Verdwijnende antennes

Kom maar in mijn netje

Er staan een paar uur pennen met Wouter gepland. Eerst naar de supermarkt om wat blikken mais, doperwten en kapucijners in te laden. Daarna een dik half uur rijden naar de Junglepoel.

We zijn hier dit jaar nog niet eerder geweest, maar we denken wel een goede kans te maken. Het water is niet al te diep en ligt ingesloten tussen bomen en struiken, waardoor de koude wind weinig invloed op de watertemperatuur zou moeten hebben. Eenmaal aan het water zie je niets anders dan groen, een niet veel voorkomend tafereel in deze dichtbevolkte regio.

We mengen het voer, waarna ons voerrondje kan beginnen. De vele bomen en struiken bieden slechts twee makkelijk te bereiken visplekken, welke dan ook wel eens bevist worden. Op deze plekken kan je echter maar een beperkte hoeveelheid water bestrijken. Wil je andere delen bevissen, dan ben je veroordeeld tot het maken van veelal onplezierige jungletochten.

Wouter in gevecht met het groen

Wouter en ik maken elk zes plekjes. Slechts anderhalf handje voer per plek gaat te water. Op drie van de twaalf plekjes die we maken is het water helder genoeg om het voer op de bodem te zien liggen. Twee van die plekjes zijn van mij en het water is er niet dieper dan ongeveer dertig centimeter, nog altijd diep genoeg voor een dertiger om ongezien het aas te benaderen. Niet dat die hier zwemmen...

Een half uur na voeren gaan onze pennetjes voor het eerst te water. Onopgemerkt bij het water komen is een lastige opgave door het dichte struikgewas en de takken op de grond. Dat blijkt ook als Wouter op zijn derde stek bijna bij het water is en op een tak stapt die onder afgevallen blad ligt. Ik zit dertig meter vederop, maar de luide 'krak', Wouter's vloek en de brede boeggolf uit de kant zijn niet te missen.

Een van mijn plekken. Takken links, rechts en boven me.

Tijdens de tweede ronde, op een van de open plekken, zeilt mijn pen zonder voorafgaande waarschuwing langzaam weg; de eerste brasem, een lap.
Een paar minuten later volgt de tweede.
De plekken waar we het voer kunnen zien liggen slaan we slechts een minuut of twee gade, want alles ligt er nog net zo bij als direct na het voeren.

De derde en laatste ronde levert de meest actie op. Op de tweede open plek kunnen we eindelijk weer even onze ruggen rechten en hier gunnen we onszelf dan ook de luxe door rechtop te blijven staan, dus ook iets meer in het zicht, maar met de bomen achter ons zou het goed moeten gaan. Onze plekken liggen hier nog geen tien meter uit elkaar. We liggen nog maar net in als een blaffende hond in de bosjes achter ons onze aandacht opeist. Precies op dat moment strekt Wouter's lijn zich en wordt zijn hengel bijna uit zijn hand getrokken. Een grote golf en deining en Wouter's tuig hangt in de takken boven hem. Losgeschoten? Lijnzwemer? Ik houd het op het laatste.

Zomaar een mooie schub voor mijn voeten.

Op de volgende plek verdwijnen onze antennes vier keer onder water met evenzoveel brasems als resultaat. Tussendoor schuift er een mooie schub voor mijn voeten, langs mijn pennetje voorbij. Het beest toont geen interesse in het voer en lijkt me ook niet te hebben opgemerkt.
Het bericht dat we krijgen van Peter en zijn vismaat, die op een ander water aan de slag zijn, is ook al niet erg bemoedigend: acht uur pennen zonder een aanbeet.

Afstand tot het water houden

Helaas sluiten we de visdag af zonder karper op de kant, maar we hebben aanwijzingen genoeg dat het elk moment los kan gaan. De aanwezigheid van brasem, het nestelen van steeds meer vogels, de eerste vlinders en het steeds meer aantreffen van waterorganismen zijn voor mij tekenen dat de karper, ondanks de lage watertemperatuur, elk moment flink kan gaan trekken. En dan sta ik klaar.