Met bonkend hoofd

In het donker voeren voor een nieuw projectje. Gehurkt sluip ik achter de halve meter hoge opkomende rietkraag langs de oever. De concurrentie zit aan de overkant onderuitgezakt op 'scherp'. Af en toe licht het oranje schijnsel van zijn sigaret fel op. Ik herken hem. Het is een notoire aflegger. Oppassen dus. Zijn manier van vissen, maar duidelijk niet de mijne. Wel hoogst irritant. De boiliezak kraakt luider dan ik zou willen, maar het geluid lijkt aan mijn concurrent voorbij te gaan. Eén voor één gooi ik de bollen sneaky vlak voor de rietkraag in het water. Ik heb er lol in. De 'plop' die elke boilie bij het te water gaan produceert, lijkt aan de overkant niet te worden opgemerkt. Zo creëer ik een spoortje van ruim dertig meter en is mijn plastic tas aan het einde een kilootje lichter.

De man aan de overkant schiet zijn peuk weg en draait van het water af om iets uit zijn tent te pakken. Voor mij het moment om snel de drie stappen naar de twee bomen een klein stukje verderop te zetten. Van daar loop ik heel nonchalant over het grasveld richting een ander oeverdeel aan het water. De man lijkt niets door te hebben gehad. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Hij zal wel denken: 'waar komt die nu opeens vandaan?!' Meer dan iemand die een wandelingetje maakt ben ik niet...

Dan zie ik een deining uit de kant komen. Hier is geen beschutting, dus nader ik de plek heel langzaam. Er schuift een haast witte schim door het water. Een koi! En nóg een! Nu mijn ogen wennen, ontdek ik steeds meer schimmen. In het flauwe kunstlicht meen ik ook twee spiegels te zien azen. Een andere vis, veruit de grootste, kan ik niet direct identificeren. Snel voer ik wat verkruimelde boilies om de vissen heen. De twee spiegels en kois slaan meteen aan het azen. Fanatiek zwemmen ze rond en wroeten in de bodem, hun staarten wapperend door het wateroppervlak. Aangezien ik toch niet ga vissen besluit ik een gokje te wagen. Ik gooi er een paar halve boilies in. Het deert ze niet. Geen schrikreactie en gewoon door azen. Ik mik op de kop van één van de kois. Ook geen probleem. Shit! Ze zijn de schuwheid voorbij! En nu?! Ik voer nog wat halve boilies en ga op huis aan. Ik weet in ieder geval zeker dat er wat vissen in dit deel de Instant 8-jes weten te waarderen.

Onderweg naar huis knaagt het. Ik wil, moet eigenlijk, maar het is niet verstandig. Heb slaap nodig en heb bovendien knallende koppijn. Toch slaat langzaam de balans door. Verstand verliest, ik ben verloren. Thuis pak ik mijn spullen bij elkaar en ga weer op pad. Halverwege stop ik. Waar ben ik mee bezig?! Mijn hoofd bonkt. Het is maar vissen. Maar hoe vaak maak je dit zo mee? Hoe vaak heb ik mezelf niet voorgehouden om op dit soort moment toch even door te zetten? En dus zet ik voort.

Toch best handig om bij je te hebben

Aangekomen zet ik een hair op de haak en monteer een halve boilie. Om de lijn goed op de bodem te houden knijp ik een klein loodje op de lijn. Dat is de 'montage'.
De vissen azen nog. Langzaam laat ik mijn haakaas op een centimeter of 30 naast twee kois en een spiegel zakken. Ik leg de hengel neer, zó dat slechts een stukje hengeltop boven het water uit steekt. Een paar meter verderop wappert een staart. De visser verderop is zijn tent ingedoken. Hij zou eens moeten weten... Een derde koi-achtige vis meldt zich. Het moet niet gekker worden! Hier?! En dan juist bij elkaar?! Terwijl ze makkelijk kilometers verder kunnen zwemmen!

Het water deint. Een boeggolf verraadt dat er iets niet in orde is. De hengel begint over het gras te schuiven. Ik graai mis en drie vingers eindigen in ganzenstront. Bij de tweede poging heb ik het kurk vast. De vis heeft zich op de korte uitstaande lijn gehaakt. Overal boeggolven nu. Mijn hoofd bonkt nóg harder, maar ik ben blij. Dit is het! Hier gaat het om. De vis zwemt als een bezetene en voelt goed aan. Kan niet de diepte in, die is er simpelweg niet hier.

Een tijdje later is het zover. Het net gaat te water. Een donkere schim kantelt als ik hem dichterbij trek, de overgave is daar. Als ik mijn hoofdlamp aanklik herken ik de vis direct aan het formaat en de grijze kras op zijn kop. Ongelooflijk! Een flink stuk van zijn vorige vangstplek niet eens zo lang geleden. Ergens gaaf, maar toch ook een beetje teleurstellend. Mijn telefoon geeft nog geen twintig minuten na inleggen aan. Een hondenuitlater is bereid een terugzetfoto te maken. Dan is het tijd om naar huis te gaan.