Carp and the City part 4

Omgeven door woonboten, watervilla’s, kantoorpanden en grachtenpanden zit ik samen met Joop op een nette steiger aan één van de vele grachten die de stad rijk is. Plezierbootjes, vrachtverkeer en patserboten gaan veelvuldig aan ons voorbij. We hadden nog wel bewust gekozen voor een doordeweekse dag om de drukte op het water nog enigszins te mijden. Vissen met toplood is noodzakelijk. Dat men hier niet gewend is aan vissers is ons al snel duidelijk: schrikreacties, verontschuldigingen en verbaasde blikken. ‘Zit hier vis dan?’ ‘Sorrie, we hadden jullie niet gezien.’ ‘Je gaat toch niet hier zitten vissen?’ Achter ons liggen een barbecue en enkele lege flessen wijn en blikken bier in het gras. Joop vist met beide hengels in open water, ik kies voor een plompenveldje voor een oude verweerde woonboot en de ingang van een slootje naar een klein haventje.

We zitten een uur als Joop een terugloper op zijn linker hengel heeft. Hij maakt contact en de vis spurt richting boten en lelies. Nog net op tijd weet Joop de vis te keren. Gelukkig is het even rustig met bootjes. We vermoeden groot, al hebben we de vis nog niet gezien. Run na run, maar langzamerhand krijgt Joop de vis dichterbij. Nog altijd hebben we hem niet gezien. Een brede kolk aan de oppervlakte en een volgende aanzet. Dan plots niets meer. We bevatten niet helemaal wat er zojuist is gebeurd; een ‘huh?!’-momentje.

Er komt iets tot leven tussen de boompjes links van ons. Vreemde geluiden en een opstaand manspersoon. Zwerver. Wij de hele tijd maar denken aan een hoop vuil. Op de achtergrond autoverkeer, een rinkelende tram en sirenes. Een groepje van zeven jongeren komt luidruchtig aangelopen, euforisch van het kennelijk zojuist geeindigde feest ter ere van de begonnen vakantie. Enkele van hen staan nog te stuiteren en dansen op een ritme in hun hoofd. De anderen gaan in het gras zitten en praten en vrijen wat. Echt Sex and the City dus.

We speuren, we observeren.

Ik maak een alternatieve stek, direct voor de steiger bij twee leliebladeren. Kan ik mijn rig er zo af en toe een half uurtje neerleggen. Misschien dat de karpers tijdens deze drukke dagen de beschutting onder de steiger opzoeken. Met wat stukjes boilie hoop ik ze naar het voerplekje net erbuiten te lokken.

Zoals het goede vissers betaamt geven we onze ogen de kost, we speuren, we zoeken, we speculeren, we genieten van de natuur, we observeren. Twee studentes vleien op de steiger neer, nog geen tien meter van ons vandaan. Joop en ik observeren nog wat intensiever. Een groepje Marokkaanse jongeren vraagt of ze naast ons mogen plaatsnemen. We geven groen licht, al staan we niet echt te popelen. De plek onder de kant kan ik wel vergeten. Meer studenten zoeken een plekje op de steiger en het grasveldje achter ons. Handdoeken, flessen wijn en blikjes bier worden uit de tassen getoverd.

Het blijft drukker worden. De groep jongeren naast ons heeft besloten een potje te voetballen op de steiger. Ons net biedt drie keer uitkomst, waarna ze onze hulp niet meer durven inroepen. Eindelijk weer actie en weer op Joop’s linker hengel. Het wekt veel interesse. Een kort gevecht resulteert in een spiegel van 17 pond; een projectvis van Joris en René. Die gaat vanavond op de mail.

Een half uur later. Wederom op Joop's linker hengel een terugloper die overgaat in een run. Dit keer geen contact. Wat was dat? Ondertussen hopen drie van de Marokkaanse jongens bij twee studentes te scoren. ‘Zeg, hoe oud zijn jullie eigenlijk?’ vraagt de wat Joop en mij betreft knapste van de twee. ‘Moeten jullie niet met jullie vriendjes met autootjes spelen?’ Hun vrienden lachen smakelijk. ‘Laat die chickies toch man, het zijn allemaal kankerhoeren’, roept één van de jongens. Het is weer typisch. 

Om 17.30 uur houden we het voor gezien. De drukte blijft toenemen en we hebben er weinig vertrouwen meer in. Volgende keer ergens anders, in 'de city'.