Met de neus in de boter?

Op de terugweg van een ziekenhuiscontrole stoppen we bij een tankstation. Terwijl mijn vader tankt, stap ik uit en loop naar een mooi ogend water. Omgeven door bomen en kreupelhout en mooie, twee tot drie meter brede rietkragen. Restanten van lelieveldjes zijn nog hier en daar te zien. Voor ik het weet heb ik de oever een dikke driehonderd meter gevolgd. Hoe diep zal het hier zijn? Ik pak een tak uit een houtwal en steek deze in het water. Een goede halve meter! Mijn telefoon trilt in mijn broekzak. Bericht van mijn vader: Waar ben je?

Ik loop terug, richting auto, waar mijn vader al bij het water op me staat te wachten. 'En, zit hier iets denk je?' Ondanks dat mijn vader zelf helemaal niets met vissen heeft, weet hij hoe ik in elkaar steek. De rietkraag in een hoek ziet er als een echte winterholding uit. Ik prik met de stok op de omgeknakte rietstengels en prik door het vaste deel heen. Er bevindt zich nog duidelijk minimaal dertig centimeter water onder de rieten. Als ze daar niet onder liggen...

De rietkraag met 'drijvend' plafond

En zo ben ik een week later terug. Nieuw water, nieuwe uitdaging. Op elk water zit wel karper, maar wat zwemt er hier? Eerst loop ik een stuk oever af, me door bramenstruiken en over houtwallen worstelend, intussen de diepte peilend. Die bedraagt voor de kant tussen de veertig en tachtig centimeter. Veel wordt er hier in ieder geval niet gevist, want nergens vind ik tekenen van vissers. Het water is te groot om helemaal te bekijken, dus besluit ik me te concentreren op het deel dat ik eerder had bekeken. De rietkraag met drijvend 'plafond' levert al twee plekjes op, een brede, lage duiker eentje en aan overhangende takken geen gebrek. Om efficiënt te vissen zet ik twee hengels in, elk voorzien van een 'dodelijk' scherp rigje en attractief aas.

Ondanks de naastgelegen weg zit je hier eigenlijk best lekker en door de benzinepomp heb ik een beetje een geluidsbarrière. Op de linker plek heb ik een chod rigje laten zakken. Rond het riet ligt geheid plantenafval en nu weet ik zeker dat mijn haakaas schoon er bovenop ligt. De rechter hengel ligt op een plekje tussen twee overhangende takken onder mijn eigen kant; een bodemaasje met een stukje fluo roze pop up voor het visuele aspect, gedoopt in wat Super Smog voor extra attractie door de verschillende waterlagen.

Een half uur later verleg ik beide hengels iets. Zit er vis die wil eten, dan moet het in die tijd gebeuren, dat heeft de ervaring door de jaren heen me wel geleerd. Mijn linker rig ligt nog altijd voor de rietkraag, nu een paar meter van de eerste plek. De rechter hengel ligt naast een in het water hangende tak.

Juist als ik even bij de rietkraag sta te kijken, meen ik mijn lijn iets te zien bewegen. Die loopt slap over de geknakte rietstengels het water in. Slechts een klein beetje, maar ik zag het. Gespannen speur ik de omgeving rond de plek waar mijn lijn het water in loopt af. Minuten lang niets meer. Heb ik het me dan toch verbeeld? Op het moment dat ik wil weglopen, begint de lijn duidelijk te bewegen en ontstaat er een boeggolf voor het riet. De lijn strekt zich en mijn pieper komt tot leven. Snel pak ik de hengel op en voel logger weerstand dan ik eigenlijk verwachtte. Maar wat verwachtte ik eigenlijk? Ik ben dus blij verrast. Karper! Veel doet de vis niet en hij ligt dan ook na een paar korte, rustige uithalen al snel in mijn net. Wat een beauty! Snel een paar foto's en hij mag terug.

De derde keer verkassen. De chod rig, nu met een witte pop up, komt onder wat overhangende takken te liggen, mijn grondaasje voor de ingang van de duiker. Eromheen verkruimelde boilies. Misschien vijf minuten, dan loopt de duikerhengel af. De vis vlucht bij zijn eerste versnelling de duiker in en dat blijkt ook meteen al zijn verzet geweest te zijn. Langzaam maar zeker weet ik de vis er kopschuddend uit te trekken, bijna rechtstreeks mijn net in. Wederom een mooie schub. Ik val wel met mijn neus in de boter zo zeg! Het gaat eigenlijk vrij gemakkelijk zo. De vissen liggen daar waar je zou verwachten. Het resterende uur dat ik heb, spendeer ik aan het onderzoeken van stekken. De buit is binnen en ik kom geheid terug als het wat warmer is. Of misschien wel eerder ook. Wat meer voorkennis kan dan nooit kwaad.