Penvissen in poldersloten

De afgelopen twee dagen heb ik wat tijd in enkele polders doorgebracht. En natuurlijk spot ik karpers. Dat is niet moeilijk in het ondiepe water en de heersende temperaturen. Soms honderden meters geen vis te zien en dan weer een groepje typische polderschubs. Hier en daar laat ik me zakken in het gras of hang ik op een bruggetje. Een perfecte omgeving om mijn gedachten te verzetten of het een en ander op een rijtje te krijgen. Dan merk ik een v-vorm aan de oppervlakte op. Een rugvin en een opvallend dikke rug breekt door het wateroppervlak. Karper. Naarmate de vis dichterbij komt, wordt toch wel duidelijk dat deze veruit de grootste is die ik hier tot nu toe heb gezien. De vis blijkt dik, maar kort, heel anders gebouwd dan de andere vissen. De aanblik triggert me mijn penhengel weer op te pakken. Morgen de polder in!

Ik kies voor een simpele, maar bewezen mix van mais, doperwten en kapucijners, alles uit blik. Extra gezouten en gezoet dus. Bijna vanzelfsprekend concentreer ik me op de delen waar ik gisteren vis heb waargenomen. Vijf plekken krijgen elk twee handen voer. Wat meer dan anders, maar er zit soms een paar honderd meter tussen de plekken in en dat kost tijd.

Het blijkt maar weer eens hoeveel een
kleine verandering uit kan maken

Tegen de tijd dat ik na mijn voerronde bij de eerste plek terug ben,  is er al een dik half uur verstreken. Er ligt een gigantisch bellenplakkaat. Snel zet ik een maiskorrel en twee doperwten op het haakmaatje 10 en laat de boel in het water zakken. Er schuift een flinke brasem voorbij. Nieuwe belletjes zo'n dertig centimeter van mijn pen. Twee staarten wapperen, de vinnen te puntig en de bellen te fijn om van karper te zijn. Het bubbelen gaat door, maar een aanbeet blijft uit. Vreemd. Vuil op de haak? Ik haal op. Alles in orde. Vijf minuten later voer ik een handje bij en ga door naar de volgende plek. Het leek er ook op dat er enkel brasem op het voer zat.

Na de eerste ronde is er nog geen teken van karper geweest, van brasem des te meer, maar vangen ho maar. Ik plaats mijn onderste loodje iets dichter op de haak, nu zo'n centimeter of zeven, en vervang de maiskorrel op mijn haak door een doperwt; drie erwten dus. Het blijkt maar weer eens hoeveel een kleine verandering kan uitmaken. De ene brasem na de andere vergrijpt zich aan mijn erwten. Maar waar zijn de karpers? Verder getrokken? Op de vierde plek zie ik een blaadje en een takje ronddraaien. Ik laat mijn haakaas zakken en wacht af. Drie bellen verschijnen. Dit is anders dan het brasemgeweld. Een gelige schim schuift rond de plek en eindigt onder mijn voeten om daar diagonaal te gaan staan. Een staart wappert. Karper! Eindelijk. Beetje bij beetje nadert de vis mijn haakaas. Sediment dwarrelt rond. De vis recht zich en zwemt een rondje. Paar korrels bijvoeren? Nee, alles laten zoals het is, rust behouden. De vis duikt. Tik op de pen. Dan, zonder verdere waarschuwing, stuift de vis weg. Mijn lijn strekt zich, het contact is al gemaakt. Even wordt het stuk sloot op stelten gezet. Mijn verbazing is groot als er de flank van een spiegel aan de oppervlakte verschijnt.

