Shake it baby!

Warme wind in mijn gezicht, emmertje met brood en kattenbrokken bungelt aan mijn fietsstuur, struintas op mijn rug, hengel en schepnet in mijn vrije hand. Nederland is gehuld in het oranje, ik in het groen. Het water komt in zicht. Langs de kant lachende pubers. Eentje ligt op de grond van het lachen, het lijdend voorwerp staat kotsend voorovergebogen. Op de neuzen van zijn schoenen een dikke laag braaksel.

Ik sla rechtsaf en zie meteen waarop ik hoopte en wat ik eigenlijk ook wel verwachtte. Zie je wel, ze zijn er. Negen karpers liggen in een stil hoekje te zonnen.
Voorzichtig sluip ik dichterbij en voer wat kattenbrokjes. Zoals gepland worden ze door de bovenstroming langzaam meegenomen richting vissen. Een schub begint steeds wilder te happen en lijkt iets opgemerkt te hebben waar hij vrolijk van wordt. Hij begint zoekend rond te zwemmen. Een spiegel en schub volgen zijn voorbeeld. Het eerste brokje wordt gepakt. De beer is los. Ik voer een handje bij en monteer wat brokjes op mijn haak. Ik ga voor de spiegel. Tien minuten later ligt hij in het net.

Lekker zonnen

Slechts een vis nog pakt af en toe een brokje. Ik heb de smaak te pakken. Hij zwemt op een paar leliebladeren af. Een paar brokjes rondom mijn haakaas. Een kwestie van tijd. Twee brokjes worden opgeslurpt, een derde, een vierde, dan die op mijn haak. Twee met oranje boa's behangen vrouwen komen door de struiken stappen. Ze dachten even achter de bosjes te kunnen plassen, maar hadden daarbij niet op mij gerekend. Gierend van het lachen gaat er eentje achter een boom zitten, de ander wacht toch liever tot ik weg ben. Ik laat de vis weer zwemmen en vertrek.

Tien minuten later ligt hij in het net

Ik vervolg mijn tocht. Donkere schimmen voor een rietkraag. Ik knijp in de handrem. Even later voert de wind brokken naar de karpers toe. Ik geef ze even de tijd en ga verderop kijken. Tientallen brasems en ... karpers. Ook hier voer ik wat brokken. Het is vreselijk. Het moet al binnen twee minuten zijn dat de eersten beginnen te vreten. In hun activiteit beginnen ze ook al paaigedrag te vertonen. Een schub sneuvelt als eerste, al snel gevolgd door een spiegel en weer een schub.

Een deining. Een meerkoet deinst weg. Moet wel iets zijn. Is het ook, namelijk een grote schub. Snel gooi ik een handje brokjes op zijn zwemroute, vijf meter voor de vis. Geen reactie. Bramenstruiken beletten me een achtervolging. Even later is de vis terug in gezelschap van een mini-schub. Ze minderen vaart en blijven onder de brokken hangen. Het kleintje gaat als eerste. Na een paar brokken volgt de grote schub. Steeds gulziger zwemmen ze van brok naar brok. Ik leg mijn haak met brokken bij de grote vis in. Zonder argwaan verdwijnen ze in de bek. Een gigantische dril volgt. Run op run en uiteindelijk heb ik zeker dertig meter lijn uitstaan. Het is me nu wel duidelijk dat de vis heel hoog is, waardoor er nog wat pondjes op mijn eerste schatting bijkomen. Ik win lijn en moet weer lijn toegeven. Plots valt de lijn slap. Shit!

Verzamelen voor de paai?

Ik ben terug op de plek waar ik er drie ving. De rust is wedergekeerd. Twee handen brokken slingeren de boel aan en nummer zes van de dag laat niet lang op zich wachten. Even later verspeel ik er nog eentje.

Een mooie dag met misschien morgen de paai in het verschiet. Het zijn vooral de kleinere vissen die de ondiepe sloten hebben opgezocht. Het is wachten op de grote exemplaren, maar tot die tijd vermaak ik me zo ook heel goed.