Eindelijk weer vissen!

Vandaag ben ik voor het eerst in vijf jaar weer aan het vissen. De keuze is gevallen op een ondiepe uitloper van Lac du Vette, waar we beiden een aantal plekken hebben gemaakt die we met de pen afvissen. Om mijn nog gebrekkinge spierkracht te sparen draagt Sander het voer en schepnet. Ik alleen mijn hengel, een tasje met vergunning, een EHBO-kit (mijn weerstand is door de medicatie laag en zo kan ik in geval van wondjes direct maatregelen nemen), twee reserve pennetjes, een zakje haakjes, loodjes en eten en drinken.

Beiden hebben we vier plekjes gemaakt. Op vier van deze plekken is het water nauwelijks 30 cm. diep, wat in het verleden ruim genoeg bleek voor een paar karpers. Bij aankomst op Sander’s derde plek verraden fijne belletjes vis. Terwijl ik doorloop naar mijn plek, hoor ik achter me al een zwiep en spetterend water. Sander’s eerste brasem.

Zittend tussen het opkomende riet geniet ik. Ik verwonder. Zo kort al na de transplantatie te kunnen vissen, wie had dat ooit gedacht?! Wie had kunnen denken dat ik ooit nog zou kunnen vissen? Zo goed als dood, dan op de valreep toch nog een donorhart, vervolgens de zware eerste weken vol twijfel en angst en beginnen met een intensief revalidatieprogramma. En nu zit ik tussen het opkomende riet, mijn tijdens het wachten op een donorhart opgeknapte hengel in de hand. Ik geniet, heel erg.

De vierde plek. Er liggen al belletjes. Voorzichtig laat ik mijn pennetje aan de rand van het voerplekje zakken. Een hupje van het rode puntje, dan zeilt hij weg de diepte in. Mijn eerste dril in jaren, al is het van een forse brasem. Mijn arm trilt van inspanning, mijn benen van de adrenaline. Ik ben gelukkig.

Een uur later ben ik op. Mijn benen kunnen niet meer. Geen karper gevangen, maar ik heb weer gevist en zelfs mijn pennetje onder zien gaan. Meer had ik niet nodig vandaag.