Een gelige schim schuift rond mijn voerplek

Ik besluit het voor gezien te houden en te vertrekken naar een ander poldersysteem, alhoewel dit niet echt meer als polder bestempeld kan worden omdat er onderhand wat bebouwing heeft plaats gehad en de oevers van de sloten er met de begroeiing van struiken en boompjes verwilderd zijn. Het slotenstelsel bestaat echter nog steeds uit de poldersloten. Hier maak ik zeven plekjes, niet al te ver uit de kant. Er staat een aardige trek in het water en ik besluit mijn onderste loodje weer een stukje verder van de haak af te zetten. Ook hier houd ik vast aan de doperwten als haakaas.

Een opsteker uit het boekje luidt de eerste aanbeet in. De vis spurt naar een in het water gewaaide tak rechts van me toe, maar ik weet hem ruim op tijd te blokken. Karper, dat is wel duidelijk. Een vluchtpoging naar links resulteert in twee boeggolven van vluchtende vissen. Hij geeft op. Verrek, wéér een spiegel! Beetje raar bekkie, maar wat een mazzel zeg, twee spiegels! Die zijn immers zeldzaam op dit soort wateren.

Alweer een spiegel

Ik vang nog wat brasems. Die beesten zijn erg actief, agressief haast. Komt ook door mijn gekozen voertje natuurlijk, maar ik houd ervan mijn pen in actie te zien. Ook bemoedigend omdat ik het altijd een goede indicatie vind. Een stofwolk. Mijn pen staat op de ondiepste plek van de sloot, slechts twintig centimeter. Hoe dat zo gekomen is weet ik niet, maar het zij zo. Op de andere plekjes is het tot een goede tachtig centimeter diep. Witjes springen weg voor jagende baars. De pen staat nog altijd roerloos. Toch moet er wat zitten, die stofwolk ontstaat niet uit het niets. Minuten later, net als ik wil ophalen om door te gaan, lijkt het alsof mijn pen opzij geduwd wordt. Ik geef het toch nog even. En terecht, blijkt. Twee tikjes en langzaam zeilt de pen onder. Een schubje is de dader. Die mag snel weer terug, want in ik zie een mooie vis draaien bij de plek verderop.

Aan de opstijgende bellen te zien aast de vis al, dat is ervan uitgaande dat het de vis is die draaide natuurlijk. Voorzichtig zet ik mijn pen neer op een halve meter achter de plek van waar de belletjes omhoog komen. Tijdens het wroeten in de bodem zal de vis zo hopelijk het zakken van mijn haakaas minder opmerken. Het bruisen stopt. Heeft ie toch onraad bespeurd? Zwemt waarschijnlijk gewoon even kauwend rond. Hoe ik ook speur, tekenen van vis zie ik niet meer op mijn plek. Heeft ie toch onraad bespeurd? Opeens verplaatst mijn pen zich iets naar rechts, komt wat omhoog en duikt dan onder.  Yes! Veel heeft de dril niet omhanden en misschien twee minuten na de aanbeet ligt de vis op de kant. Alweer een uitzondering, een hoge schub dit keer.

Een hoge schub dit keer, wéér een uitzondering

Het blijft toch gaaf hoe betrokken je bent bij alles als je met de pen vist. Verslavend is het, zeker als je vertrouwen hebt in wat je doet en zo nu en dan vangt. Ik ben leeg en de buit is binnen. Ik vis de laatste twee plekjes snel af. Uit het niets schuift op de laatste plek mijn pen schuin onder. Het gaat veel te snel. Lijnzwemmer, geen aanbeet, dat is wel duidelijk. De lijn strekt. Contact. Even toont een grote vis zijn flank en zet dan aan. De haak lost. Weg. Een breed bellenplakkaat is wat rest. Ik maal er niet eens zo erg om. Het was een flinke aan de flank te zien. Ik vind troost in het feit dat ik in mijn ogen geen fout heb gemaakt, lijnzwemmers horen er nu eenmaal bij. Op naar de volgende pendag!

Al wat rest zijn bellen

Naschrift: Helaas bleek ik de instellingen van mijn camera niet gecontroleerd te hebben, waardoor niet alle foto's gelukt zijn zoals ik ze voor ogen had.