The hunt for Lac du Vette mirrors; Twijfels

Kijkje op de bodem nemen

10.45 Mijn hengels liggen in. De rig van de linker hengel heb ik uitgelopen en laten zakken tussen de buitenrand van het lelieveld, de middelste hengel ligt recht voor me twintig meter voor het lelieveld en de rechter hengel ligt vlak achter het eerste taludje op vjf meter diepte. Aalscholver en fuut duiken op m’n plek. Vis op de plek?

11.40 uur Een brigade duikeenden komt aanzwemmen en doen wat ze doen: duiken. Binnen de kortste keren zie ik zeventien boilies in de eenden verdwijnen. Een meerkoet kan al irritant zijn, maar dit slaat alles. Een meerkoet pikt stukjes boilie en werkt hem dan naar binnen, wat dus wat tijd in beslag neemt, maar de duikeenden slikken d bollen in z'n geheel naar binnen. Een klein schubje springt tot drie maal toe uit het water. Goed teken, al zegt het ook weer niets.

De laatste sessie met Peter heeft toch wat vragen doen rijzen en ik zit lang zo zeker niet meer te vissen. Toen ik gisteren ging voeren en met mijn onderwaterkijker op het ondiepe deel van m’n stek heb rondgelopen trof ik niets verrassends aan. Enkel zand, stenen en mosselen tussen de leliestengels. Een dode wolhandkrab lijkt een naderend ellende aan te kondigen. Gelukkig heb ik nog geen last van ze gehad. Of toch wel? Peter en ik kregen tenslotte vreemde aanbeten, maar onze boilies waren niet aangevreten. Waarom krijg ik nu nog geen beet? De wispelturigheid van du Vette doet zich gelden. Ter plekke neem ik het besluit later deze week een nachtje te pakken. Ik moet blijven zoeken naar aanknopingspunten want misschien is er wel veel veranderd ten opzichte van tien jaar geleden.

Mijn stek door de onderwaterkijker gezien

Had ik niet op de windkant moeten zitten? Die staat tensotte al een hele tijd ongeveer in dezelfde hoek te blazen. Vroeger leek het niet uit te maken. Misschien houd ik teveel vast aan vroeger? Door hengeldruk zullen ze zich hier niet anders zijn gaan gedragen, want veel wordt er hier niet gevist. Maar eens even de thermometer uit het water halen. Vijftien graden op twee meter diepte, dat had ik niet verwacht. Een temperatuursdaling van drie graden in een week!

Ik schrik op van een run, pak de hengel op en… geen weerstand. Een van de k.teenden komt boven. Honderden ganzen vliegen over, een kabaal van jewelste. Eindeijk maken de wolken plaats voor blauwe lucht. Nu nog karper op de kant.

14.55 uur. Run op links. Lijn blijft hangen achter leliestengels. Ik stap het water in en de lijn springt los. De korte, flitsende bewegingen zeggen genoeg. Een klein schubje van een pond of 10 doet zijn best. Die mag snel weer terug. Op de onthaakmat liggen resten van de gevoerde Solutionboilies, maar ook van tijgernoten. Duidelijk op het voer gezeten dus, maar de tijgers zijn niet van mij… De rechterhengel loopt af. Hetzelfde flitsende gedrag. Deze blijkt nog kleiner te zijn. Wederom een schubje. Maar niet geklaagd, vis is vis en de actie is er. Maar waar komen die tijgernoten vandaan?

Honderden ganzen in de lucht

16.30 uur. Er stopt een auto. Dichtslaande deuren. Twee naderende mannenstemmen. Geritsel tussen de struiken en de mannen verschijnen, beiden een emmer in de hand. ‘He, er zit iemand’, merkt er eentje op. Shit, vissers! Twee kampen met ongeveer dezelfde gedachten. Een geanimeerd gesprek volgt en het blijkt dat deze mannen gisteren voor het eerst gevoerd hebben. Tien kilo tijgernoten en vijf kilo boilies is er te water gegaan. Dat verklaart waarom beide schubs ook tijgernootresten uitscheten en misschien ook wel waarom het zo lang duurde voor de eerste aanbeet kwam. Ze wilden hier over twee dagen gaan vissen. In onderling overleg vinden we een oplossing die ons allen tevreden stemt. Gelukkig zijn zij ook de moeilijkste niet. Ze bestaan dus nog wel. Uit de informatie die we delen blijkt dat we met dezelfde vragen zitten. Het blijft zoeken. Maar is mijn onzekerheid wel gerechtvaardigd? Ik vang namelijk wel. Ach, twijfel houd je ook scherp nietwaar?