Struinen met de boot; zoekt en gij zult vangen!

We laden de spullen in de auto en intussen vink ik in gedachten het lijstje benodigdheden voor vandaag af. Top! Achterklep dicht, gas d'r op en gaan. Een uur later staan we bij de boot, ons 'Mothership' van vandaag. Plaats van handelen is een plas, omgeven door rietkragen en bomen met genoeg zijsloten en baaien om met gemak twee dagen rond te varen en nog niet alles goed bekeken te hebben.

De watertemperatuur bedraagt 6,5 graden. Dat valt even tegen zeg! De regen en hagel van de afgelopen dagen zullen hier wel debet aan zijn. Toch hebben we vertrouwen, lichtintensiteit, daar draait het nu voornamelijk om en aangezien we instant vissen en nauwelijks bijvoeren maken we een goede kans. En we hebben een extra wapen mee: een rubberboot. Zo kunnen we ons 'Mothership' ergens aanleggen en kan één van ons met de rubberboot op verkenning gaan.

Het plan is om pas te vissen als we vis gevonden hebben, maar plannen kunnen bij ons ook wijzigen als situaties daar om vragen. Proberen en flexibiliteit staan altijd hoog in het vaandel bij mij en Wouter kan zich daar ook in vinden. De laatste weken krijg ik veruit de meeste aanbeten op de chod rig. Nu zet ik deze veelal in het voorjaar in, waar ik vroeger dan een relatief hoge pop-up montage inzette. Al zo'n 25 jaar geleden merkte ik tijdens observaties en mijn struintochten met de pen, dat, zeker op relatief ondiep water, voorjaarsvissen veel op half water zwemmen. Naar mijn idee niet per definitie op zoek naar iets eetbaars, maar ze zwommen er wel en dan moet je daar natuurlijk ook je haakaas aanbieden. Een opvallend en liefst niet al te groot en ook nog attractief haakaasje triggert de vis dan vaak genoeg om eens te kijken wat het nou is. En aangezien een vis geen handen heeft, moet deze het haakaas dus in de bek opnemen om te onderzoeken.

Wouter en ik willen niet alles op één soort montage inzetten, dus worden grondaas en chodmontages evenredig verdeeld over de meegenomen hengels. We varen op een afstandje van een meter of tien uit de kant. Omdat we nooit al het water zorgvuldig kunnen afvaren en observeren, kiezen we voor de kantzones. De troebelheid van het water bemoeilijkt het vinden van de karpers, maar belletjes, modderwolken, verkleuringen, kolkjes en deiningen in het water kunnen ze verraden; daar moeten we het mee doen.

Het water in een ondiepe, niet al te grote kom is licht verkleurd en trekt dus onze aandacht. We laten het 'Mothership' uitdrijven en leggen ons 'vast' aan een overhangende tak. Ik stap in de rubberboot en vaar langzaam richting verkleuring. Al snel zie ik een klein spiegelkarpertje en verderop nog een paar vissen. Allen rond de 10 pond. Ik vaar terug en breng Wouter verslag uit. Wat doen we? Vissen of eerst verder zoeken en kijken of we wat grotere vissen kunnen vinden? We besluiten tot het laatste en vervolgen onze weg.

Hele stukken water speuren we af. Een enkele keer verschijnt er een kolk, gevolgd door een modderwolk en bellenspoor van een vluchtende vis. Er liggen er dus in ieder geval een aantal in de hogere waterlagen. Na twee uur varen zien we wat belletjes voor een beschoeiing liggen. Als op dat moment ook de zon tussen de wolken door schijnt, zien we ook de verkleuring. Azende vis! Tegelijkertijd wordt duidelijk dat ook wij zijn opgemerkt, want een kolk wordt gevolgd door een deining. Toch leggen we even aan. Vissen zwemmen nu zelden alleen. Wouter gaat met de bijboot op pad terwijl ik me over de lunch zal ontfermen. Ik ben snel klaar, want die zijn we vergeten...

We zijn niet de enigen die speuren

Dan maar een kop thee zetten en teren op de vier plakken cake en twee appels die we als snack hadden meegenomen. Mijn oog valt op een blaadje wat onder het wateroppervlak afwijkend beweegt. Niet veel later verplaatst een schim zich tussen de in het water hangende takken. Karper, pond of vijftien, schat ik. Even later wéér eentje, dit keer een iets kleinere. Wouter komt weer in zicht en zijn lichaamstaal toont gelatenheid. Die heeft dus niets gezien, hem kennende had hij anders als een malle aan komen roeien. Des te meer reden om hem aan te sporen wat meer snelheid te maken. Terwijl ik wacht zwemt er alweer een karper langs.

Snel verspreiden we de hengels en wachten gespannen af. Nog voor de thee is afgekoeld tot drinkbare temperatuur, strekt de lijn van de hengel bij de in het water liggende takken zich. De vis geeft direct goed partij, veel meer dan ik had verwacht zelfs. Keer op keer blijft de vis gaan en dat bij de heersende watertemperatuur. Minuten later steekt Wouter het net onder de vis. Hij vult de onthaakmat aardig.

We geven het hier nog een half uur, misschien komt er nóg eentje. Het half uur verlengen we uiteindelijk met een kwartier, al is het tegen beter weten in. We weten onderhand dat bij deze aanpak bijna alle aanbeten binnen de dertig minuten komen, maar we zitten lekker en samen nagenieten van een vangst is ook heel wat waard.

Na vruchteloos een half uur lang gezocht te hebben besluiten we naar de kom te varen waar we eerder op de dag wat kleinere vissen hadden gevonden. Vis is immers vis nietwaar?!
Eindelijk is de wolkenband verdwenen die boven ons dreef en kunnen we ook genieten van de zon. Als we de kom naderen, zien we geen teken van vis meer. Hoeft niet per sé wat te zeggen natuurlijk, al hebben we vrij lang gewacht met terugkeren. We leggen evengoed zo stil mogelijk de boot aan en werpen de rigs in. Vrijwel meteen ligt één van de hengels aan mijn kant op de bootrand te stuiteren. Meteen pak in de hengel op en geef die door aan Wouter. Die voert de druk op en weet de vis uit wat rietzudden te houden. Nog geen twee minuten later feliciteren we elkaar weer. Zo snel gaat het dus! Zoekt en gij zult vangen!

We blijven nog een uurtje. Zo kunnen we nog wat van de zon genieten en de dag rustig doorspreken. Wat een mooi gebied, hier komen we zeker terug!