Winterse schoonheden

De laatste jaren greep ik 's winters veelal naar de snoekstokken en witvishengels om aasvissen te vangen. Een leuke, welkome afwisseling en vooral bij het witvissen bleek het belang van een juiste aanpak en de te bevissen diepte om écht succesvol te zijn. Deze winter echter, was mijn snoekmanie van niet al te lange duur. Om 'into het snoeken' te komen en vervolgens te blijven, heb ik koude nodig. Winterse taferelen zoals sneeuw, ijs, pijnlijke vingers en een druipneus. Hoopvol, maar zelfverzekerd begon ik met vismaten Rolf en Wouter aan een, wat zou moeten worden, snoekseizoen als nooit tevoren. De aanpak van afgelopen winter mondde in een schandalige hoeveelheid gevangen rovers uit, dus dat zou wel goed moeten komen. En ook nu vingen we weer veel rovers, van klein tot groot. De winter gaf echter niet thuis. Een aantal maal zag ik karper voorbij zwemmen terwijl ik mijn kunstaasje binnendraaide of naar de doodaasdobber keek. Dat gaat op den duur dan toch echt knagen. Geen échte winter en ook nog eens karpers zien zwemmen. De snoekstokken werden dus steeds vaker voor karperhengels ingeruild.

Eerste week februari. Met de de observaties van afgelopen winter en de karpers die ik tijdens het snoeken zag in mijn achterhoofd, ga ik op pad. Polariserende glazen voor mijn ogen, pet op mijn kop, prikstok, camera en notitieblokje mee. Zo fiets, loop, en rijd ik kilometers langs het water, evenals vorig jaar. Veel investeren, maar beter zo, dan 'op hoop van zege' ergens ingooien; liever naar de (winter)vis toe, dan wachten tot er eentje langskomt!

Natuurlijk bezoek ik ook de succesvolle stekken van de vorige winter. Ook nu spot ik weer enkele karpers bij de Takkenstek. Een momentopname, maar ik ben er wél en zie ze. Door de beroepsvaart is het water troebel, maar nog nét helder genoeg om ze te kunnen onderscheiden. Vier stuks, minimaal. Heel traag volgen ze de oever. Ongeveer een kilometer verder staan de restanten van een oude steiger. Een mooie onderbreking van de verder ogenschijnlijk monotone oever. Als er karper langs komt, blijven ze daar op z'n minst even rondhangen. Dat veronderstel ik in ieder geval. Het stuk oever is afgezet met van boven door prikkeldraad omwikkeld hek. Deze steekt een halve meter uit over het water. Zou net moeten kunnen. Het hek geeft iets mee, maar lijkt stevig genoeg verankerd te zijn om mij te houden. Een paar harde rukken geven me genoeg vertrouwen de oversteek te wagen. Het gaat goed. Nu de steiger nog. De plankjes zijn nog niet helemaal doorgerot, maar de steunpalen bewegen waardoor de smalle steiger wat naar links en rechts wijkt. Na een paar meter wordt het me te link. Een koud bad met deze temperaturen ze ik niet zitten. Er staan wat aangetaste palenresten onder water en de bodem is bezaaid met mosseltjes. Een mooi mikpunt vormt een 'galgje'; een touw dat aan de steiger hangt. Hier is de doorgang het grootst, al zal dit de vissen niets uitmaken, maar voor mij belangrijker, is dat de bodem er vrij is van paaltjes.

Het Galgje

Als de mogelijkheid zich voordoet begeef ik me naar het water, altijd licht bepakt, maar klaar om te vissen. Soms voer ik een handje Crushies op interessant ogende plekken, maar lang niet altijd. Zie ik ze, dan vis ik, anders ga ik door. "Seize the moment'. Dit levert me regelmatig een mooie vis op. Het is tijdens mijn vijfde bezoek aan het 'Galgje' dat ik er voor het eerst karpers zie. Tien vissen tel ik rond de palen van de oude steiger. Zodra het grootste deel van de school even aan de andere kant van de steiger is, voer ik snel een paar Crushies voor het 'Galgje'. Ik monteer een stukje op de hair onder de Superstrong en werp de rig met een onderhands worpje in.

De vissen keren weer en zwemmen, glijden haast, richting mijn voer. Ik heb toch al heel wat vissen gevangen, maar deze aanblik doet me toch weer trillen. Een eerste duikt naar beneden en pakt twee brokjes op. Nu zie ik ook een beauty van een spiegel tussen alle grootwaterschubs zwemmen. Als die nu eens... Een andere schub pakt ook een brokje. De rest hangt er maar een beetje omheen. Dan zie ik ook de spiegel met zijn kop naar beneden gaan. Slechts drie van de tien azen. Kon ik ook vorige winter waarnemen. Als je het slecht treft kan je dus met je aas tussen de vissen liggen , maar eet er geen.

De grootste van het stel

De grootste van de drie azende vissen, een schub,  nadert mijn haakaas. Met mijn hand tast ik alvast naar mijn hengel. Zijn bek stulpt uit en wordt over mijn haakaas heen op de bodem gezet. Het volgende moment zie ik het wit van de pop-up weer verschijnen. Uitgespuwd! Meteen toch een hernieuwde opname. De vis keert zijn kop, het lood komt even los van de bodem en valt dan terug. Kopschuddend zwemt de vis weg. Hangen! De dril stelt niet veel voor. Een beetje mokkend slaan met de kop, een weinig imponerende versnelling en hij zit in het net.

Ik plaats mijn rig weer voor het 'Galgje' en voer een paar blokjes Crushies bij. De vissen komen er weer aan. Heeft toch nog een half uur geduurd sinds het haken van de vis. De spiegel pakt een brokje tussen de steigerpalen en zwemt er onderuit. Kom maar, nog een half metertje... Een klein schubje hangt irritant in de weg, belemmert  het zichtveld van de spiegel. Deze laatste pakt weer een brokje op en doet het schubje iets weg zwemmen. Nu, recht vooruit! De spiegel lijkt mijn gedachten te horen. Daar gaat ie... Bek op de mosselen. Stof dwarrelt op. De vis keert zijn kop en spurt weg, mijn lijn strekt. Yes! Drie vissen doen een felle staartslag en glijden door het water, daar blijft het bij. Door lichte druk te houden leid ik de spiegel van het groepje weg. Misschien krijg ik hierdoor straks nóg een kans. Een goede twintig meter van de steiger verhoog ik de druk. Regelmatig worden er meters lijn van mijn spoel getrokken, maar na een paar minuten is het over. Wat een prachtbeest! Vast een Projectvis. Voor de administratie maar even wegen. Valt me niets tegen!

Tijdens het maken van de foto's zwemt het schooltje nog rond de steiger. Niet veel later vang ik ook de derde en laatst overgebleven azende vis uit het groepje. Ik maak het niet echt mee. De spiegel is alles overheersend.

De weken erna speur ik regelmatig de plekken af waar ik karper heb gezien en gevangen, maar nu de zon schijnt lijkt er iets te zijn veranderd. Hebben ze hun bezoektijden verlegd? Het blijft altijd uitzoeken...