Wanted: dead or alive

Signalement: Grote poten, zwartgevederd, witgesnaveld, witte voorhoofdsplaat, roodoogig (iris), 36 tot 42 cm. lang.

Omnivoor, prefereert zwemmen en rennen boven vliegen.

Let op: Vertoont ziekelijk agressief gedrag en heeft ’s winters de neiging tot samenscholen.

De meerkoet dus. Deze vogel biedt ons karpervissers vermaak in tijden dat aanbeten uitblijven. Het dagelijks leven van de meerkoet lijkt te bestaan uit fourageren en het terroriseren van medewaterbewoners. De vastberadenheid - of is het koppigheid? - waarmee ze onze boilies blijven opduiken en vervolgens keer op keer bij het boven water komen belaagd worden door afwachtende meeuwen, of de schijnbare onverschilligheid waarmee ze hun nestelplaats en bouwmaterialen uitkiezen; als je erop gaat letten is het vermakelijk. - Ooit zat ik eens met een vriend van me te vissen aan de Sloterplas. We vermaakten ons prima met het kijken naar een meerkoet die zijn nest op een oude schoeiing aan het bouwen was. Het nest leek met de stukken touw, plastic, piepschuim en lege cola-blikjes meer op een vuilnisbelt. We waren benieuwd of het bouwsel het noodweer zou kunnen weerstaan dat voor de avond was voorspeld. ‘s Avonds sloegen de golven over het bouwwerk heen en we zagen het voor onze ogen weggespoeld worden. Tot onze verbazing was het beestje de volgende morgen alweer bezig een nieuw nest te bouwen, op precies dezelfde plaats, met een deel van dezelfde materialen.

Toch lijken meerkoeten voor ons karpervissers op de één of andere manier vaker voor irritatie te zorgen dan voor vermaak. Zo kan ik me een moment herinneren waarbij het door mijn toedoen voor een meerkoet slecht was afgelopen.

Ik had twee mooie spiegels in de buurt van mijn voerplekje voor het riet zien zwemmen, maar twee meerkoeten doken ondanks allerlei toegepaste verjagingtechnieken onophoudelijk mijn voer op en leken mijn plannen te dwarsbomen. Meerdere malen hadden ze al mijn haakboilie opgepakt. Mijn frustratie liep hoog op. Ik nam een katapult ter hand, pakte een boilie en nam zo’n beest op de korrel. Ik trok de cup met daarin de boilie naar achteren en mikte. De boilie suisde tussen het tweetal door, schoot door het riet en eindigde met een luide ‘plok’ tegen de schoeiing achter hen. Erg onder de indruk waren ze niet: het deed ze nauwelijks een halve meter wegstuiven.

Nog voor ik mijn katapult had herladen, dook er alweer eentje naar mijn voer, alsof hij zijn onaantastbaarheid wilde tonen. Ik was nu nog verbetener, trok het elastiek dit keer nog iets verder naar achteren en mikte. De boilie volgde niet de bedachte baan, maar boog af naar beneden, stuiterde op het wateroppervlak en schoot recht op de meerkoet af. Een voltreffer in de hals. Ik schrok, toen een onbeschrijflijk voldaan gevoel, daarna wroeging. Zijn kompaan sloeg alarm. Plots klonk gekef uit alle hoeken van het water. Minutenlang ging het door. Nerveus keek ik ondertussen toe hoe de hals van het beestje langzaam steeds verder knakte en zijn kop uiteindelijk helemaal onder water verdween. De overgebleven koet zwom ondertussen nerveus keffend om het getroffen beestje heen. Toen kwam het lichaampje in beweging.  Een kort moment van opluchting, maar het meerkoetenlichaampje bleef maar rondjes zwemmen. De lijdensweg duurde bijna een kwartier, waarbij het beestje tot vijf maal toe zijn kop uit het water wist te tillen, maar dit niet kon volhouden. Uiteindelijk dreef het lichaampje roerloos in het water. Ik probeerde mezelf voor te houden dat het zijn verdiende loon was geweest, hoopte dat zijn soortgenoten hiervan hadden geleerd, dat ik een voorbeeld had gesteld, ook al was het nooit mijn bedoeling geweest het beestje daadwerkelijk te raken. De brok die maar in mijn keel bleef zitten zei genoeg: dit nooit weer!

Zoals veel vissers denk ik, heb ik me wel eens afgevraagd hoe een meerkoet zou smaken. Van een lekker stukje scharrelvlees ben ik namelijk niet vies, dus ben ik eens op internet gaan zoeken naar bereidingswijzen van een meerkoet. Buiten wat informatie uit J.L. Wiseman’s survivalhandboek voor de S.A.S. was er in mijn korte zoektocht niet veel te vinden. Kennelijk is meerkoet geen populaire eetvogel.

Kippetje, eitje erbij...

En zo stuitte ik dus ook op het boek ‘Handboek voor de Vinex-jager’

Wat vooral mijn interesse voor dit boekje wekte, waren de geëmotioneerde reacties van de lezers. Een paar klikken van mijn muis sloten de koop en twee dagen later viel het boekje op mijn deurmat.

Ik las het in één ruk uit en ik moet zeggen: ik snap de controverse rond dit boek. Nooit meer zal ik op dezelfde manier kijken naar de fauna om me heen. Voortaan geen in verendek gehulde eend, gans, duif of meerkoet meer zonder daar een kaalgeplukte, dampende, speekselklieractiverende, heerlijk geurende vogel op een bord bij te visualiseren.

In dit boekje leer je hoe je als ‘Vinex-wijk-Bear-Grills’ voedsel kan vergaren. Vang en bereid eenden, meerkoeten en duiven, de cavia of Flappie van je dochter, brouw of destilleer je eigen drank in je schuur, maak kaas van moedermelk, bouw je eigen kreeftenfuik en leer hoe je een Amerikaanse rivierkreeft of Chineese Wolhandkrab een enkeltje eettafel bezorgt. De twee auteurs doen het allemaal op humoristische wijze onbeschaamd en duidelijk uit de doeken. Ben je als man ingedut? Zit je in de van 9-17 uur-sleur? Zit je krap bij kas? Wil je weer eens dat man-met-speer-in-berenvel-en-vrouw-aan-d’r-haar-de-grot-inslepen-gevoel beleven, dan kan ik dit 152 pagina’s tellende boekje aanbevelen.  

En denk er eens over na: verschilt die door de jager geschoten eend die je bij de poelier koopt nou echt zoveel van de eend bij jou achter in de sloot?

En zo kom ik dus ook terug bij de meerkoet: In dit boekje staat een recept: Meerkoet met sinaasappelsaus.

Maarrr... wist je dat de meerkoet in Nederland een beschermde diersoort is?! Jawel! Afblijven dus!

Er zijn er genoeg rond de Sloterplas