The hunt for Lac du Vette mirrors; Johnny

De parkieten kwetteren zo hard dat ze al het andere omgevingsgeluid overstemmen. Even heb ik getwijfeld of ik niet naar de door Peter en mij aangevoerde stek zou gaan, maar ik kan het niet opbrengen. Er brak die dag iets.

11.15 uur, een uur later dan voorgenomen, maar ik lig in. Getergd zit ik strak achter mijn hengels. Het bewolkte weer en de verwachte regenachtige dag zorgen voor rust in de omgeving. Was gisteren wel anders. Hopelijk hebben de Pineappletjes hun werk gedaan en komt er een mooie vis terug om te kijken of er nog meer te halen valt.

Rond mijn stek houdt zich een meerkoet op met maar één poot. Of hem iets overkomen is, of dat hij zo uit het ei is gekropen weet ik niet. Hij doet me een beetje denken aan iemand die ik onlangs in het revalidatiecentrum heb leren kennen. ‘John, maar zeg maar Johnny, dat doet iedereen hier’. Zo stelde de man zich voor nadat we onze verhalen hadden uitgewisseld. Johnny heeft zijn been verloren door een motorongeluk. Hij had zijn vrouw beloofd de schuur op te ruimen en daar had hij net even geen zin in en dus had hij zijn motor gepakt om een stukje te gaan rijden. Oei, oei, oei, wat had hij op z’n flikker gehad van z’n vrouw. Wel een halve dag had ze pislink naast hem aan zijn bed gezeten, maar uiteindelijk had haar bezorgdheid de overhand gekregen. ‘t’Is gewoon een overgevoelig wijffie’, sloot Johnny zijn relaas af.

Johnny is erg koppig gebleken. Wat de zusters en fysiotherapeuten ook bedenken, Johhny wil het eerst op zijn eigen manier doen en daar kreeg ik de eerste ochtend dat ik hem zag al meteen een voorbeeld van. Hij moest voor het eerst proberen te lopen met een prothese aan. Zittend in zijn rolstoel kreeg hij de prothese aangemeten, waarna hij met behulp van twee fysiotherapeuten zou moeten gaan staan en door een soort turnbrug lopen zodat hij wel de noodzakelijke ondersteuning voor zijn armen had. Johnny had echter andere plannen en stond erop om het eerst zelf te proberen met als gevolg dat hij twee keer omdonderde en het hele pand bij elkaar vloekte. Een ander voorbeeld is dat hij zelf in zijn rolstoel zijn koffie haalde en het plastic bekertje niet zoals geadviseerd op een dienblad op zijn schoot zette, maar geklemd hield tussen zijn benen. Zoals je kan verwachten liep dit niet goed af en viel het plastic bekertje om. Johnny reed de rest van de ochtend met een nat kruis rond. Koppig dus. Vandaar dat ik bewondering heb voor Johnny Oneleg, zoals ik de eenpotige meerkoet noem. Johhny Oneleg heeft het toch maar tot volwassenheid geschopt in een keiharde wereld waar gevaar dreigt van onder en boven water, maar ook van tweevoetige hufters op het land. Johhny’s vreselijk irritante kornuiten duiken met regelmaat mijn boilies op van vier en vijf meter diepte en laten daarbij ook mijn haakaas niet ongemoeid. En Johhny is niet irritant? Nou, nee, want Johnny kan met zijn ene pootje kennelijk niet tot vier meter diepte duiken gezien het gebrek aan opgedoken buit, al blijft hij dit wel koppig proberen. Een enkele keer probeert hij één van zijn maten een opgedoken boilie afhandig te maken, maar hij kan ze gewoonweg niet bijbenen. Misschien dat al het trainen hem uiteindelijk zijn beloning zal opleveren, net zoals Johnny nu zelfstandig kan lopen, zij het wankelend, en ik een steeds betere conditie en meer spiermassa krijg. Ik heb een zwak voor Johnny Oneleg gekregen. Zal hij de winter weten te overleven?

12.20 uur. De zon komt door na een kort miezerbuitje. Johnny’s kornuiten zijn gestopt met duiken en zwemmen nerveus weg. Al vaker is gebleken dat er dan karper in de buurt rondzwemt. Gespannen wacht ik af, mijn ogen op de hengeltoppen gericht. Een kwartier gaat voorbij, en nog een kwartier. Het tweetal zwemt ondertussen weer boven mijn plek, maar duikt niet. Dan de langverwachte tik op mijn top. Het is de rechter hengel. Deze buigt steeds meer door en de Carpsounder produceert de eerste piepen. Ik pak de hengel op en houd deze zo hoog mogelijk, de slip nog altijd los. Meer lijn komt uit het water, een stuk lelieblad met stengel bungelt boven het water, maar zorgt niet voor problemen. De voorslag schuurt langs de mosselen op het talud. Het laatste stukje van de tachtig meter lange voorslag loopt van de spoel af. Dit is het moment dat ik de druk langzaam opvoer, al zou de 43/00 hoofdlijn ook wel wat moeten kunnen hebben. De lijn springt los en ik heb direct contact. De vis zwemt al snel in de bovenste waterlaag. Een paar versnellingen en dan is de koek op. Ik trek een prachtige, lichtgekleurde, hoge schub in het net. Blij als een kind bewonder ik hem. Geen megavis, maar na de belevenissen van de afgelopen tijd zeer welkom. Nu de grotere jongens nog binnen weten te halen.

Drie kauwen komen kennelijk iets te dicht bij de Parkietenburcht want het is hommeles. Moet toch maar eens opzoeken of parkieten altijd zo territoriaal zijn. Blijft het bij één vis? Had toch wel op meer gehoopt. Kan er nog wel eentje gebruiken om de vieze nasmaak van de afgelopen periode wat weg te spoelen. En toch klaag ik niet te hard, want ik vis en dat heb ik vijf jaar lang niet kunnen doen.

Nu het rustig blijft aan het karperfront kan ik mooi schrijven aan mijn deel van het visverhalenboek. Anderen hebben hun tekst al ingeleverd, ik loop wat achter. Zoals ik tot nu toe kan beoordelen wordt het een gemêleerd boek, zoals we ook voor ogen hadden. Verhalen over vissen in de polder, avonturen in Afrika, meren en rivieren en ik trotseer onder andere de winter, echt van alles wat.

De zon breekt door. Meteen wordt het warm en in het zachte windje dommel ik weg. Heerlijk…

17.30 uur. Tijd om op te ruimen. Ik haal de thermometer uit het water: 16 graden. Een graad warmer dus dan eergisteren. Voor ik vertrek voer ik nog een kilootje bollen, nu vooral op de diepere, grotere plaat, waar het negen meter diep is. Als er niets tussenkomt kom ik dinsdag terug. Johhny duikt gretig de bollen na, maar is tekens te laat. Vooruit, een bol voor jou dan Johnny, krijg ik een vissie de volgende keer, afgesproken Johhny?