ROVERS magazine - Polderkastelen met dood aas

Dit artikel is gepubliceerd in BEET/ROVERS editie februari 2014

Het vangen van een snoekbaars in de polder ervoer ik altijd als een gloriemoment. Zeldzaam en alsof ik op dat moment extra goed had gevist. Ik ving ze bijna nooit op de door mij gebruikte kunstaasjes, laat staan op doodaas. Ik vermoedde zelfs dat de grote snoekbaarzen, die vroeger over de polderstelsels heersten, uitgestorven waren. Had ik het dan toch mis?

Het begon allemaal met een zoektocht naar snoek. Opgegroeid met het idee dat je eerder vis vangt als je vist waar de vis zit, hanteer ik meestal een mobiele, zoekende aanpak. Door te beredeneren waarom een snoek zich ergens zou ophouden, valt in de winterperiode al een groot deel van het water uit te sluiten. Voedsel is hierbij naar mijn mening veruit de meest invloedrijke factor.

Prooivissen zoeken dus. Gelukkig kunnen vismaten Rolf en Wouter zich hier ook in vinden, waardoor we onze kennis en krachten kunnen bundelen. Onderling vertrouwen is hiervoor belangrijk, maar daarmee zit het bij ons wel goed. In overleg kiezen we elk een vrij groot gebied om verkennend af te vissen. Na een paar weken evalueren we de boel en leggen we potentiele hotspots naast elkaar. Deze plekken vissen we vervolgens in de late herfst of begin winter (afhankelijk van de watertemperatuur) gezamenlijk af. Eerst met kunstaas, later met dood aas. Zo wordt de buit enigszins eerlijk verdeeld en hebben we alternatieven genoeg als het ergens niet loopt. Door veel af te wisselen van plek en per keer niet te lang te blijven hangen, zullen we de boel ook niet snel ‘kapot’ vissen.

De eerste periode is het dus investeren geblazen, maar als het goed is, betaalt dat zich in een later stadium uit, waarbij we ons kunnen focussen op de plekken waarvan we in ieder geval weten dat er snoek ligt.

ZOEKEN

Ik heb drie uurtjes de tijd en pak mijn hengel en wat stukken kunstaas. Een Screamin’ Devil, een grote Fatso, een bucktailspinner en een shad gaan sowieso mee. Er moet een vijf kilometer lang stuk gracht onderzocht worden. Meerdere bruggen en wat kleine zijsloten zijn hier op het eerste oog de meest interessante plekken. Na drie uur vissen heb ik één volger van een klein snoekje gehad, verder zelfs geen teken van baars of witvis. Dit deel laten we voorlopig dus liggen en krijgt eventueel een nieuwe kans als we niet genoeg hotspots hebben gevonden.

De dag erna heb ik twee uurtjes de tijd. Dit keer wil ik een oud polderstelsel onderzoeken. De druilerige regen maakt het vissen niet echt aangenaam, maar voor de twee uurtjes is het goed vol te houden. In hoog tempo vis ik de Screamin’ Devil, mijn favoriet voor dit onderzoekend werk, door het water; langs de kantjes en rietkragen, de splitsingen en onder bruggetjes, maar nergens een teken van witvis of snoek. Ik besluit een stuk over te slaan en een brede sloot te bevissen waar een langgerekte loods aan de oever staat. Dit soort stukken zijn ook vaak goed. Bij de derde worp meen ik ‘witjes’ te voelen. Voor de zekerheid gooi ik nog een paar keer in en haal nu de SD met harde halen door het water. Bij elke worp voel en zie ik de kleine witvis flitsen en springen. Bingo! Hier moet het gewoon gaan gebeuren. Ik vis op deze wijze de laatste stukken water af en vind een tweede plek met witvis. Dan is het tijd om naar huis te gaan. De locaties worden genoteerd en de bevindingen met mijn vismaten gedeeld.

Een paar dagen later ben ik terug met Rolf. Ik hang een stuk kunstaas in de speld dat wat langzamer gevist kan worden dan hetgeen Rolf gebruikt. Zo hopen we er  sneller achter te komen waar de rovers hun tanden in willen zetten. Bij de tweede worp zie ik weer wat witvis rond mijn aas flitsen, en een meter verder knalt er een snoek op. Bijna tegelijkertijd roept ook Rolf: ‘Yo!’ Dat gaat lekker.

