The hunt for Lac du Vette mirrors; Desperate measures

Het talud hier is wreed, maar met de genomen maatregelen zou het goed moeten gaan. Volgens de dieptemeter wemelt het van de vis. Ik jubel: ‘Peet, we gaan vangen! We voeren de zoete snoepjes en gaan onze armen lamtrekken.’ Peter’s blik is gericht op het beeldschermpje van de dieptemeter, hij kijkt bedenkelijk. ‘Jesus man, wat een afgrond, ‘t zal mij benieuwen. Het gaat er recht naar beneden. Kijk, al die vis houd zich op rond de zes meter, direct achter het talud.’ Ik zie het helemaal zitten, wil het liefst nu m’n spullen al pakken. ‘Komt wel goed, we hebben ook altijd de boot bij ons’. We voeren het merendeel van de vier kilo boven op het talud, op een ongeveer vijftien meter brede richel, waar het ruim drie meter diep is. De rand loopt steil naar beneden en eindigt acht meter dieper. Ook hier voeren we wat mierzoete ananassnoepjes.

40/00 hoofdlijn en 55/00 MaxXimum voorslag om de mosselen te kunnen weerstaan

De tweede en tevens laatste voerdag. Dit keer ben ik met m’n moeder. Die was wel toe aan een frisse neus en maakte graag gebruik van het aanbod me te vergezellen. En het maakt het voeren geniepiger. Het is druk op het water. Met argusogen speur ik naar eventuele afleggers en bekende stekkenpezers. Terwijl ik over de stek vaar laat ik de dumbells zo sneaky mogelijk uit mijn hand naast de boot vallen. Mijn heen en weer varen heeft kennelijk extra aandacht getrokken van een geankerde medewatergebruiker want hij komt uit de kajuit van zijn boot stappen en volgt me langdurig terwijl hij in een appel hapt. Een karper toont zijn flank. Shit, nee, houd je rustig! Ik keer, heb geen behoefte aan de prangende blik van de man. Ik leg mijn benen op de rand van mijn boot om een nonchalante watergebruiker te spelen. Een mooie schub springt een paar meter voor de boot uit het water. Oei, oei, oei we gaan vangen! Please, spring nou niet! Houd je rustig! De aandachtig toekijkende man kan het niet gemist hebben, hoe weinig hij ook van vissen af zou weten. Nog één keer heen en weer en het voeren zit erop.

D-day. 15.30 uur komt de boot in gang en zijn we op weg. We zien het helemaal zitten. Karper op de plek, lekker weer en relaxte plek. Met de stek in zicht slaat de angst toe. Het zal toch niet..? Ja, nee he… Een boot ligt bovenop onze stek, op de kant zijn vismaat met stoelen, stretchers en groene tassen. Ongelooflijk, juist vandaag, juist hier! De keren dat er iemand vist op deze stek is in een jaar op één hand te tellen. Ze hebben nog niets opgezet, dus misschien..? De man in de boot lijkt de kwalijkste niet en is bereid een stukje verderop te zitten. Zijn vismaat wil echter van geen wijken weten, misschien wel omdat hij nu weet dat er is voorgevoerd. We druipen af. Wat nu? We overleggen, varen heen en weer en eindigen uiteindelijk op een stek waar we al eerder dit jaar hebben gezeten. Hier kunnen we een trekroute bevissen.

De volgende ochtend worden we om 05.00 uur in de mist wakker. Geen vis op de kant. Er springen een paar karpers op grote afstand op het weid, maar that’s it. We besluiten om nog even te gaan liggen tot 08.00 uur en dan te overleggen wat we zullen doen.

Het weerbericht voorspelt beestenweer, beginnend in de namiddag en de hele volgende dag. Tijdens ontbijt hakken we de knoop door: we pakken in. Weer een deceptie rijker op du Vette. We varen wel nog even langs de Parkietenburcht en voeren er een kilootje bollen. Misschien dat ik ergens de tijd vind om een dezer dagen een paar uurtjes te pakken.