Struinen, de vangst van een grijsaard

Struinen! Onderhand kan ik het lichamelijk wat beter aan en aangezien het uiteindelijk toch de visserij is waar mijn hart ligt, doe ik het weer wat vaker. Nu de zon vandaag schijnt en de ondiepere sloten opwarmen, zullen de vissen die geheid opzoeken of anders ten minste de bovenste waterlagen. De laatste meters lijn worden vervangen en een haakmaatje 6 wordt aangeknoopt. De voertas is gevuld met hondenbrokken en een halfje bruinbrood. Sneetjes dit keer en geen ongesneden.

Ik maak kilometers en vind verspreid wat karpers. Veelal kleinere exemplaren tussen paaiende brasems, soms een wat grotere. Ik vang er twee van, een mooie twintiger en een wat kleinere. Uiteindelijk kom ik bij een sloot aan waar zich een flink plakkaat drijfvuil heeft verzameld. Ik zet mijn spullen in het hoge gras neer en zoek een goede observatieplek tussen de vegetatie.

Het drijfvuil deint iets verderop. Paaiende brasem of een karper? Ik stop mijn broekspijpen in mijn sokken en loop door de opkomende Berenklauwen naar het water toe. Ik verspreid wat brokken en kleine korstjes in het vuil. The waiting game begins. Dan rechts van me, dik tien minuten later, in het midden van de sloot, drijfvuil dat wat ronddraait. Ook een schokkend takje dat uit het water steekt. Er zwemt er eentje rond.

Een kring in het vuil trekt mijn aandacht. Er hapt een vis tegen de onderkant van het vuil aan. Heel geniepig verdwijnt een korstje geruisloos onder water. Zachtjes leg ik mijn korstje in, op een tiental centimeter naast een andere. Een meerkoet doet verderop een uitval naar twee eenden. Het water golft en komt weer tot rust.

Uit het niets verdwijnt mijn korst onder water. Ik zie nog net een glimp van een karperkop voor het vuil zich sluit. Lijn begint te 'lopen'. Ik hef de hengel. Het water lijkt te ontploffen. Twee meter verder hangen struiken over het water. Ik weet dat er genoeg takken onder liggen om me in problemen te brengen. De slip staat al zeer zwaar afgesteld, maar toch moet ik met mijn vinger bijremmen. Hierdoor komt hij omhoog en slaat het water tot schuim als hij aanzet voor een spurt naar links. Geven en nemen op het scherpst van de snede, het bekende spel van de struinvisser met beperkte ruimte. Ik schuif mijn net uit. Als ik hem kan scheppen moet ik ervoor gaan!

Eindelijk, de vis flankt, een eerste teken van overgave. Ik steek het net onder water. De vis heeft andere plannen. De zoveelste krachtsexplosie richting de struiken aan de overkant; de zesde ronde. Een vrouw met bakfiets stopt op het fietspad achter me. Onwillig schudt de vis zijn kop als ik hem door het vuil dichterbij trek. Niet lang, maar wel dik en vooral breed op de rug! Ik duw het net richting vis. Vuil in de mazen bemoeilijkt het. Nóg een uitval, maar weer ietsjes minder overtuigend. Rustig maar jongetje, kom maar... Ik hef het net. De vis blijft rustig, de overgave is een feit. Yes!

'Zo, da's een grote' hoor ik achter me. Ik draai mijn hoofd en kijk recht in de ogen van de 'bakfietsvrouw'. Die heb ik nooit dichterbij horen komen. Met moeite til ik het net met inhoud naar het onthaakmatje. Daar verwijder ik handen vol blad, takjes, bloesemblad en meer. De vis, een spiegel, is opvallend grijs en donker van kleur. Nu de vrouw toch interesse toont, leg ik meteen de vraag wat foto's te maken bij haar neer. Haar zoontje in de bakfiets vraagt om aandacht, maar die krijgt te verstaan dat mama even met belangrijke dingen bezig is. Ze vraagt om instructies en maakt daarna wat foto's. Twee van de zeven blijken achteraf gelukt.

Eén van de twee die gelukt zijn