We vissen door. Wat worpen later is het wéér mijn kunstaas dat wordt gegrepen. Dit voelt anders aan. Tot mijn verrassing doorbreekt een grote snoekbaars het wateroppervlak. Een poldersnoekbaars en nog groot ook! Ze bestaan hier dus nog! Nu nóg enthousiaster over de plek geworden, besluit Rolf een klein stuk rubber te monteren en deze over de bodem binnen te vissen. Een aanbeet laat niet lang op zich wachten. Wederom is het een snoekbaars, kleiner dan de mijne, maar nog altijd ruim in de zeventig. We weten genoeg. Deze plek is een blijvertje, al is het alleen al vanwege de snoekbaarzen! Hoe gaaf is dat?! De snoek is een prachtige rover hoor, maar die mysterieuze polderkastelen zijn een prachtige aanvulling.

Na zes weken vaak, maar kort, vissen maken we de balans van onze ‘testsessie’tjes’ op. We hebben al aardig wat snoeken gevangen en zelfs een paar snoekbaarzen.  Wouter heeft ook een vaart gevonden waar hij tussen de snoeken door twee snoekbaarzen heeft gevangen. De kans dat er meer in de buurt liggen, is dus aannemelijk.  We houden uiteindelijk elf plekken over die we de komende periode afwisselend serieus zullen gaan afvissen.

Rolf met een van zijn glasogen

WAKKER SCHUDDEN

De eerste dood aas sessie gebeurt er werkelijk helemaal niets, ondanks dat er witvis ligt. We weten ook zeker dat er nog steeds snoek en snoekbaars rondzwemt. Doorgaans houden we het na een half uur zonder aanbeet voor gezien. We hebben alternatieven genoeg en afwachten tot de rovers gaan azen, vinden we zonde van onze vistijd. We kunnen later op de dag altijd nog even terugkomen in de hoop dat er dan meer activiteit is. We willen eerst nog een ding proberen. Zoals bijna altijd hebben we een stuk kunstaas bij ons met een flinke ratel en van enig formaat.  Rolf hangt een Screamin’ Devil aan de speld en vist hem in hoog tempo, afwisselend met vrij krachtige halen, door het water. De Witjes springen en schieten alle kanten uit. Dit doen we wel vaker om wat leven in de brouwerij te krijgen als het er doods bij ligt en er niets gebeurt. Het is alsof de vissen wakker geschud worden of op scherp worden gesteld door de ratel en de plotselinge activiteit onder de witvisjes. Het werkt niet altijd, maar wel té vaak om het niet te proberen. Ook dit maal lijkt het te werken, want een paar meter verderop zien we al gauw een kolk aan de oppervlakte. We halen de aasvissen op en werpen ze opnieuw in. Ook dat zal voor extra attractie zorgen.

VERSCHIL IN AANBETEN

Zo’n vijf minuten later ‘plopt’ mijn dobber onder. Ik draai lijn lijn op en zoek contact. Raak! Duidelijk een van het formaat waar we naar op zoek zijn! De dril verloopt probleemloos en op het moment dat ik de snoek uit het water wil pakken, zie ik één van Rolf’s dobbers in beweging komen. Uiteindelijk kunnen we zelfs twee snoeken op de onthaakmat bewonderen.

Niet lang daarna drift mijn dobber exact in het midden van de sloot, mijn aasvis vlak boven de bodem. Plotselings verplaatst de dobber zich niet meer. Even een ‘wiebeltje’, vervolgens een minuscule ‘stuiter’, te zien aan de kleine golfjes die van de dobber afkomen. Dan drift de dobber weer langzaam verder. Een aanbeet? Snoekbaars? Of is de vis even achter iets blijven hangen en weer losgeschoten? Na een paar minuten haal ik op. De aasvis is weldegelijk door iets gepakt.

