Boustails, de weg naar het einde

Ik startte Boustails met het idee om een kijkje in mijn visserij te geven. Van mijn zoektochten naar karper, de spanningen en verwonderingen die daarbij komen kijken, mijn observaties en gevolgtrekkingen, mijn aanpak en mijn pogingen om een vis te vangen. Mijn beleving dus. Zoals ik graag vis.

Er zijn meerdere redenen aan te voeren waarom de essentie van Boustails in de loop der tijd steeds meer naar de achtergrond is verdwenen. Vooral bij het delen van informatie gedurende het traject naar het daadwerkelijke vissen, bleek ik kwetsbaar. Hier werd ik al vrij snel op gewezen toen ik na mijn operatie weer kon vissen. Er waren zelfs vissers die trots vertelden dat ze hadden weten uit te vogelen waar ik 'bezig' was en er zelf een 'kijkje' waren gaan nemen! Tekenen had ik in enkele gevallen ook al waargenomen. Als gevolg daarvan besloot ik de voortrajecten niet meer op Boustails te delen. Jammer, want het leek me juist leuk om jullie deelgenoot te maken van mijn weg naar succes of mislukking.

Soms vertelt een foto veel meer dan woorden. Een cliché, maar daarom ook een cliché. Een blog moet naar mijn mening even snel tussendoor als ontspanning te lezen zijn en wat foto's kunnen dan als aanvulling of vervanging van de tekst dienen. Dit brengt meteen een ander pijnpunt naar boven dat iedereen die iets publiceert zal herkennen, namelijk stekherkenning. Ik heb zelfs overwogen om louter detail- of man-vis foto's te gebruiken en eerlijk gezegd is het daar langzaam ook steeds meer naartoe gegaan. Het gaat ten koste van de sfeer die ik wil overbrengen en maakt het er bij uitleg van bepaalde situaties niet makkelijker op.

En juist de gedachtegang en de beleving van een visser, of ik me daar nu wel of niet in kan vinden, of die nou grote of kleine vissen vangt, vind ik leuk om te lezen. Ik wil dus meegenomen worden in andermans visserij. En dat is ook hoe ik het, op mijn manier, voor ogen had. En ik merk dat ik daar voor mijn gevoel niet meer aan kan voldoen. Mijn verhalen zijn nu, in mijn ogen, slechts 'simpele' vangstverslagen. Niet elke keer, maar wel té vaak en niet zoals ik het graag wil.
Ontstaan dus uit zelfbescherming, maar zeker ook uit bescherming en respect naar de eventuele andere vissers op en aan de betreffende wateren.

Aldus, het einde van Boustails? Eerlijk gezegd heb ik dat zo'n twee jaar geleden voor het eerst serieus overwogen, iets meer dan een jaar geleden nogmaals. De bij tijden vele positieve reacties en vragen hebben mij hier mede van weerhouden. Een ander, voor mij zwaarwegend, argument om door te gaan, waren de inhoudelijke vragen die soms werden gesteld via mail, FaceBook of de reactiemogelijkheid. Dat bewees dat er ook mensen waren die daadwerkelijk mijn teksten goed hadden gelezen. En dat is fijn, want schrijven kost tijd en het is dan leuk als er zo nu en dan een blijk van waardering volgt. Natuurlijk, ik schrijf omdat ik het leuk vind en omdat ik daarmee misschien anderen inspireer of help, maar dat moet wel prevaleren boven de minder leuke dingen die er bij het geregeld publiceren over je visserij komen kijken.

Zomaar stoppen is erg rigoureus, vandaar dat ik mezelf nog even de tijd geef om een formule te vinden die voor mij werkt. Lukt me dit niet op korte termijn, dan zal ik Boustails op een andere wijze voortzetten.

Groeten en dank voor jullie interesse,
Boudewijn