Je ziet het, je pakt het; Het geheim van een goed duo

Gisteravond belde Rolf op. 'Ben je buiten? Nee? Ga dan nu eens naar buiten. Ruik je dat? Voel je dat?' Ik stap naar buiten. 'Karper jongen!'

03.10 uur. Ik ben wakker. Zal ik gaan? Nee, toch maar niet. Laat ik verstandig doen.
04.35 uur. Weer ben ik wakker. Buiten kondigen vogels het begin van de dag aan, mijn favoriete moment. Zal ik..?
06.55 uur. Ik moet in slaap gevallen zijn, maar nu ben ik klaarwakker. Het geeft me de gelegenheid alvast rustig wat dingen doen zodat ik de rest van de dag zelf de invulling kan bepalen.

Om half acht stap ik de bakkerij binnen en koop er wat croissants, een krentenbol en een halfje wit. De lucht zit vol karpervibraties. Vroeger had ik dat al, van die dagen waarop alles goed voelde, ik niets dan rust voelde en wist dat het vandaag goed zou komen. Om negen uur heb ik alles afgerond en ga ik op weg.

Bij het water aangekomen zie ik meteen overal activiteit. Voorpaai. Ik maak vijf plekjes op de bodem en gooi wat handen kattenbrokken verspreid over een deel van het water. Zo hoop ik er achter te komen of ze bereid zijn om aan de oppervlakte of op de bodem te azen. Het blijkt geen van beide.

Minuten later heb ik hem na een
waanzinnige dril

Een ander deel van het water. Er zwemt een groepje van vier karpers achter elkaar aan, waarbij ze soms even een paar happen in de waterplanten nemen. Ze volgen telkens dezelfde route langs de kant, zwemmen dan via het open water in een halve cirkel weer terug naar de kant. Hier maak ik misschien een kans. Ik voer wat boiliekruim op een open plekje tussen de waterplanten en prik een brokje boilie op m'n haak. Geen dobber, slechts een knijploodje op zo'n twintig centimeter van de haak om de lijn tegen de bodem te houden. Mijn haakaas  komt precies op het randje van waterplanten naar een plantenvrij stukje te liggen.

Het groepje komt eraan. De eerste zwemt over het voer, de tweede, derde en de laatste ook. Tot mijn verrassing keert de derde, een bolle spiegel. Hij duikt naar beneden, recht op het kruim. Een paar happen en hij recht zich weer op. Mijn lijn beweegt. Ik weet genoeg. Een haal van mijn hengel en een waanzinnige dril volgt. Minuten later heb ik hem.

Nog nagenietend gaat mijn telefoon. Rolf. 'Waar ben je?!... Dat is niet ver weg. Je moet komen, ik zie hier drie grote vissen happen en ik heb geen hengel bij me. Jij moet het maar doen.'
Vijf minuten later ben ik er. 'Het zijn er nu zes!', fluistert Rolf enthousiast en wijst. 'De drie grootste die ik eerst zag zie ik nu niet meer, maar die moeten in de buurt zitten.' Hij voert wat stukjes brood in en tegen het drijfvuilrandje terwijl ik mijn lijn en haak controleer.

Rolf hanteert de camera, ik mijn hengel. De drie grote vissen zien we niet meer, maar de grootste van het overgebleven drietal pakt twee stukken brood. Ik wil niet langer wachten. Je moet het van momenten hebben nu. Ik leg de korst in tegen het vuil. De vis komt onder het drijfvuil vandaan en pakt mijn korst. Een stevige dril, maar de vis maakt geen kans. Rolf's vis, want dat is het toch een beetje, mag, nou ja, moet, op de foto. Thanks Rolf!
Het filmpje volgt binnenkort.