Op jacht naar hoog rendement

In Dé Karperwereld nr. 98 is een artikel verschenen waarin ik vertel over mijn mobiele aanpak bij het wintervissen

Januari. Het uitblijven van een echte winter met sneeuw en ijs zorgt ervoor dat mijn snoekdriften tanende zijn en mijn gedachten zich weer meer en meer op karper richten. Dat ik de afgelopen tijd tijdens het snoeken geregeld karpers zie voorbijschuiven versterkt dit alleen maar. Een langdurige voerplek voor de winter heb ik niet opgebouwd, dus zal ik de karpers moeten zoeken. Omdat ik niet alleen maar instant met de pen wil vissen, maar ook met twee hengels op afstand, zal ik mijn aanpak hierop moeten afstemmen; licht bepakt, actief en flexibel vissen dus.

Voorbereidend werk; plekken zoeken en peilen

Ik weet al precies waar ik mijn rigs wil natmaken. Vanwege de zachte winter en de niet zo heel grote kans op nog een langdurige, strenge vorstperiode, wil ik een poging wagen op een relatief ondiep waterstelsel dat ik heel wat jaren geleden heb bevist. Er zal natuurlijk eerst wat verkennend werk verricht moeten worden om weer een idee te krijgen van de heersende situatie. Als ik mijn plannen aan Wouter, die ook in een snoekdip verkeerd, ontvouw, is een gezamenlijk project een feit. Met zijn tweeën zoiets aangaan is niet alleen leuker, maar stelt je daarnaast in staat effectiever te vissen en dus tot de zo gewenste resultaten te komen.

De eerste 30er en net geen meter lang

De laatste week van februari. Ondanks dat gevoel een groot aandeel heeft in mijn visserij, vind ik een goede voorbereiding en juiste aanpak zeker niet minder belangrijk. Aangezien Wouter nog volledig onbekend is met het waterstelsel, bezoeken we de oevers eerst zonder hengels. Voor mij is het ook alweer heel wat jaren geleden dat ik er gevist heb en er blijkt flink wat veranderd. Om snel meer informatie te vergaren plannen we een lange pensessie in. Het is iets wat ik vaak doe om in korte tijd een redelijk beeld te krijgen van een water. Waar we willen vissen bepalen we aan de hand van mijn vangsthistorie, maar vooral ook aan de hand van onze waarnemingen en inzichten tijdens het eerste bezoek. Doordat we met zijn tweeën zijn kunnen we een flink deel van het waterstelsel afvissen en zo informatie verzamelen. De vis zwemt met de heersende watertemperaturen en lichtintensiteit nu nog niet veel, dus zullen we de winterverblijfplaatsen echt moet gaan zoeken.

Mobiel op afstand

Ieder pakken we een deel van de in onze ogen interessantste stukken van het systeem en voeren er spaarzaam op acht potentiële stekken; zestien in totaal dus. Deze plekken vissen we vervolgens ieder slechts 10 minuten af. Netto welteverstaan, de tijd dus dat ons aas in het water ligt. Het primaire doel achter de aanpak van deze dag is niet zozeer het vangen van karper, maar kijken hoe het met andere vissers is gesteld, of de stekken schoon van takken en andere ongewenste obstakels of vuil zijn, hoe de bodemgesteldheid is en of we er visactiviteit zien of krijgen. Door een visdag van acht uur in te plannen zijn we in de gelegenheid elke plek drie keer af te vissen en zodoende op meerdere momenten van de dag op elke plek voor even aanwezig te zijn.

Licht bepakt betekent flexibel

De penvisdag levert ons elk een aantal brasems op die uit vier verschillende gebiedjes van het waterstelsel komen. Daarnaast is het ontbreken aan ‘mensensporen’ langs de waterkant positief te noemen. Na beraad houden we uiteindelijk  slechts vijf van de zestien beviste plekken over. Deze zullen we op een mobiele manier met de afstandstokken gaan bevissen.

We zijn effectief bepakt. De één duwt de kar met daarop onze spullen, de ander draagt de opgetuigde hengels en schepnetten naar de stek. Kwestie van steuntjes in de grond, rigs op hun plaats droppen en afwachten. We vissen instant en maximaal anderhalf uur per plek. Hebben we binnen een uur geen aanbeet gehad, dan verkassen we. ‘Plek’ is in deze een breed gekozen woord, want het is meer een gebied. Door in totaal vier hengels over het gebied te verspreiden kunnen we redelijk wat water bestrijken en ligt er altijd wel een rig in de buurt van een vis, mocht die aanwezig zijn. Krijgen we wel een aanbeet, dan maken we de anderhalf uur vol. Het zijn dus de vissen die bereid zijn tot azen waar we op vissen. De kans bestaat dat we hierdoor uiteindelijk vis zullen mislopen, maar het is de keuze die we hebben gemaakt om meer stekken te kunnen bevissen en zodoende  sneller te weten te komen waar de vissen zich ophouden. De gebieden waar we actie krijgen zullen we in volgende sessie weer aandoen en omdat de vissen nog niet veel zwemmen is de kans aanwezig dat we alsnog een kans krijgen op de gemiste vis. Een bijkomend aspect is dat we op deze manier een plek waar zich meerdere vissen ophouden niet snel ‘kapot’ zullen vissen.

