stuk op te schuiven.

Het is nog fris als ik bij de nieuwe slootstek aankom. Ik heb een gat in mijn dag, dus die kan ik mooi vullen met een 2-uurs sessie. Brasems paaien tegen de in het water hangende boomtakken en struiken aan de overkant. Ze zijn aardig aan de maat. Het water is weer wat troebeler geworden in vergelijking met de laatste keer dat ik hier was. Zowel links als rechts van mijn plek voer ik redelijk verspreid twee handjes Crushies en 15 en 20 mm bollen. Genoeg om een vis even bezig te houden en te weinig om ze te verzadigen, hoop ik. Daarna voorzie ik de plek op de poel zelf van voer en ga weer op huis aan. Op de terugweg kan ik mooi boodschappen doen.

Een goede anderhalf uur na voeren ben ik terug. Zo geruisloos mogelijk werk ik me door de struiken heen en maak vervolgens mijn spullen in orde. Er is hier van nature al een opening onder een boom en die zou me net genoeg drilruimte moeten bieden als ik op mijn hurken ga zitten. Een onderhands worpje volstaat om de twee rigs op hun plaats te krijgen. Omdat de overkant met struiken en bomen overgroeid is, duw ik de steunen stevig in de grond en zet mijn molenslip zo goed als dicht.  Als hoofdlijn heb ik 40/00 opgespoeld en beide hengels vis ik met een vrij simpele 15 cm. lange onderlijn van 'Strip-iT' -materiaal en vis deze aan een zogenaamd 'Double Loop systeem' van Free-Fall. Omdat ik tegen obstakels vis is een longshank-haak uit den boze en gebruik ik een klauwhaak met line aligner.

De linker rig komt een meter of zes naar links onder de eigen kant te liggen, de rechter een meter of vijf naar rechts, in het midden van de sloot. Het water is hier zo’n 40 cm. diep en de bodem vrij vlak. Elke centimeter telt hier. Toploodjes zorgen ervoor dat ik met strakke lijnen kan vissen en zo een snellere beetregistratie krijg dan met slappe lijnen het geval zou zijn. De rigs liggen relatief dicht bij elkaar, dus zal bij een aanbeet de andere plek tijdens de dril verstoord worden. Dat maakt me niet uit, want ik ga per sessie voor één vis. Alles wat daarna komt is bonus.

Een kwartier na inleggen. 'Piep!' De hengeltop slaat heen en weer. Slechts één stap en ik heb de hengel al in mijn handen. Yes! De vis kan met de nagenoeg dicht afgestelde slip geen snelheid maken. Dat gaat alvast volgens plan. Hij kiest voor de enige overgebleven richting en dat is naar mij toe. Zo kan ik al wat slagen lijn winnen. Even blijft de hengeltop in een tak boven me hangen, maar komt gelukkig los. Stofwolken en algenslierten dwarrelen op, deiningen lopen door de sloot. Een lichte vlek zwemt op drie meter voor me langs. Drillen op je hurken op een schuine kant is niet echt comfortabel, merk ik al. De slip mag een paar tikjes losser. Een aanzet, maar meer dan een meter pakt ie niet. Een staart slaat door het wateroppervlak. Godsamme, wat zijn die beesten hier sterk! Zelfs in dit ondiepe water. Minuten lang is het geven en nemen. Elk moment kan er kramp in mijn benen optreden. Eindelijk trek ik de vis over het schepnetkoord en is ie binnen. Ik kan gaan staan. De spanning vloeit uit mijn benen. Voor me ligt een dikke schub in het net.

Ik maak de twee uur vol, maar krijg, zoals verwacht, geen actie meer. Het blijven toch geheimzinnige beesten ergens, die karpers. De vis had zonder dat ik ook maar iets gezien had op nog geen halve meter water mijn haakaas weten te bereiken.

Nadat de volgende slootsessie zonder aanbeet is verlopen ben ik terug voor een nieuwe poging. Als ik in de opening tussen de bomen en het struikgewas ben aangekomen, valt mijn blik direct op twee stofwolken in het water. Vis! Ik pak een handje Crushies en voer ze samen met een paar hele bollen stuk voor stuk ruim rond de twee stofwolken. Zo snel mogelijk spoed ik me naar huis om te regelen wat geregeld moet worden.

Bijna twee uur later ben ik terug aan het water. Een grote staartlob breekt juist door het wateroppervlak. Ze zijn er nog! Mezelf tot rust manend, prik ik de banksticks in de grond en prepareer mijn hengels. De vis lijkt vol vertrouwen te azen, maar toch voer ik elke beweging rustig uit. Niets mag mijn aanwezigheid weggeven. Niet veel later ligt en staat alles zoals ik het wil.

Een mix van maten en vormen

Er is een half uur verstreken en ik heb nog altijd geen aanbeet gehad. Teveel gevoerd? Ligt de rig niet goed? Vuil aan de haak misschien? Onderlijn te lang? Allemaal onzekerheden die door slechts één ding weggenomen kunnen worden.

