Carp and the City part 8; Hoge verwachtingen

Weer een 'Citycarp'

Door de resultaten van de vorige sessie zijn we positief gestemd. We parkeren op een van de nog drie vrije parkeerplekken, vlak bij de junkplek. Terwijl Wouter vast de spullen uitlaadt, stort ik de parkeerautomaat vol. Zo onderhand beginnen we een geoliede machine te worden. De korte, vier uur durende, avondsessietjes vragen om efficientie.

Als we de spullen naar de stek sjouwen zien we nog net hoe een hond een dampende hoop plaatst op de plek waar we tot nu toe onze shelter tussen twee bomen en een struik kwijt konden. Als toegift begint het ook nog te regenen.

Een boot met brallende studentes passeert. De neerdalende regen lijkt ze niet te deren. Ze zien ons zitten en zwaaien. Twee, waarschijnlijk beschonken, jonge dames trekken onder luid gejoel hun T-shirt omhoog. Wij lachen, zij lachen. Ook dat is vissen in de stad. Helaas stond de camera niet klaar.

We zijn bijna klaar met optuigen, waarna we een manier zullen moeten bedenken om van de dampende hoop af te komen.
'Uhhhhuhuuuaaaaaa!' klinkt het van een afstandje. Shit, nee he?! Een rustige, ontspannen avond zal er nu wel niet meer inzitten. De junk is back! Snel legt Wouter de hengel neer die op nog geen meter van de 'junk's' kajuitbootje staat. 'Uhhhuhuuuaaaa!' We hebben moeite onze lach te onderdrukken, maar zodra zijn priemende, angstwekkende ogen ons aankijken en hij iets onverstaanbaars brabbelt dat eindigt met 'klootzakken', vergaat ons dit al snel. Met twee, ogenschijnlijk lege, plastic zakken in de hand ritst hij het afdekzeil open en stapt in de boot. Gestamp en geschreeuw en er wordt ergens een paar keer op geslagen. Lekker.

Na twee uur zwijgende piepers en wat gesprekken met enthousiaste buurtbewoners weten we genoeg. Vanavond gaat hem niet worden. De junk slaakt af en toe een kreet en stoot onverstaanbare klanken uit. Soms klinkt een zachte, hoge stem die doet vermoeden dat er ook een vrouw in de boot zit. Toch heeft het er meer van weg dat de man meerdere persoonlijkheden bezit, want tot twee keer toe barst hij in schelden uit en zegt iemand anders op te rotten. Dan ritst hij het afdekzeil deels open en het enige verstaanbare woord uit zijn tirade is 'oprotten'.

We besluiten de drie uur vol te maken en hebben nog een half uur te gaan. Langer blijven heeft weinig zin, heeft de ervaring geleerd, omdat hier de eerste aanbeet altijd binnen het uur komt als ze op het voer zitten.

Onverwacht een run op mijn hengel die twintig meter verderop staat. Een kort sprintje wordt gevolgd door een ware circusact om de lijn eerst uit de lelies en dan uit de bootjes te houden. Het loopt allemaal goed af en na een korte dril trek ik de vis boven het net: een stadsschubje met oranje gloed. De vis poept zwarte brij uit, anders dan we graag zouden willen zien. We kunnen dus aannemen dat het een passant is en niet eentje die op het voer heeft gelegen. Ondanks de vis, helaas niet het gehoopte resultaat. Maybe next time?