Stormkarpers!

Er raast een storm over Nederland. Op weg naar het water moet Wouter de auto continu bijsturen om hem op de weg te houden. Drie kwartier later draaien we de parkeerplaats op. Boomtakken klapperen luid tegen elkaar aan, de grond is bezaaid met afgeknapt en gespleten hout. We laden alles op de kar en lopen naar de eerste plek. Best link nog zo onder de bomen! Onze aanpak voor de komende tijd hebben we al eerder deze week vastgesteld. Instant vissen, max 1,5 uur per plek, waarvan minimaal een uur netto vistijd; de tijd dus dat onze rigs in het water liggen. De resterende dertig minuten dienen voor opruimen / neerzetten spullen en verkassen naar de volgende plek.

Snel en makkelijk verkassen

De laatste keer dat ik het Takkenwater beviste was negen jaar geleden, tevens mijn voorlaatste pensessie die ik nog kon vissen voor mijn hart écht te slecht werd. Mooie tijden heb ik hier beleefd. Genoeg geniepige plekjes om te bevissen en een mooi, gevarieerd bestand. Het water trekt me vooral aan vanwege de mooie, oude, zwaarbeschubde spiegels en stoere schubs. Er zwemmen er niet veel meer. De échte oudjes, meteen ook het hoogst op mijn verlanglijstje, zijn naar schatting een jaar of veertig. Wouter, geënthousiasmeerd door mijn verhalen en het zien van oude foto's zag een visserij op dit water ook wel zitten. Het te bevissen water was dus snel gekozen.

We zijn goed georganiseerd en effectief bepakt. Dat zorgt ervoor dat we bij aankomst op de gekozen stekken snel kunnen vissen. Ik monteer een Monstercrab Crushie op de hair en laat de rig op zijn plek zakken, drie meter van een struik die in het water groeit. Ver uit de kant vissen is hier niet nodig. Het lood komt duidelijk op het hardere plaatje neer. Dat is niet veranderd dus; de bodem is hier voornamelijk zacht. De hengel wijst schuin naar de struik, steuntjes zijn verankerd, molenslip dicht, hengel in rodlock. Een 15 grams toploodje zorgt ervoor dat ik de lijn helemaal kan opspannen en de vis geen ruimte krijgt om op snelheid te komen als deze gehaakt is. Een paar brokjes voer erbij en en afwachten maar.

Het net was goed gevuld

Ik check de werking van mijn andere onderlijn op mijn hand als één piep klinkt. De hengel op de steunen schudt. Nu doorbreekt een karperstaart het wateroppervlak. Heftig! Twee stappen en ik heb de hengel vast. De vis kiest voor de weg van de minste weerstand en dat is door de positionering van hengel en de dichte slip van de struik af. Ik loop een paar stappen mee en Wouter staat al naast me met het net. Twee minuten later schudden we handen. Het net is goed gevuld. Vooral de lengte maakt indruk. De vis blijkt net geen meter lang.

Geef mij maar schots en scheef

We vissen door. De thermometer die een tijdje in het water heeft gelegen geeft zeven graden en een beetje aan. Ergens zijn we opgelucht als we naar de volgende stek 'mogen'. Afbrekende takjes noopten ons tot twee keer toe wat op te schuiven en een boom leek het ook niet lang meer vol te houden.

Vier en een half uur later strijken we neer op de laatste plek van de dag. Door tijdens het wachten op de tussenliggende stukken water wat te peilen en met een stok te prikken, hebben we wat interessante plekjes gevonden om onze rigs te deponeren. Zo leren we het water steeds beter kennen.

Een kwartier na inleggen zien we de lijn van Wouter's linker hengel zich strekken. De vis geeft ondanks de lage watertemperatuur flink gas. Hij mist alleen gewicht en omvang en legt het af tegen Wouter's materiaalcombinatie en kunde. Zo kunnen we allebei met een mooie vis richting huis trekken.

Wouter kreeg op het laatste moment toch nog zijn beloning