Kanaalkarpers!

Al even geleden:
Ik heb mijn zinnen gezet op kanaalkarpers en heb een stek op het oog waar ik het afgelopen jaar ook al een paar keer heb gevist. Ik ben toen vrij snel gestopt omdat er iemand anders was begonnen met voeren en vissen, maar de komende periode wil ik er weer wat meer werk van maken om er zo nu en dan een avondje te pakken. Soms zal ik voorvoeren, soms instant vissen. Op het kanaal kan het namelijk zomaar zo zijn dat er een paar dagen geen karper langs komt!

De eerste drie avondjes verlopen succesvol met in totaal vier vissen op de mat. Typische, niet al te grote, kanaalschubs en een SKP-spiegel. Zeker niet slecht te noemen met slechts drie uurtjes vissen per avond. Wouter heeft ook wel oren naar een avondje aan het kanaal, om zo wat afwisseling van zijn riviervisserij te krijgen. Als we de avond voor onze geplande vissessie wat willen voeren, zit er iemand anders. Het is de zelfde visser als het voorgaande jaar. Op de een of andere manier kom ik hem geregeld tegen op plekken waar ik ook vis. Aan de andere kant is het op deze plek dan ook wel weer begrijpelijk omdat ook hij hier het afgelopen jaar goede resultaten heeft geboekt.

Wat een gruwelijk mooie spiegel!

Wouter en ik zoeken ons heil een kilometer of zes verderop langs het kanaal. Hier heb ik al jaren een stuk op het oog dat er zeer interessant uit ziet. Probleem is alleen dat de oever langs dit stuk kanaal eigendom is van een nogal norsig type. Ooit heb ik een keer bij hem thuis aangebeld en toestemming gevraagd om er te mogen vissen. Zijn antwoord was helder en vooral afwijzend geweest. Nu voeren we er gewoon wat en zien we wel hoe het loopt.

De volgende avond rijden we eerst bij een Italiaan langs om er twee, vooraf bestelde, pizza's af te halen. We arriveren rond de geplande 19.30 uur bij de stek en maken de hengels in orde. Tussen het ritselende, aangeplante bamboe beginnen we, in onze stoel onderuitgezakt, aan onze eerste slice...

Wouter en zijn kanaalbeer

Tweede hap. De hanger van mijn linker hengel kruipt omhoog en de hengeltop buigt zich langzaam. Kauwend pak ik de hengel op. De vis zeilt naar rechts, over onze andere lijnen heen. Geen probleem omdat we vanwege de scheepvaart toploodjes gebruiken. Na een minuut of vijf zien we een flank van een spiegel met hele grote schubben aan de oppervlakte. Geen torpedoschubje dus! Een paar minuten later tillen we de vis in het net naar de mat. Wat een gruwelijk mooie spiegel!

Als ik de vis terugzet gaat één van Wouter's hengels er vandoor. Minuten van geven en nemen volgen. Gespannen gaan onze blikken van de door het water snijdende lijn naar de hengeltop en weer terug. Slechts af en toe een kolk is wat we zien. Jubelend speculeren we over een échte kanaalbeer.
'Dag heren, alweer een vis eraan?' klinkt het plots achter ons. Geschrokken kijken we opzij. Het is de 'norse' man, nu ogenschijnlijk minder nors. Stiekem hoop ik dat hij me niet herkend. 'De vorige was ook een mooie hè?' Ik antwoord dat elke vis van dit kanaal een mooie is, maar dat we er nu waarschijnlijk toch echt een monster aan hebben. Niet veel later vergaapt ook de man zich aan een echte kanaalbeer. Een kort gesprek levert ons toestemming op om hier te mogen vissen.

Een markante, witte plek 

Opgetogen werpen Wouter en ik elk onze hengel opnieuw in en pakken nog een stuk van de onderhand koud geworden pizza.
Het is mijn andere hengel die afloopt voor we onze pizza hebben opgegeten. Het tempo zit er goed in! Een lange, slanke schub is het haasje. Als de vis in de mat ligt valt ons pas de witte plek op zijn bek op. In een herkenbare vorm. Het zal toch niet..?! Witlip?! Zo slank?! Thuis maar eens goed vergelijken!

Tien meter verderop komt één van Wouter's piepers tot leven. Chaos. Wéér een aanbeet! Terwijl ik me over mijn vis ontferm, richt wouter zijn aandacht op 'zijn' vis. We krijgen weer gezelschap van Gerard, zoals de ooit norse man in werkelijkheid heet. Gerard helpt me Witlip even in een zak weg te hangen zodat ik Wouter kan assisteren. Die lijkt er weer een flinke aan te hebben, want ook deze weet van geen ophouden en de bewegingen voelen log aan.

Het is vooral de staartpartij die indruk maakt naast de lengte

Als we even later de vis uit het water hijsen en in de onthaakmat leggen weten we al dat de schub rond een meter lang is. Het is echter de staartpartij die de meeste indruk maakt. Wat een bizarre paar uur! Na het maken van een paar foto's gooien we de hengels niet meer in. We blijven nog een half uurtje hangen en nagenieten voor we naar huis gaan. Van Gerard mogen we hier terugkomen.

Het is weer f*cking Witlip!

n.b. Het blijkt inderdaad weer om Witlip te gaan. Ditmaal gevangen op ongeveer 10 kilometer van de plek waar ik hem eerder ving, nu drie pond lichter.