Kort, hard en onverstandig

Het autoportier slaat dicht en ik leun even tegen de auto om de pijn uit mijn onderbeen en knie weg te laten trekken. Bijna twee weken geleden heb ik een ongeluk gehad, wat me drie gekneusde ribben, een beurse heup, een zware botkneuzing van mijn knie en een onderbeen vol bloeduitsortingen opleverde. Al die tijd binnen zitten heeft me geen goed gedaan en mijn pijnlijke been is aanzienlijk dunner en zwakker geworden door het verlies van spiermassa vanwege mijn immobiliteit.

Gecrushte boilies in de 'Krusha'

Om mijn gekwetste been niet erger te belasten dan 'nodig' is, heb ik mijn Carp Porter mee. Alles kan erop en zo hoef ik enkel de kar vooruit te duwen. Het werkt goed en zo moet ik het wel even volhouden schat ik. Vandaag instant wat plekken afvissen om te kijken of ik ergens karper kan vinden.
Op de eerste plek aangekomen word ik geconfronteerd met een probleem: de steuntjes in de grond drukken blijkt nog niet zo eenvoudig met een knie die niet kan buigen. Uiteindelijk lukt het. Ik voer wat Gecrushte boilies op twee wintervissig uitziende plekjes en laat op elke plek een sneaky rigje zakken.

Het liefste had ik met de pen wat kantjes afgepeuterd, maar dat is gewoon geen optie. En met mijn semi-vastloodhengeltjes kan ik ook meer plekjes afvissen en vergroot ik de kans terwijl ik rustig op een stoeltje zit af te wachten. Een half uur later pak ik mijn spullen bij elkaar, leg ze op de kar en strompel door tot ik een volgend, interessant, ogend stuk water tegenkom.

Wederom voer ik wat gecrushte boilies op plekjes waarvan ik vermoed dat er best wel eens karper kan liggen en leg er mijn rigjes op. Even breekt zelfs de zon door en voelt het aan als lente.

En dan gebeurt het. Juist als ik naar de rechter hengel kijk die tien meter verderop staat, krijg ik een tik op de hengeltop. Als vanzelf spring ik op en donder voorover in het gras, waarbij mijn hand op niet meer dan twintig centimeter van een hondendrol landt. Verkeerde been, had slechter kunnen aflopen. Slechts zenuwachtig gepiep klinkt een paar meter verderop uit de beetmelder. Kopschuddende karper? Als ik met kloppende knie de hengel oppak blijk ik een brasem gehaakt te hebben. Oké, en nu? Hier had ik niet over nagedacht. Hoe krijg ik eigenlijk een vis onthaakt zo laag bij de grond?

De brasem beschouw ik als een positief teken. Als die zich hier ophoudt zal karper dat ook wel eens kunnen doen. Ik kies nu een inhammetje in de rietkraag een drietal meters verderop. Zelden heb ik 's winters brasem en karper namelijk door elkaar gevangen op de vierkante meter.

Als ik met afstandhengels mobiel vis, maak ik vaak een uitwijkplekje; een extra plekje waar karpers eventueel rustig zonder lijn en haak kunnen azen en tevens een plek waar ik mijn rig kan plaatsen nadat ik op een van mijn andere plekken een vis gevangen heb. Het is op deze uitwijkplek waar ik een verkleuring in het water waarneem en daarom mijn bril weer op zet. Nu zie ik een vissenlijf over mijn voer schuiven. Een teken om mijn zojuist ingelegde hengel op te halen en hier in te leggen.

A branch marks shit

Spannend is het om te zien hoe de vis een paar stukjes van de gecrushte bollen opzuigt, dan rustig rond de voerplek zwemt om deze te verwerken en weer terugkomt voor meer. Bij elke hap kan het gebeuren. Dan klinkt van links mijn andere beetmelder. Die hengel staat twintig meter verderop, waar ik mijn rig naast een oud wierveld met wat verspreide rietstegels had laten zakken. Zo omzichtig mogelijk loop ik van de azende vis weg en hobbel naar de andere hengel. Halverwege pak ik het schepnet mee.

De vis is al een aardig eind weggezwommen als ik de hengel oppak en de slip dichter draai. Een kolk aan de oppervlakte en de vis scheert naar links. Op dat moment komt ook mijn andere beetmelder tot leven. Was te verwachten! Toch kan ik niets doen en concentreer me op de vis aan de andere kant van de lijn.

Knie tot het maximale gebogen, snel een foto

Twee jochies van een jaar of 6 komen aanfietsen, gevolgd door een nóg jonger ventje dat op een fietsje met zijwieltjes rijdt. De twee oudsten merken me op en komen naast me staan terwijl ik de vis afdril. Wild enthousiast pakt er eentje mijn schepnet op en gaat klaar staan. In de hoop dat ze niet opmerken dat er ook een vis aan de andere hengel zit, vraag ik of de ander de onthaakmat wil pakken. Als ze er toch zijn en willen helpen? Een mooie spiegel kolkt voor de kant en bij de eerste de beste poging zit de vis in het net. De schepper biedt aan de vis te fotograferen. 'Ik maak vaker foto's voor papa hoor'. Het lijkt me sowieso een betere optie dan zelf klooien nu ik met mijn knie zit. Dat het ventje helemaal inzoomt en zo'n acht meter bij me vandaan gaat zitten maakt me niet uit. De foto blijkt nog goed gelukt ook.

Als we de vis hebben teruggezet, strompel ik naar de kar, gevolgd door de drie jongelingen. Ze lijken voorlopig niet weg te gaan, dus pak ik de andere hengel maar op. 'Heb je er nóg één?' vraagt de fotograaf. De allerjongste pakt het schepnet al op en de ander rent terug om de onthaakmat op te halen. Op dat moment komt Peter, een vriend en vismaat van me, aanlopen. De vis zit er nog aan en doet niet veel meer. Hij blijkt groter dan de spiegel van daarnet. Ook deze mag even snel op de foto.

De zwaarste van het duo

Samen vissen Peter en ik nog twee stekken af tot mijn knie en onderbeen te pijnlijk en dik van het vocht zijn geworden. Het was een goede dag!