The hunt for Lac du Vette mirrors; Questions raised

Nadat afgelopen donderdag een nieuwe stek op du Vette twee aanbeten opleverde, heb ik vandaag een nachtje op de andere stek gepland. Peter zal me vergezellen. Het is 16.00 uur als ik volledig ben geinstalleerd en Peter arriveert. Ik zie het helemaal zitten omdat langzaamaan ‘het gevoel’ begint terug te komen en de boilies waarmee ik vis en voer goed vis op de kant brengen. Dat de bollen graag worden gegeten bewijzen de vangsten en de ontlasting die de vissen in mijn schepnet en op mijn onthaakmat achterlaten. Het is iets wat ik altijd wel controleer om te zien wat de vis zoal eet.

Ik zit links en Peter dus rechts. Ook dit keer heb ik voornamelijk tussen en vlak voor de lelies gevoerd op een diepte van twee tot vier meter, tot maximaal veertig meter uit de kant. Daarna loopt de diepte snel af naar vijftien meter. Tussen ons in, wat tevens onze gezamelijke plek zal zijn, heb ik drie dagen lang twee kilo maïs gevoerd. Voor onze buitenste stokken heb ik zoals voorgaande keren voor boilies gekozen. In het verleden bleek namelijk de aanbeetverhouding maïs-boilie 8 : 1 te zijn, al lagen de gewichten van de op maïs gevangen vissen beduidend lager. Maar aangezien ik me tot heb doel gesteld om twintig spiegels op dit water te vangen zou een toename van het aantal gevangen karpers me daar sneller op kunnen brengen.

Het is 18.00 uur als Peter inligt en ik besluit een stukje te gaan varen. Misschien zie ik in het heldere water wel wat zwemmen. Ik kijk makkelijk tot op de bodem, vier meter lager. Ik nader de plek waar mijn meest linker rig ongeveer moet liggen. Lelies, watersla, boilies, zand, stenen boilies, zand, boilie, stenen, lelies, boilies, karper! Een spiegel! Met drie staartslagen schiet hij uit beeld. Shit! Kans verkeken? Elk moment had hij mijn haakaas kunnen pakken. Maar er zit wel vis op de stek!

De Solutionbollen vallen in de smaak

Niet veel later zitten we rond de Coleman brander, in de ene pan een ribeye, in de andere hamburgers. Even later volgen nog een salade en een kom kippensoep. De top van mijn linker hengel beweegt. Een piep. Rukken. Ik loop naar de hengel. Een run voor ik kan oppakken. Ik hef de hengel. Niets. Peter overkomt een paar minuten later exact hetzelfde, alleen op zijn maïshengel. Wat is dat toch?

Een doffe plons op het wijd. Later nogmaals, maar nu dichterbij, slechts veertig meter voor onze plek. Ook de witvisactiviteit aan de oppervlakte neemt toe. Een karper toont zijn kop en schouders op mijn linker plek. Een paar minuten later nogmaals. Lang kan het nu niet meer duren. Het is 22.50 uur, ’t zal ook wel een beetje tijd worden. Ik had er allang eentje verwacht.

Nachtelijk gefriemel

Een brasem meldt zich op mijn maïshengel, snel gevolgd door nog een. Ook Peter’s maïshengel laat zich niet onbetuigd. Misschien toch niet zo’n goed idee?

Om 01.45 uur haal ik mijn derde brasem binnen en krijgen we controle. Waar blijft die aanbeet op mijn linker hengel toch? Twijfel knaagt. Als ik nou niet het water was opgegaan, dan… We liggen net weer op onze stretcher als Peter een striemende run krijgt op zijn middelste hengel. Eindelijk! We jubelen. ‘De lijn blijft achter een leliestengel hangen’, doet Peter verslag terwijl we beiden naar de kromming van zijn hengel kijken. Zijn hengeltop geeft verspringen van de lijn aan. De molen blijft heel rustig lijn afgeven. Dan veert de hengel recht. Boeggolf voor de lelies langs naar links. Meters lijn fladdert in de lucht.

Een piep en een fel blauw lichtje op de linker Carpsounder. Meteen zit ik rechtop op mijn stretcher. De bewegende top van mijn in scutopstelling staande hengel contrastreert in de lucht. Terwijl ik opsta een harde ruk op de top en een piep. Ik sla aan. Niets. Wat is dit toch? Terwijl ik opnieuw inwerp komt Peter’s maïshengel tot leven. Stretcher kraakt, tent schudt, Peter verschijnt, maar de run is al gestopt. Hij draait alleen de rig binnen. Het wordt steeds vreemder. Krabben? Onwaarschijnlijk, want het haakaas ziet er onaageroerd uit. Al had Andres afgelopen donderdag wel een verse krabbenschaar aan zijn haak zitten na ook een vreemde aanbeet. Peter werpt opnieuw in en zoekt zijn slaapzak op. Ik blijf nog even mijmeren. Zouden de onderlijnen niet goed zijn? Maar waarom waren al de vorge vissen dan wel goed gehaakt? Waarom zijn de brasems perfect gehaakt? We vissen met verschillende gewichten lood, montages en lengte van onderlijnen en geen één blijft van de vreemde aanbeten verschoond.

Het eerste ochtendlicht. Overal springt en draait er brasem en andere witvis, van karper geen spoor. Ik heb zware behoefte aan wat ‘comfortfood’. De maïsstek bracht de hele nacht door brasem, wat duidde op afwezigheid van karper. Van slapen is dus ook niets gekomen. Geen karper. En waarom niet? Dat willen we weten. Voorgaande sessies leverden heel goed vis op met acht aanbeten in dertien uur vissen en dat alleen overdag. Komt het misschien doordat ik dit keer maïs heb bijgevoerd? Of zat er gewoon geen karper? Dat laatste klopt al niet, want we hebben karper zien springen. Waarom hebben we ze er dan niet op gekregen? Het knaagt. De nachtsessies op du Vette waren vroeger wel anders: hectisch en de hele nacht door aanbeten, vooral als we met maïs visten. De nachten met zes aanbeten waren de mindere. Het gemiddelde gewicht lag rond de 15 pond, maar dat maakte het plezier er zeker niet minder om.

Eieren met spek, koffie en thee doen ons verkwikken. We kunnen koppig doorzetten, maar heeft dat nut? Veel overleg hebben we niet nodig om tot een besluit te komen. Er is weer veel om over na te denken.