Playground of the fool

Terwijl ik over het water tuur, zie ik hoe drijfijs door de snijdend koude wind wordt voortgestuwd. Ook op takken en basaltblokken heeft zich ijs gevormd. De vissen kunnen zich zomaar kilometers verderop ophouden en veel zwemmen doen ze nu niet. Zomaar ergens gaan zitten en inwerpen is niet aan mij besteed, dus doe ik wat in mijn ogen het verstandigst is: zoeken!

Pet op, muts er overheen, de kraag hoog opgestoken. Ik kan ook voor kleiner water opteren, maar ik wil een grootwatervis en het liefst een buffel, een WINTERSE grootwaterbuffel. Het kan, ik heb de afgelopen jaren op de grootwatersystemen al vaker scholen karper gevonden waarbij er altijd wel een paar vissen genegen waren wat aas mee te pakken. Niet teveel voedseldeeltjes voeren is het devies, dat is wel iets wat ik geleerd heb. Grootte maakt daarbij niet eens zo heel veel uit, als de keuze maar beperkt is, dan pis je minder snel naast de pot.

Dagen zoek ik, geen hele dagen, maar telkens twee à vier uurtjes, gewoon tussen andere dingen door, ongeacht het weer. Ik maak kleine voerplekjes, de eerste dag zes, de dagen erna telkens twee erbij en alleen daar waar ik het voer nog net kan onderscheiden. Niet ver uit de kant en max. twee meter diep, kwestie van vertrouwen. Ik voer niet om er een voerplek te creëren, maar puur om te weten te komen of er karper is langs geweest die genegen is wat te eten. Vaak zie ik mijn voer nog liggen, een enkele keer is het verdwenen. Dan rijst de vraag 'koeten of karpers?' Ik ga ervan uit dat de nu trage karpers vrij lang blijven rondhangen en ik dus een kans maak ze ergens aan te treffen. Ik voer wat bij en observeer weer. Dezelfde dag, maar ook de volgende dat ik aan het water ben.

En dan, op een bewolkte dag met een flinke golfslag op het water, zie ik een paar schimmen rond één van van plekjes schuiven. Voor het eerst komen de hengels uit het foedraal. Super effectieve rigjes worden beaasd en strategisch bij de vissen te water gelaten.

Nog geen vijf minuten later is het raak. De kracht van de vis overdondert me, hier had ik niet op gerekend met deze watertemperatuur. Toch overwin ik. Trillend til ik met moeite mijn buit op de kant. Wat een buffel! Wat een gave vis! Dikke buik, brede rug. Snel maak ik een paar foto's, houd de vis goed nat tegen bevriezen.
Als hij niet veel later uit mijn handen glijdt en langzaam weg zwemt, weet ik dat het goed is. En mooi.