Om zo snel mogelijk een aanbeet af te dwingen kiezen we voor Crushies als aas. Sowieso een favoriet aas van mij en Wouter door de afwijkende vormen en de aantrekkelijke samenstelling. De Monstercrab Aminol heeft ook nog eens een roodbruine,  opvallende kleur voor het ’s winters in onze ogen niet te onderschatten visuele aspect.

Het eerste gebied van de dag. Ik monteer een Crushie op de hair en laat de rig een kleine meter naar beneden op de bodem zakken, drie meter van een struik die in het water groeit. Ver uit de kant vissen is denk ik niet nodig. Het lood komt duidelijk op het hardere plekje neer dat ik tijdens de pensessie gevonden had. De bodem is verder vrij zacht. Toch ving ik in het verleden juist meer in de zachte lagen. Vandaar dat de andere rigs gewoon daar komen waar we menen een goede kans te maken, ongeacht de bodemgesteldheid. De hengel wijst schuin naar de struik, slip staat helemaal dicht, steuntjes stevig in de grond, hengel in de rodlock. Een 15 grams toploodje zorgt ervoor dat de lijn over de bodem loopt, maar toch strak opgespannen kan worden zodat de vis nagenoeg geen ruimte krijgt om op snelheid te komen en eventueel de struik kan bereiken. Een paar brokjes Crushies er omheen en afwachten maar.

Rigs verspreiden over een gebied vergroot je kansen

Ik check de werking van een nieuw geknoopte onderlijn op mijn hand als één piep klinkt. De hengel naast de struik schudt op de steunen. Nóg bevat ik het niet helemaal. Een karperstaart doorbreekt het wateroppervlak. Het kwartje valt. In twee stappen heb ik de hengel vast. De vis kiest, zoals bedoeld, voor de weg van de minste weerstand om op snelheid te komen en dat is door de positionering van de hengel van de struik af. Ik loop een paar stappen mee en draai daar de slip een paar tikken losser. Wouter heeft zijn tweede hengel net ingelegd en komt aanlopen met het schepnet. Twee minuten later schudden we handen. Het net is goed gevuld en vooral de lengte van de vis maakt indruk. De eerste dertiger en net geen meter lang. En dat binnen vijf minuten na aankomst!

De thermometer geeft een watertemperatuur van zeven graden aan. De anderhalf uur zijn verstreken en we draaien binnen om te vertrekken naar de volgende plek. We voeren ieder twee handjes over het gebied verspreid en gaan dan door. Wat we voeren dient puur om herkenningsprikkels op te bouwen voor de volgende keer dat we hier komen, niet om een voerplek op te bouwen. Wouter duwt de kar, ik draag de opgetuigde hengels en schepnetten. Een dikke driehonderd meter verder lopen ligt onze volgende bestemming.

In het derde gebied weet Wouter nog een mooie schub te vangen en het vierde levert mij een brasem op. Aan het einde van de visdag maken we de balans op. Vijf uur netto gevist en twee karpers, instant nog wel en dat tijdens winterse omstandigheden. Wij doen het ervoor!

Een week later zijn we terug. We bevissen dezelfde gebieden en vangen dit maal drie karpers op dezelfde twee plekken. Die houden we voor de volgende keer aan en de twee improductieve plekken maken plaats voor twee nieuwe. Zo schuiven we net zo lang door tot we de productieve delen en stekken van het water hebben gevonden.

Aangekomen bij het tweede, nieuwe gebied en tevens laatst te bevissen deel van de dag hebben we nog helemaal niets gevangen en dat houdt in dat we er tot nu toe netto drie uur vissen op hebben zitten. Dat schept wat extra tijd om een vijfde stuk water te bevissen of om een ander, nabijgelegen water vast te onderzoeken. Dat water hebben we op het oog voor het geval de concurrentie aan het water toe zal nemen of we van actie verstoken blijven. We kiezen voor het onderzoeken van het andere water, maar eerst hebben we nog minimaal een uur te vissen.

Wouter laat zijn rig tussen wat verspreid staande rietstengels zakken en werpt zijn andere montage tegen de overkant naast een overhangende tak. Ik drop mijn rig vijftig meter meer naar rechts, net voor een rietkraag en mijn andere gewoon in het midden.

Vijf minuten, langer niet, dan loopt Wouter’s riethengel af. Terwijl Wouter met een kromme hengel de door het riet ploegende vis volgt, loopt ook een andere hengel af. Zo staan we plots allebei een vis te drillen. Beide vissen eindigen op de mat. We maken de anderhalf uur vol, voeren ieder weer twee handjes verspreid over het gebied en vertrekken naar het water dat we willen bekijken.

