Encore! Encore!

Een waarschijnlijk projectspiegel

Soms hebben mensen rare trekjes, en zeker karpervissers in de ogen van niet-vissers. Neem nou Wouter. Zijn onthaakmat en net zijn nog niet droog van zijn Salagou-trip en hij wil alweer vissen! En dat terwijl hij daar onder meer een van de grootste vissen van het water heeft weten te landen...
Ik heb ook zin, lijk momenteel weinig verkeerd te kunnen doen, dus we gaan gewoon.

We kiezen voor herentijd, 10.00 uur verzamelen voor een dagje afstandvissen. Hij wil zijn nieuwe El Classico's van Piet Vogel kromtrekken op een nederlandse vis. Om op alle situaties in te kunnen spelen nemen we ook elk een struinhengel mee. We hebben voor een stuk afgelegen kanaal gekozen waar het betrekkelijk rustig is met bootverkeer.

We kiezen voor een oude stek van mij, waarvan ik weet dat er regelmatig karper over een ondiep plaatje trekt om er tussen een groot lelieveld naar eten te zoeken. In dit veld zijn twee, ongeveer 4 m2, open plekken die al sinds ik de stek ontdekte lelievrij blijven. Tussen de lelies blijft van alles liggen als het water door gemalen en passerende boten stroomt, trekt en kolkt. Ik heb de stek tijdens een van mijn vroegere observatietochten ontdekt en er vooral in het voorjaar en begin zomer goed gevangen.

Wouter kiest voor de twee open plekken in het veld, ik voor het zandplaatje op de trekroute naar het lelieveld en de opening tussen twee dukdalven. We hebben een waadpak bij ons zodat we allebei onze rigs precies kunnen plaatsen.
Beiden zullen we ook nog twee plekjes aanvoeren om te kijken of we er vis kunnen waarnemen. In dat geval kunnen we de struinhengels inzetten. Ik maak mijn extra plekjes vlak onder de kant, waar het maximaal een halve meter diep is, Wouter doet hetzelfde aan de andere kant. Zo ligt er voer over een lengte van tweehonderd meter oever.

Piepen op mijn linker hengel. Stroming? Brasem? Brasem die al snel lost. Ik draai binnen en controleer de montage. Opeens zie ik in mijn ooghoek een grijze schim uit het lelieveld zwemmen. Karper! Een grote schub. Hij zwemt langs mijn vlak voor de kant gevoerde pellets en boiliekruim, keert en stort zich op het voer. Ik roep Wouter. Die kan nauwelijks geloven wat hij ziet. Zo'n grote vis in helder ,nog geen halve meter diep, water en dat op een kanaal! Ik heb mijn hengel nog in mijn hand en als de vis zich even omdraait leg ik in. Veel te luidruchtig naar mijn zin en ik voel het wartellood op de stenen neerkomen. Stom, stom! De actie lijkt echter juist de aandacht van de vis te trekken, want hij draait weer om en begint weer te azen. Mijn brok boilie met gaypink pop-upje trekt zijn aandacht en hij zuigt hem naar binnen. Aanslaan of wachten tot hij zich zelf op het lood haakt? Ik wacht. Hij beweegt. Nu... nu... Hij zwemt weg zonder schrikreactie. Niet gehaakt. What de f*ck?! De vis verdwijnt in het lelieveld en keert niet meer terug.

Wouter gaat even bij zijn andere twee plekjes polshoogte nemen. Erg ver komt hij niet. Ergens bij het lelieveld stopt hij en wenkt me driftig. Op zes meter van zijn rig zwemt heel rustig een grote schubkarper tussen de lelies door. 'Mijn' vis! Tot twee keer toe hapt hij op een blaadje. De struinhengel! Als Wouter met hengel terug is en ik de camera heb gepakt, zien we hem niet meer. Op datzelfde moment loopt zijn rechter hengel af. Struinhengel vliegt in de brandnetels en de actie begint. Al snel zwemt de vis zich vast tussen de lelies. Ik pak het waadpak zodat Wouter het water in kan stappen.
Lichte druk op de vis houdend bevrijd Wouter de lijn uit de leliestengels en takken. Vlak bij de vis springt het laatste stukje lijn los en volgt er een korte strijd onder de hengeltop. Ik gooi hem het schepnet toe en even later glijdt er een grote schub over het koord. 'Het is hem hoor, eind twintig, begin dertig!' roept Wouter wadend naar de kant.

'Het is hem hoor, eind twintig, begin dertig!'

De vis haalt zijn gewicht niet zozeer uit dikte, maar meer uit zijn lengte. Aan mijn rig ontsnapt, maar toch het haasje. Na een kortstondig fotomoment zwemt de vis weer rustig weg.

Ik besluit weer eens een kijkje te nemen bij mijn andere voerplekjes. Op het tweede plekje stuit ik op een grote spiegel. Dik dertig en ligt gewoon uit te buiken of zoiets! Ik snel naar mijn penhengel, zet met van opwinding trillende handen een stukje boilie op de haak, pak het schepnet en spoed me weer naar de vis.

Op het tweede plekje stuit ik op een grote spiegel

Die is verdwenen. Zou ik hem verjaagd hebben? Ik leg in, voer wat kruim en drie pellets bij en wacht af. Vaak komen ze terug om te kijken of er nog wat te halen valt.

Een veel kleinere spiegel komt uit het midden van het kanaal aanzwemmen en stort zich meteen op het voer. Heel rustig werkt hij de brokjes een voor een naar binnen. Dan is het mijne aan de beurt. Een korte dril en dan ligt de vis in het net. Waarschijnlijk een projectspiegel. Mooi, maar had ik niet beter even kunnen wachten of de grote spiegel zou terugkomen? Ik voer wat bij en hoop maar dat de vis terugkeert.

Het was het laatste enerverende moment van de visdag. Anderhalf uur later ruimen we op om ons naar andere 'verplichtingen' te begeven.