Enkele minuten later gaat Rolfs dobber aan de ‘wandel’. Maar ook deze komt tot stilstand. Voorzichtige aanbeten? Of teveel weerstand van de dobber? Na opnieuw ingeworpen te hebben, verdwijnt mijn rechter dobber bruusk onder water. Wederom kunnen we een mooie snoek landen. De wijze waarop onze dobbers door de snoeken onder water verdwijnen, sterkt ons vermoeden dat de voorzichtige aanbeten van snoekbaars afkomstig moeten zijn geweest. Dat vraagt om aanpassingen voor de volgende keer, want hoe stoer zou het zijn om een snoekbaars op doodaas te vangen in de polder? Wij vinden het stoer in ieder geval.

Nog even wat verfijnder, zonder concessies te doen aan snoekentanden

HET WERKT

Een week later keer ik terug, dit keer met Wouter. We hebben vandaag al drie plekken bevist en negen snoeken gevangen. Het loopt al tegen het einde van de middag en we hebben nog een klein uur daglicht. Kleine aanpassingen aan onze montage zullen onze kansen op snoekbaars moeten gaan vergroten. Concessies als een dunnere, maar geen snoekbestendige onderlijn zijn geen optie. Daarentegen kiezen we voor een iets kleinere dobber dat een lager loodgewicht draagt, een onderlijn met daaraan een dreg maat 6 in plaats van 4 en een ongeveer 8 cm kleine voorn als aas, waar we voor snoek doorgaans een wat grotere prefereren. De dreg prikken we nog steeds net in de rug van de aasvis.

Na een tijdje is het een dobber van Wouter die voorzichtig tot leven komt. Meerdere malen ‘plopt’ het ding en verplaatst het zich iets. In vergelijking met het aanslaan bij snoek duurt het nu eeuwig. Dan menen we dat het tijd is om contact te maken, we hebben ook geen zin in een doorgeslikte dreg. Raak! Een zeer korte dril levert een mooie snoekbaars op. Netjes voor in de bek gehaakt. Dat is in ieder geval bemoedigend.

SCHEMERING

Het schemert nu en we kunnen onze dobbers nauwelijks nog onderscheiden. Verderop jaagt snoek. Daar maar heen gaan? De keuze wordt voor mij gemaakt. Nog net kan ik zien hoe mijn dichtstbijzijnde dobber voorzichtig in beweging komt. Een dikke meter verder blijft hij weer stilstaan. Een paar rustige ‘plopjes’ volgen. Waarschijnlijk het keren van de aasvis. Als de dobber even niets doet, maak ik contact. De vis schiet weg, naar de overkant van de sloot. Wat een geweld! Nog een paar korte runs. Kopschuddend komt de vis dichterbij. Snoekbaars! Een dikke tachtiger zo te zien, misschien wel negentig! Wouter is in alle hectiek mijn andere dobber uit het oog verloren. Ook ik kan hem niet terugvinden. Opdraaien levert een tweede kromme hengel op. Geen snoekbaars dit keer, maar snoek. Het is donker als beide vissen weer rondzwemmen. Wederom een productief dagje en de aanpassingen voor snoekbaars lijken te werken.

Al snel sloten we elke visdag af in de polder op één van onze snoekbaarsstekken, want het vangen van deze rover werd een doel op zich. Een subtielere presentatie en het gebruik van kleinere aasvissen waren genoeg om ze tussen de snoeken door te kunnen vangen. Het mooiste, ze zwemmen er dus nog wel degelijk, die grote polderkastelen.

AANSLAAN

Hoe lang wachten, totdat je aanslaat? Wel, wij tellen niet zoals velen doen. We volgen vooral de dobber goed en kijken naar de bewegingen; hier kun je goed uit opmaken wat er met de aasvis gebeurt (zeker in het ondiepe polderwater). Wel slaan we uiteraard liever te vroeg en dus misschien mis, dan dat de dreg geslikt wordt. We hebben momenten gehad dat we vrijwel meteen aansloegen, maar ook dat we ongeveer een halve minuut hebben gewacht. Aan het soort aanbeet is altijd wel te zien of je met snoek of snoekbaars te maken hebt. Bij snoek slaan we direct omdat we met relatief kleine aasvissen vissen.