Wouter met een oude spiegel

Door het vorderende voorjaar verschijnen hier en daar toch wat andere karpervissers, waardoor onze uitwijkmogelijkheden meer beperkt worden. Daarom besluiten we om nog slechts twee productieve delen van het systeem te bevissen en daarna te verkassen naar het andere water. De aanpak zetten we daar voort en zo weten we telkens minimaal twee aanbeten af te dwingen.

Met temperaturen van ruim in de twintig graden zijn we in een ander jaargetijde beland. Ik heb het naar mijn zin. Zoemende insecten die iets te dicht bij mijn oren of ogen komen kunnen me slechts kortstondig afleiden van het schouwspel dat zich drie meter voor me afspeelt. Een dikke schub wroet gedreven in de bodem, richt zich wat op, stuwt zich wat vooruit en drukt zijn uitstulpende bek twee decimeter verder op de grond. Ik blijf nog even kijken voor ik mijn zakje boilies strooi.

Ze zitten op het voer

Ik heb gedurende twee dagen drie plekjes aangevoerd. Op twee ervan ligt nu een rigje, op het derde liggen wat gebroken boilies. Eén rig heb ik laten zakken tussen wat verspreid staande rietstengels, de ander ligt meer naar rechts, een half metertje voor de dichte rietkraag daar. Na ruim veertig minuten buigt de linker hengel door en klinken de eerste piepen uit mijn beetmelder. De vis duikt meteen het riet in, maar door mijn hengel hoog te houden springt de lijn eenvoudig achter de stengels los. Enkele minuten later ligt de eerste vis van de sessie op de mat. Snel monteer ik een nieuwe boilie en leg deze in op de derde, nog niet beviste plek. Het openingetje in de rietkraag, waar de vis vandaan kwam, voorzie ik van wat aas. Zo kunnen eventuele vissen daar in de buurt weer rustig eten en vertrouwen opdoen.

Een tijdje later volgt een zakker op de rechter hengel. De lijn strekt zich en een boeggolf verplaatst zich richting het midden van het water. Ook deze vis komt zonder al teveel problemen op de kant. Deze hengel verplaats ik weer naar het eerste plekje in het riet dat nu een klein uur rust heeft gehad. Twee minuten na inleggen heb ik dezelfde hengel weer in mijn handen en trekt er een vis aan de andere kant van de lijn. Het tempo zit er goed in!

Zig-iT mix

Tijdens de twee tussenliggende voerdagen zie ik karperactiviteit genoeg. Ik loop hierdoor logischerwijs over van vertrouwen. Op de visdag zelf zijn de omstandigheden echter totaal anders dan de voorgaande dagen nu de wind is gaan liggen en de temperatuur flink is gestegen. Waarschijnlijk blijft het daarom ook de eerste twee uur stil. Wel zie ik soms een schim op half water voorbij schuiven. Ze hangen dus wel in de buurt rond. Ik heb een zakje Zig iT-mix bij me, weliswaar bedoeld voor het zig-vissen, maar bij uitstek geschikt om vis in de hogere waterlagen aan het azen te krijgen. Mijn stekken liggen slechts twee en driemeter uit de kant, dus voeren met mijn voerschepje is mogelijk. Ik leng wat mix met water aan tot ik de juiste substantie heb en gooi om de paar minuten wat ervan in het water. Ik heb verder niks bij me om ver genoeg boven de bodem te vissen, dus haal ik beide hengels op en monteer een rigje met kleinere haakmaat en een stukje boilie ter grootte van ongeveer een 8 mm. De volgende keer dat ik wat van de mix voer zitten er ook wat stukjes boilie tussen. De continue aanvoer van voedseldeeltjes in combinatie met de wolk lijkt zijn werk te doen, want na een tijdje zie ik twee schimmen door een van de wolken zwemmen en telkens terugkeren. Voorzichtig blijf ik bijvoeren. De vissen moeten nu onderhand door hebben dat er op de bodem wat te halen valt. Een staart slaat de wolk uiteen en aan de kolkjes aan de oppervlakte te zien is de vis aan het azen geslagen. Het duurt niet lang voor mijn lijn zich strekt. Grote voldoening voel ik als de hengel in mijn handen krommer trekt en de slip op gang komt. Hoe mooi is dit?!

De flexibiliteit die een actieve benadering mogelijk maakt biedt legio kansen. Zolang je maar je ogen open houdt en je de inspanning wilt leveren. Of je nu met één, twee, drie of zelfs vier hengels vist. Waarom zou je alle hengels met dezelfde rig vissen? Waarom alle hengels op dezelfde diepte? Waarom allemaal tegen de overkant? Waarom altijd op zoek naar een harde plaat als de vissen gewend zijn aan een zachte bodem? Waarom met twee hengels telkens op dezelfde plekken vissen als het steeds dezelfde plek is die vis oplevert? Waarom altijd op de bodem of oppervlakte vissen als er veel water tussen die twee in staat? Waarom alleen een nachtje vissen? Waarom niet vier uur vissen? Of maar twee?