The Dark One

De kou dringt door mijn waadpak heen en het is lang zo prettig niet meer om de hele tijd in het water te staan of zitten. De sessie is ondertussen drie uur op weg. Elk half uur werp ik opnieuw in om te kijken of de krabben mijn haakaas hebben gevonden. Dat houdt me redelijk warm, maar ik merk dat mijn spieren stijver worden. Telkens zijn minimaal twee van de drie boilies aangevreten of verdwenen. Ik geeft het nog een uurtje, dan pak ik in.

Geen tekenen meer van tussentijds stekbezoek. Mocht het echt een andere visser zijn, dan dan zal ie met het krabbengeweld wel snel opgeven. Het is alleen jammer dat het geen ongelukje zou kunnen zijn, mocht er hier iemand met hengels belanden. Ach, ik heb hier goed gevangen en er wachten andere uitdagingen.

Totaal onverwacht knalt de middelste hengel er vandoor. Ondanks dat de lelies lang zo taai niet meer zijn, blijft de lijn haken. Ik waad naar rechts om de hoek te vergroten. Een paar rukken met mijn hengel en de lijn springt los. De vis blijkt een heel stuk naar links gezwommen te zijn. Snel draai ik op tot ik weer contact heb. Wéér vast. Ik voel de vis met zijn kop slaan. Met geduld en beleid weet ik de vis weer in beweging te krijgen en uiteindelijk door het lelieveld richting net te dirrigeren.

Wat is dat dan?! Een zwarte karper? En nog een spiegel ook?! Een laatste vluchtpoging voor ik het net hef. Twintig minuten heeft het in totaal geduurd. Wat een apart beest! Grote, lange vinnen, raar bekkie, schitterende beschubbing en dan de donkere tint. Ik ben happy!