Middagje mobiel afstandvissen

Buiten de 2-uren sessies wordt er ook 'gewoon' gevist. Gisteren ben ik een school vissen op het spoor gekomen die zich op een ondiep deel van het water ophield. Het waren voornamelijk kleinere torpedo schubjes, maar ook enkele projectspiegels en drie grote schubs. Na ruim een uur observeren vond ik het mooi geweest en had zich een idee van mijn aanpak voor vandaag gevormd.

Met twee 9 ft. Dwarf hengels, een schepnet, een onthaakmatje, een emmer Crushies en een schoudertas arriveer ik op de plek waar gisteren de vissen zwommen. Het lijken er vooralsnog een stuk minder, ondanks dat de omstandigheden onveranderd lijken. Het is echter nog vroeg en misschien moet de zon wat langer schijnen eer ze zich hierheen verplaatsen of actiever gedragen.

Het 2-uren project en mijn observaties van het afgelopen jaar hebben me op iets anders gewezen dat ik eerder wat onderschat heb. Als je het, zoals ik, van korte sessies moet hebben wil je zo snel mogelijk een aanbeet krijgen. Dit kan je op allerlei manieren afdwingen, maar tijdens het vissen is het zaak om een balans te vinden tussen de hoeveelheid voerdelen en het aantal karpers. Aangezien naar mijn waarnemingen de meeste karpers twee of drie happen van het voer nemen en dan gaan kauwen, kan het als het tegen zit lang duren voor je een aanbeet krijgt. Als je die dan al krijgt, want bij een overvloedig natuurlijk voedseaanbod komt het ook nog eens geregeld voor dat ze niet al het voer opeten. Is het water te troebel om dergelijke dingen waar te nemen, dan blijft het gissen en zullen de vangsten en de snelheid van de aanbeten het moeten uitwijzen.

 

Eén van het observatierondje

Op de plek waar ik nu ga vissen is het water net helder genoeg om de vissen waar te kunnen nemen in het halve meter diepe water. Ik maak zeven kleine plekjes van wat Crushies, verspreid over een overlengte van honderd meter. Op elke plek voer ik zes á zeven grotere brokken en wat heel klein spul. Ik maak ze bewust niet ver uit elkaar zodat ze elkaars aanwezigheid versterken en er ligt per plekje maar heel weinig voer. Ik zal pas vissen als ik ze zie. Het is pakken wat je pakken kunt, geen lange termijnplanning.

Het is tijdens de tweede observatieronde dat ik de eerste twee karpers van het voer zie eten. Het zijn echter zo ongeveer de kleinste twee die ik gister en vandaag heb gezien, dus besluit ik het nog wat langer aan te kijken. Zien en horen eten, doet immers eten.
Zo ook nu weer. Al snel wordt er op drie plekjes geaasd; op twee door karpers, op de ander door brasems. Op één van de karperplekken azen drie vissen, twee spiegels en een schub, waarbij de laatste veruit de grootste is. De schub wil ik wel, maar ik zou ook zeer tevreden zijn met één van de projectspiegels.

De oever biedt niet genoeg dekking hier en een stuk lood met rig ongezien tussen de vissen laten zakken is haast onmogelijk. Nu bieden de meerdere plekjes uitkomst. Aan beide zijden van de azende vissen liggen op ongeveer tien meter Crushies te wachten. Snel prik ik een steuntje in de grond bij de plek links van de azende vissen, laat mijn rig zakken en zorg ervoor dat de lijn slap over de bodem loopt. Knopje van de beetmelder aan en snel naar de plek rechts van de vissen. Hier gebruik ik geen steuntje, maar houd de hengel in mijn hand.

 

Een passante maakt een foto van de bellenblazer

Er gaat een kwartier voorbij. Zouden ze nog op de plek hangen? Of misschien op de linker plek aan het azen zijn? De verleiding om te gaan kijken is groot. Ik weet me te beheersen en dat is maar goed ook. Eén van de spiegels komt aanzwemmen. Hij stopt niet, maar zwemt over het voer en volgt de schoeiing. Een paar minuten later keert hij terug, nu vergezeld door de andere, grotere spiegel. De grotere begint te eten terwijl de ander rustig om de plek zwemt. De azende spiegel zakt met zijn buik op de bodem en kauwt. Anders dus dan de vissen die even een rondje zwemmen alvorens weer wat voer te pakken. Zo'n tien meter uit de kant komt een karper half uit het water. Een bellenspoor nadert. Het is een kale spiegel die ik tot nu toe nog niet had gezien. Hij duikt recht op mijn haakaas af en pakt het. Even het 'huh-momentje bij het contact maken met de haak', dan kopschudden. Nu pas besef ik weer dat ik met een hengel in mijn hand zit en zoek contact.

Even later ligt de vis op de mat in het gras. Een vrouw, die tijdens de dril toekeek, is bereid een foto te nemen. Voor de zekerheid maak ik er ook eentje op de mat. De ervaring heeft geleerd..., al blijkt later het resultaat goed te zijn.
Wat later weet ik kort voor ik moet gaan nog een mooie schub te strikken op de bijhengel. It was a good day!