Criminele zaken en een ontsnapping

Twijfel. Struinhengel of de korte afstandhengeltjes? Drie uurtjes de tijd. Rondrijden of twee plekjes afvissen? Struinen!

Eerste water zie ik al gauw drie schubjes rondzwemmen en zelfs af en toe een hap op de bodem nemen. Formaat is wel heel klein, dus ik ga door. Tweede water niets te zien. Derde water. Twee schubs van mooi formaat liggen apathisch in de zon. Een kwartiertje later houd ik het voor gezien en rijd ik door.
De lelies groeien hier hard. Al snel vind ik wat karpers. Geen grote en sommigen opvallend mager. Waarschijnlijk vissen van het vaste bestand, meer polderschubs en niet de grootwaterberen die er elk moment in zullen trekken. Dan valt mijn blik op een karper. 'The Mothership' of all karpers hier. Brede rug, nóg bredere buik en dik drie leliebladeren lang. Ik rijd door en zet mijn fiets op de dichtstbijzijnde brug op slot.

Zoals er aardig wat te zien waren

De eerste twintig meter haast ik me tot achter een struik. Vanaf daar sluip ik heel langzaam over knakkende rietstoppels naar de vis toe. Wat een rug! Veruit de grootste die ik hier in jaren heb gezien. Kop onder een lelieblad, de rest van het lichaam in 'open water'. Ik monteer een korst op de haak en smeer er een klodder pindakaas op. Met slechts een paar kleine rimpeltjes weet ik het stuk brood op het wateroppervlak te leggen. De bovenstroming voert hem wel langzaam dichterbij.

Precies zoals bedoeld drijft de korst tegen het lelieblad waaronder de vis met zijn kop ligt. Nu begint het wachten. Twee slanke schubs duiken op en vlijen zich tussen het groen, bij de grote vis in de buurt. Eentje draait heel langzaam steeds meer naar mijn korst. 'Blijf weg!' Het, in verhouding, mormel maakt gelukkig geen aanstalten om het stuk brood te pakken. Tijd verstrijkt, maar het lijkt alsof ik naar een stilleven kijk. Een gokje dan maar. Met een krachtige beweging met mijn hengel sla ik de haak uit de korst. De vissen bewegen, maar lijken niet te schrikken. De grote vis zwemt onder het blad uit, waardoor ik hem helemaal kan bewonderen. Het onderste deel van zijn of haar buik valt weg door de troebelheid van het water. De vis zwemt een paar meter door de opkomende lelies en gaat daar bij een open plekje liggen.

Een enkeling lijkt wel trek te hebben

Change of plans. Ik zet een knijploodje op 40 cm van de haak en monteer een vlok. Deze laat ik heel langzaam, pontificaal voor de vis zijn kop zakken. Die geeft geen krimp, gelukkig. Eigenlijk geen slimme move. Weer begint het wachten. Wie zal eerder toegeven? Ik voel me vrij kansloos met mijn beperkte mogelijkheden. Had ik nou maar brokken en foampjes meegenomen! Eikel!

Maar dan gebeurt het onderhand onverwachte. De vis komt traag in beweging, gaat met zijn kop naar beneden en zuigt de vlok resoluut naar binnen. Als vanzelf tikt mijn hengeltop omhoog. Boem! Een langdurig gevecht volgt, waarbij de vis zich meerdere malen in de lelies boort. Gelukkig weet ik de vis telkens weer los te krijgen. Vele minuten later net ik de vis. Yes! Wat een bul van een vis zeg! Mooi donker gekleurd, dik en hoog. Ik ontdoe de vis van de haak en wil de onthaakmat dichterbij halen als ik twee jongeren bij mijn fiets zie staan. Eentje kijkt om zich heen, de ander lijkt te prutsen ter hoogte van mijn fietsslot. Dat gaat niet dus even mooi niet gebeuren! Het is tenslotte niet een fiets die ik van de een of andere junk heb gekocht! Ik laat het net vallen en ren er naartoe, onderwijl van alles roepend. De 'opletter' krijgt me in het oog en ze smeren hem.

De fiets lijkt onbeschadigd. Zo ook beide sloten. Wat een lef! Overdag, vol in het zicht op een meter of dertig bij mij vandaan! Klootzakken! Ik loop met de fiets naar mijn spullen om me verder over de vis te ontfermen. Maar dan... Waar is mijn net? Waar is de vis?! Als snel zie ik een stukje schepnetsteel uit het water steken. De vis is gevlogen... Een losse schub is het enige teken waaruit blijkt dat er een vis in het net heeft gezeten. Een zwarte bladzijde in mijn vissersleven is bijgeschreven.

Een losse schub in het net is alles wat rest