Sloterplas; Bad decisions

Je ziet het voer liggen

Ik ben zwak gebleken. Ik had me nog zo voorgenomen niet te zwichten voor dikke Sloterplasvissen, maar ben toch voor de bijl gegaan. De aanblik van de azende spiegel deed het hem. De wind is nu westelijk en staat precies in de hoek waar de spiegel een paar dagen geleden lag. De ervaring heeft echter geleerd dat deze veranderde windrichting als gevolg heeft dat de meeste karpers de kom verlaten zullen hebben. Toch heb ik wel vertrouwen.

Ik vind een geschikte plek onder een wilgentak waar de spiegel lag van het filmpje in Weerzien met een spiegelkarper, naast een dikke, in het water liggende tak, vlak bij een meerkoetennest. Al snel dwarrelt een mengsel van blikmais, capucijners en mini-pellets naar de bodem. Het water is zo helder dat ik het voer zie liggen. Zo maak ik nog drie plekken en bij elk van hen is het voer op de bodem te zien. Het voordeel is dan wel dat ik kan waarnemen of er vis op de plek aanwezig is of is geweest.

De eerste twee rondjes langs de plekken waren vruchteloos. Zachtjes benader ik de plek onder de wilg. Een staart en een karperrug in de door de wilgentakken schijnende lichtstralen! Ik sluip dichterbij. Een spiegel, begin twintig. Hij aast niet, maar ligt doodleuk met z’n pens op het voer, meer niet. Twee minuten, vier minuten. Ik kijk op m’n telefoon: tien minuten. Nog altijd ligt het beest doodleuk met z’n buik op het voer, alsof hij het bewaakt. Belachelijk, al heb ik hier wel eens eerder van gehoord. Een meerkoetenfamilie nadert. Eentje duikt vlak naast de spiegel. Die maakt een kort rondje en keert weer op het voer terug. De meerkoet duikt weer. Nu geeft de vis niet toe. Meer herrie van de veeleisende, roodkoppige, jonge meerkoetjes. Nogmaals duikt de meerkoet. Een capucijner. Die wordt in stukjes verdeeld. Dan begint de koet naar de vis te pikken. Dat wordt hem teveel en met drie staartslagen verdwijnt deze uit het zicht. Bizar.

De volgende plek. Het voer staart me hier aan als een behoorlijke schub komt aanzwemmen, over mijn voer zwemt en zijn weg vervolgt. Totaal geen interesse.

Op plek vier hetzelfde. Dit is kansloos. Ik heb ook geen hoop als ik telkens op de volgende plek aankom omdat ik meteen kan zien dat het voer onaangeroerd is gebleven.

Ik wist het van tevoren al. Het is momenteel te wispelturig. Je moet er net eentje treffen die wel aast. De meeste vissen zwemmen snel heen en weer of paaien. Soms vind je een school karper, maar een paar uur later is dezelfde plek weer verlaten.

Lac du Vette is calling. Ik heb zin. Devil’s Gate, here I come!