Project Area 51 de derde sessie

Area 51, de derde sessie. Vang vijf twintigers en één dertiger, dat is wat we ons ten doel hebben gesteld voor dit project. De derde sessie zit erop.

De afgelopen weken hebben Rolf en ik getwijfeld over het vervolg van Area 51. Door persoonlijke drama's en andere, belangrijkere dingen dan vissen, hebben we ons project even gelaten voor wat het was. Nu we weer in rustiger vaarwater zijn beland, hebben we besloten de boel weer op te pakken. Vissers zijn immers doorzetters en optimisten en kunnen improviseren als de beste. Toch?

Nog even wat stekonderzoek

Area 51 is nu Area 31, zo eindigde het verslag van de tweede sessie. Een onverwacht goed begin, maar nu de watertemperatuur een stuk lager is, zal het moeten meezitten willen we onze doelstelling nog halen. Alhoewel, november is wel 'autumncow-maand'.
Omdat we een voor ons relatief nieuwe stek op het oog hebben, doen we de dag voor we gaan vissen nog even wat stekonderzoek.

De derde sessie, instant en zes uur lang. Om 10.30 uur liggen alle rigs op hun plaats. Om onze kansen te vergroten, voorzien we een vijftal plekken langs de kant van twee handjes voer. Dankzij het helderder geworden water kunnen we de bodem en dus ook het voer nog net zien. Beurtelings zullen we deze plekjes aflopen.

Een tijdje later komt Rolf opgewonden terug van zijn tweede spotrondje.
'Niet normaal man! Een grote spiegel!', roept hij al van een afstandje. 'Op het vijfde plekje samen met twee kleine schubs. Die spiegel is echt tonnetjerond!'
In één weg loopt hij door naar zijn hengel en draait binnen. Een schepnet gaat ook mee richting plek nummer vijf.

Ik kan Rolf net tussen de bomen en struiken door zien lopen. Behoedzaam, op zijn hurken lopend, benadert hij de stek en laat na even in het water gekeken te hebben de rig langzaam zakken. Vervolgens kruipt hij voorzichtig iets achteruit, verder de struiken in.

Een brede lach, het is weer gelukt

Minuten verstrijken. Dan leunt Rolf iets naar voren en reikt zijn rechterhand naar zijn hengel. Ik pak de verrekijker erbij. Hengel wordt opgepakt...! En even later weer neergelegd. Een blik mijn kant op met gebaren die mislukking en moedeloosheid uiten.
Later hoor ik dat twee vissen zijn haakaas hebben opgepakt en uitgespuwd zonder zich te haken.

Het miezert en we zitten onder de shelter. Eieren met spek bakken. En dan gebeurt het! De hengeltop kromt zich, de lijn strekt, een eentonige toon. Ik gris de hengel uit de steun en draai de slip wat vaster. Geen lange, eerste run, maar de weerstand is hevig. Minuten lang staren Rolf en ik naar de gebogen hengel en de lijn die door het water snijdt. Geen flitsend gedrag, maar trage rondjes in de diepte. We jubelen.
'Yes!' 'Zie je wel?!' 'Area Twenty one, la, la, la, la!'

Minuten later een eerste glimp. Een rijen! En een mooie ook! Rolf geeft me het net aan zodat hij rustig kan filmen. Eindelijk is de vis klaar om geschept te worden. De mazen omsluiten hem en we schudden handen. Het zal er om spannen. We wegen. Het is net genoeg. Yes!


Het is net genoeg

Ongelooflijk! Voor water dat weinig spiegels bevat en waar twintigpussers niet bepaald voor het oprapen liggen, weten we ze vrij eenvoudig te vangen.
Area 51 is nu Area 21. Nog twee twintigers en één dertiger te gaan...