Gesprek aan de waterkant

Soms heb je van die gesprekken aan de waterkant waarvan je achteraf denkt: waar ging dit nou eigenlijk over? Zo ook vandaag. Ik zit langs de Plompensloot als er een auto over het fietspad komt aanrijden en achter me tot stilstand komt. De deur slaat hard dicht en de chauffeur stapt op me af. Ik heb geen zin in een gesprek.

‘Hoi.’

‘Hoi.’
‘Is’t wat?’
‘Mag niet klagen.’
   Stilte. De man kijkt om zich heen.
‘Was ie groot?’
‘Wat?’
‘Die vis.’
‘Welke?’
‘Die je had.’
‘O. Ja hoor, eenentwintig pond.’
   Ik heb er nog twee, maar dat hoeft hij niet te weten.
'Kleintje dus.'
'Klein? Eenentwintig pond is best groot toch?'
   Stilte.
'Maarreh, ik wil een grote vangen op de Sloterplas.’
‘Dan ben je hier verkeerd.’
‘Ja, dat weet ik, maar ik zoek wat goede stekken.’
‘O.’
‘Weet jij niet wat?’
‘Ja hoor.’
   Lange, pijnlijke stilte.
‘Wat zijn dat voor beetmelders?’
‘Carpsounders.’
‘O, nooit van gehoord.’
   Stilte…
'Waar vis je mee? Boilies?'
'Ja.'
'Zoet of vis?'
'Beide.'
   Stilte.
‘Nou, ik ga maar n’s. Bedankt he.’
‘Ja hoor, graag gedaan.’