Weer struinend eropuit

Eindelijk schijnt de zon weer en de luchttemperatuur is zowaar al voor de derde dag achtereen boven de 16 graden gestegen. Naar buiten dus, zelfs al is het voor slechts drie uurtjes. Nu zijn het nog vooral momentopnamen waarvan je het hebben moet, dus gaat mijn voorjaarsmotto 'toeslaan als het kan' gaat nu nog meer op, waar ik na de paai vaak genoeg vissen 'laat schieten' om een ander doel te bereiken.

Ik fiets mij bekende potentiële voorjaarshotspots af. Dit zijn overigens niet per definitie de ondiepste plekken. In het tweede slootje dat ik aandoe, zie ik de eerste. Geen buffel, maar vis is vis en hij hapt zo af en toe wat flauwig naar blaadjes en ander vuil.

Een handje kleine broodkorstjes gaat te water en wordt door de oppervlaktestroming richting karper gevoerd. Nog voor de korstjes de vis hebben bereikt besluit deze door te zwemmen.
Even verderop geeft een kleine deining zijn nieuwe positie weg. Ik sluip er naartoe en voer nogmaals wat korstjes. Voor de zekerheid week ik wat brood en knijp er wat lucht uit. Dat komt een dikke twee meter verder verspreid op de bodem te liggen. Ook ditmaal worden de korstjes genegeerd, maar de plukken brood op de bodem wekken wel zijn interesse. Snel zet ik een vlok op de haak en laat deze in het water zakken op het moment dat de vis voor even zijn kop wegdraait.

Een vlok brood, simpel maar effectief

Telkens zuigt de vis één of twee plukjes brood op en zwemt dan even weg. Het is een kwestie van geduld. Dat blijkt ook want uiteindelijk wordt ook het plukje brood met mijn haak erin opgenomen. De vis rost onder een meerkoetennest door, wat als gevolg hiervan deels instort. De sloot wordt op stelten gezet. Wat een kracht! Minuten later hef ik het net. Yes! Een mooie schub.

Ik maak kilometers, onderwijl het water afspeurend. Een paar keer zie ik karpers zwemmen, maar die gaan zo hard dat ik niet eens een poging waag. Uiteindelijk vind ik weer een groepje karpers in een ander zijslootje. Er zitten een paar grote tussen. Het onkruid is nog niet hoog genoeg om me achter te kunnen verbergen, maar de stam van een nog bijna kale wilg biedt enige dekking. Ze liggen apathisch, net onder de oppervlakte en zonder bril met polariserende glazen niet te zien. Ik voer wat kattenbrokjes en broodkorstjes. Wat meeuwen en meerkoeten duiken er gretig op. Het activeert de karpers, maar ervan eten doen ze niet. Ook niet na drie keer bijgevoerd te hebben. De ontstane activiteit onder de vissen stemt me echter wel hoopvol en ik besluit nog even af te wachten.

Als ik langer in het water onder de wilg kijk, merk ik een schub en een spiegel op. Beiden happen in het rond, maar net onder het wateroppervlak zonder een rimpeltje of kolkjete veroorzaken. Ik zoek in mijn tas naar mijn doosje met alternatieve aasjes. Plastic maïs, foampjes, Zig Bugs en mini-pop ups. Ik kies voor een bruin stukje foam. Zonder toevoegingen, maar afgelopen jaar zeer succesvol gebleken in situaties als deze. Van het penvissen weet ik dat het water hier ongeveer 70 cm. diep is. Ik monteer een loodhageltje op 60 cm. van de haak en duw het foampje op de steel ervan.

Bekende voorjaarsplekken afgaan

Heel voorzichtig laat ik het loodhageltje op een meter van de schub zakken. Het foampje volgt en blijft nog net onder de oppervlakte staan, iets te ondiep naar mijn mening, maar nu weer ophalen zou een te groot risico zijn. Ik kan het nog net onderscheiden. De spiegel ben ik al uit het oog verloren, maar de schub komt steeds dichterbij, nog altijd rustig in het rond happend. Op waterleven? Zonder twijfel zuigt de vis het foampje naar binnen. Hangen! Zo'n zwevend foampje ziet er niet uit, maar het doet het hem toch maar weer!

 

Water spat op en wordt tot schuim geslagen. De vis spurt onder de boom uit, waarbij de lijn achter een bos takken blijft hangen. Eenmaal de overkant van de sloot bereikt, koerst hij verder naar rechts. De takken ben ik op één na kwijt, maar er hangt nu ook een plastic zak aan de lijn. De afstand tussen mij en de vis wordt steeds groter. Ik zet de achtervolging in. Het net gooi ik voor me uit.
Dik tien minuten later is de vis moegestreden. Heeft nóg lang geduurd. Aan de lijn twee plastic zakken en wat kleinere takken. Ze bemoeilijken het scheppen, maar het lukt. Mijn eerste foampjesvangst van dit jaar en een mooie. Dat er meer mogen volgen!

De derde van de dag

Ik vul een lege waterfles met water uit de sloot. De bevestiging: vol met waterbeestjes. Even verderop in de sloot zie ik weer een paar vissen net onder de oppervlakte happen. Het foampje doet wederom zijn werk. Twee maal zelfs. Laat de mannen maar lekker achter hun afstandstokken zitten, blijft er genoeg goed viswater over!
Ik sluit de middag af met een langgerekte schub die mijn neerdwarrelende broodvlok pakte. Ik heb het weer te pakken. Er gaat weer meer gestruind worden!

Een filmpje omdat het zo lekker klinkt!