Karpers, om gek van te worden

Helemaal los op mijn voer

Ik word gek! Op mijn voerplekje azen drie schubs als wilden, maar het lukt me niet ze te haken. Modderwolken en roerende staarten met af en toe een vissenlijf er tussendoor. Regelmatig drukt een staart of vissenlijf mijn pennetje opzij, hij wordt soms zelfs een stukje mee onder getrokken. De anders zo schuwe vissen trekken zich niets van mijn lijn aan. Zelden heb ik zo fanatiek azen van dichtbij kunnen meemaken. Wat te doen? Voor mijn gevoel kan ik hier nog wel een uur zitten zonder dat ze mijn haakaas oppakken. Ik besluit maar naar een nabijgelegen stuk poldersloot te gaan.

Volschubspiegel

Het water is er redelijk helder. Zodra de zon door het wolkendek breekt kan ik de bodem van de sloot zien. Het is één van de stukken sloot waar een uitgestrekt slotenstelsel zijn einde vindt langs recent gebouwde bedrijfspanden in een poldergebied. Helemaal aan het einde van de sloot spuit een gemaaltje water uit een nabijgelegen kanaal de sloot in.

Naarmate ik het gemaaltje nader wordt het water helderder. Een eerste schub, vergezeld door een mini-schub zwemt rustig voorbij. Even verderop een mooie volschubspiegel.

Bij het gemaaltje een school karper; minstens veertig stuks, van formaat mini tot een pondje of twintig. In het door de stroming uitgesleten diepere deel lijken een paar vissen in de stroming te azen. Voorzichtig sluip ik dichterbij. Geen dekking aanwezig. Ik gok dan maar op de heuvel in mijn rug. Ze zwemmen achter elkaar aan. Paaigedrag. Het stroomt flink. Ik voer een handje maïs en pellets. Pas na een meter of zes bereiken de eerste maïskorrels de bodem. Nog een handje buiten de stroomnaad. Er komt wat tussen de vissen terecht. Geen interesse, louter in elkaar. Nog twee handen. Ik kijk het een half uur aan.

Geen maïskorrel gepakt. Tijd om te gaan. Je moet weten wanneer je moet opgeven.