Remember the times; Het Bordeel

Ik moet genoegen nemen met een schubje van  8 pond

Van alle visdagen zijn er altijd wel een aantal die je beter bijblijven dan andere. Omdat je een mooie of grote vis hebt gevangen, vanwege de manier waarop je een vis ving of omdat er iets is voorgevallen dat je niet elke dag meemaakt. Onderstaand verhaal is een voorbeeld van het laatste. Een verhaal uit 1992.

Samen met Niels beviste ik een kanaalstek die we een dag van tevoren met twee kilo duivenvoer hadden aangevoerd. Omdat we op onze vaste stekken vaak tussen de zes en veertien aanbeten kregen, brachten we de nachten wakker door op een stoel. Slapen zat er toch niet in en waarom dan een stretcher en tent meezeulen?

Deze nacht was niet om zijn vangsten memorabel, maar juist om wat er zich verder afspeelde...

22.10 uur. We kennen de plek al van andere keren dat we hem bevist hebben. Het is een prototype karperstek. Onze rigs liggen aan de overkant van het kanaal, onder wat overhangende bomen die ruim tien meter ver vlak boven en in het water hangen. Een mager rietkraagje en een afgekalfde beschoeiing maken de stek compleet. Beiden hebben we een hengel op de rand van de vaargeul liggen en een ver onder de overhangende takken. Het uitgooien ging ondanks het gebrek aan licht redelijk soepel.

Iets na 23 uur stopt er een sportwagen voor het huis achter ons. Een jonge vrouw stapt uit en zoent de chauffeur uitgebreid. De vrouw wordt door de man tegen de auto aangeduwd en al snel glijden zijn handen geoefend over haar billen, rug en borsten. Niels en ik kijken het van een afstandje aan. ‘Die hebben wel trek in elkaar’ zegt Niels grijnzend. De vrouw maakt zich van de man los, geeft hem nog een vluchtige zoen en loopt naar de deur, de man in opgewonden toestand achterlatend. Als ze door de deuropening stapt werpt ze de Romeo nog even een schalkse blik toe, waarna ze de deur achter zich dichttrekt. De man zucht en blijft een paar tellen tegen zijn auto aanleunen. Dan merkt hij ons op. Niels en ik menen een triomfantelijk glimlachje op zijn gezicht te zien ontstaan. Dan stapt hij in zijn auto en rijd weg.

Een half uur later stopt er een taxi voor het huis. Een man en een iets jongere vrouw dan eerder op de avond stappen uit, rekenen af en lopen gearmd het huis binnen.

Een uur later horen we stemmen achter ons. De man en vrouw staan in de deuropening en nemen vluchtig afscheid, waarna de man de donkere nacht inslentert.

Niet lang daarna stopt er wéér een auto voor het huis. Een man in pak stapt uit, loopt het pad op en belt aan. Gekleed in een badjas doet de ogenschijnlijk jongste van de twee vrouwen open. Haar haren zijn nat. Een uitgebreide zoenpartij volgt. Niels en ik kijken elkaar aan en de wildste scenario’s ontspinnen.

Onze piepers zwijgen, maar we vermaken ons kostelijk. We openen ons vierde en laatste biertje.

De man is nog geen paar minuten binnen of er stopt wéér een auto. Het zal toch niet... De man belt aan en de oudste doet enthousiast open, zoent en omhelst de man en trekt hem naar binnen. Niels en ik kijken elkaar aan. Dit is toch niet te geloven! Pas nog stond ze uitgebreid met die gladde vent tegen de auto te zoenen!

Napratend en gissend doden we de tijd tot daar eindelijk een run op mijn linker hengel komt. De vis zwenkt af naar links, richting een in het water hangende dikke tak. Ik weet hem te blokken en al snel schept Niels de vis. Het is een volschubspiegel van 15 pond. Dan begint het te lopen. Niels verspeelt een vis en vangt er nog twee tot 17 pond, ik moet genoegen nemen met nog een schubje van een pond of 8.