Een nieuwe stofwolk rond mijn rechter haakaas. Kolkjes. Mijn blik dwaalt van de hengeltop naar de plek waar de lijn naar het toploodje in het water loopt. Er hangt een wolk visbroed omheen. Het volgende moment klapt de blank tegen het oortje van de Carpsounder aan. Ik heb de hengel al in de hand. De nagenoeg dichtstaande slip komt toch langzaam op gang als de vis richting struiken aan de overkant gaat. Met mijn wijsvinger op de molenspoel belet ik hem meer lijn te nemen en hij scheert vlak voor de struiken langs naar links. Meteen draai ik een paar meter lijn op. Een uithaal verder naar links voor mijn eigen kant. Ik blok. Mokkend komt de vis mee tot voor mijn voeten. Een volgende aanzet, waarbij een hoge flank verschijnt. Wéér een grote! Ik ga iets verzitten om meer stabiliteit op de schuine kant te verkrijgen. Minuten van geven en nemen onder de hengeltop volgen. Eindelijk geeft ie het op en kan ik hem boven het net trekken.



Ik onthaak de vis in het water en draag hem naar de onthaakmat. Daar til ik hem uit het net en kan ik hem bekijken. Het lijkt wel het broertje of zusje van de vis uit de eerste sessie! Snel stel ik de fotocamera in. Achter me klinken twee piepen. Ik kijk om. Iets doet zijn best om mijn andere hengel in het water te trekken. Dit is wel het laatste waar ik op had gerekend! Ik leeg de emmer water over de vis en rits de mat dicht. De hengel ligt nog steeds in de steunen te schudden, maar lijkt elk moment gelanceerd te kunnen worden. Een geforceerd, korte dril, die zich voornamelijk onder de hengeltop afspeelt, volgt. Het wordt even penibel als ik het schepnet probeer te pakken dat nog vijf meter verderop ligt, maar het lukt.

Voor me ligt een machtige schub in het net. Yes! Snel verzeker ik me ervan dat het net plus inhoud veilig en vast liggen, zodat ik me om de vis op de mat kan bekommeren.

Twee foto's en hij mag terug. Zowel mijn broek als de onthaakmat blijken onder de resten van mijn voer te zitten. Dat kan alleen afkomstig zijn van de plek op de poel waar ik gisteravond heb gevoerd! Als ook de tweede vis het voer uitschijt, heb ik naar mijn mening echt de bevestiging dat de plekken samenwerken.


Ik heb er ondertussen acht slootsessietjes op zitten en ik kan niet anders dan heel tevreden zijn. Als er vis in de sloot zwemt, volgt de eerste aanbeet binnen het uur. Anders blank ik twee uur. Op de poel loopt het echter een stuk minder goed. Eén vis in drie sessies tot nu toe. Als ik zie hoe goed ze in de sloot op het voer zitten, sla ik hier de plank ergens mis. Er zit met regelmaat karper. Dat zie ik tijdens het voeren en toont de ontlasting aan die ik soms op mijn onthaakmat en kleding bij de slootsessies terugvind. Omdat ik telkens maar twee uur vis, besluit ik mijn poelsessies naar de avond, een ander dagdeel dus, te verleggen.

De eerstvolgende poelsessie ben ik om 20.00 uur aanwezig. Om meer te weten te komen veroorloof ik het mezelf om vier uur te vissen. Een eenmalige investering in het project. Het betaalt zich uit. Om 23.10 uur krijg ik de eerste aanbeet die resulteert in een mooie schub. Een half uur later loopt de tweede hengel af.

Twee dagen later ben ik terug voor een sessietje van 22.00 uur tot middernacht.

Ik kan nog net de plekjes onderscheiden waar ik mijn rigs moet droppen. Dit luistert steeds nauwer door de groei van planten. Met het invallen van de duisternis neemt ook de visactiviteit toe. Mijn linker rig ligt voor de kant op 30 cm. water, direct naast een dichte rietkraag. Een deining op een paar meter afstand. Twee rietstengels wat dichterbij worden opzij gedrukt. Er komt iets aan. Ik kijk op mijn telefoon. 23.22 uur. Ik zet twee stappen opzij en ontwaar in de weerkaatsing van het maanlicht een kolkje vlak bij mijn rig. Plots een deining. Voor me komt de lijn uit het water, de Carpsounder produceert geluid. Beet! Ik pak de hengel op en met bruut geweld wordt deze naar voren getrokken. Verderop in het donker slaat een staart door het wateroppervlak. Meerkoeten keffen, eenden vliegen op. Op een andere plek in de poel schieten nog twee vissen weg. Tot twee keer toe zwemt de vis zich ergens in het riet vast, maar komt ook weer vrij. Groot is de opluchting als ik het net even later hef. Iets voor middernacht volgt een tweede vis.

Ondanks dat er een hoop duidelijk is geworden, probeer ik nog één keer een middagsessie. Het resultaat was eigenlijk al te voorspellen.

Begin juni valt de boel stil. Is het stekdressuur of is de poel nu minder in trek? Feit is dat ik steeds minder vang en amper nog vis waarneem en die moet er wel zwemmen wil je kans op snel succes hebben. Met een gemiddelde van bijna één vis per gevist uur is de opzet met recht een succes te noemen. Daarom besluit ik verder te kijken. Ik kom uit op de twee eerder afgevallen stukken water. Deze worden nu wel door karper bezocht. De eerste sessies eindigen met wisselend resultaat, maar na wat observeren en als gevolg daarvan enkele aanpassingen te hebben doorgevoerd, begint het ook hier steeds beter te lopen. Kort vissen en succesvol zijn is dus mogelijk, je moet er alleen wel wat voor doen.

De film die bij het artikel hoort (kijk je uiteraard in HD):