Fishing Couchpotato

Sinds Koningsdag heb ik mezelf een vrijbrief gegeven om mijn lijf de rust te geven die het vraagt. Kleine pijntjes in spieren en gewrichten die blijven terugkeren en niet horen en nogal snel in slaap vallen in tijden van rust en ontspanning zijn tekenen dat ik iets teveel van mezelf heb gevraagd. Dus hang ik op de bank, afstandsbediening in de hand, een reep chocolade en wat fruit binnen handbereik. Ik kijk naar gouddelvers die met de ene tegenslag na de andere te kampen krijgen, ik volg kort het leven van een jonge olifant en vermaak me wat met de grootspraak van opkopers van opslagruimtes.

Een paar uur later en wat powernapjes verder vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Luieren en vooral verstandig zijn, dat wel, maar ik zou kunnen. Zal ik..?
21.30 uur druk ik de eerste twee steuntjes in de grond. De andere twee komen twintig meter naar rechts, tussen wat opkomende rietstengels te staan. 21.45 liggen twee rigs op hun plaats. Ik heb gekozen voor een aasje waarmee ik hier eerder wat heb gestrooid. Niet veel, slechts wat bollen hier en daar. Ik ga ervan uit dat aasherkenning en de super instant werking van het aas hun werk doen.

Meerkoeten verdedigen furieus hun territorium. Hitsige eenden vliegen op en landen weer. Het irriteert me, ik wil vooral rust en dit brengt onrust. Misschien schrikt het de karpers ook wel af?
Er verstrijkt een uur. Twee piepen op links, de waker zakt langzaam. In twee stappen ben ik bij de hengel. De weerstand is te klein voor karper. Toch geeft een flinke brasem aardig weerstand. Die vang ik hier niet vaak. Nijlganzen met hun jongen komen aanlopen. Als ik mijn hoofdlamp op ze schijn vluchten ze direct het water in. Het volgende kwartier maken we er een spelletje van: lamp uit en ze lopen de kant op, lamp aan en ze lopen terug het water in. Na vier keer hebben ze het nog iet door, stomme beesten.

Dan, 23.35 uur, een aanbeet op rechts. Voelt groot aan. De vis blijft gaan. Eindelijk vlak voor de kant zie ik in het schijnsel van mijn hoofdlamp kort de lange, maar brede rug van de vis. Hij zet weer aan en gaat recht op het nest af dat meerkoeten in een pluk riet hebben gebouwd. Het lijkt erop dat het me niet gaat lukken de vis voor het nest te doen keren. Ik gebruik een andere, vaak werkende, truc en gooi mijn slip open, waardoor de weerstand wegvalt. Ook nu werkt het en de vis verandert van koers. Ik voer de druk weer op en herwin lijn. Dan volgt kort geven en nemen onder de hengeltop. De vis blijkt nóg groter dan ik in eerste instantie had ingeschat. Lekker! Even later ligt de vis eindelijk veilig in het net.

Ik maak alles in orde voor het maken van de foto's. Ik heb alleen niet meteen door dat mijn camera op 'filmstand' staat. Hieronder het korte filmpje. De fotosessie werd onderbroken door een keiharde aanbeet. Dit bleek een brasem te zijn?!