Karpervissen uit de boot op de Lot

Dit artikel is gepubliceerd in Dé Karperwereld nr. 104

Mei. Eindelijk breekt het wolkendek open en kan ik het Franse landschap beneden me bewonderen. Het vliegtuig heeft de lange daling naar Bergerac al ingezet. Nog ongeveer twee uur en ik kan na vele jaren weer eens een blik op de rivier de Lot werpen. Ooit heb ik er tijdens een vakantie met mijn toenmalige vriendin wat karpers en barbelen zien zwemmen. Er zou die vakantie volgens afspraak niet worden gevist. Dat is ditmaal juist wel het doel en van uit een boot nog wel!

Bomen genoeg in het water

Hans staat me al op te wachten als ik de parkeerplaats van het vliegveldje op loop en al snel zijn we op weg naar de boot waaruit ik de komende 10 dagen zal vissen. Een mooie autorit later komt Piet me met brede lach tegemoet. Van huisdeur tot boot zijn 4,5 uur verstreken, hoe luxe wil je het hebben! Tijdens een snelle blik zie ik al een karper springen en roofvis jagen. Oei! Een begroeting en we laden mijn koffer en handbagage in de boot om de rivier op te gaan. Vandaag gaan we stekken stroomafwaarts bekijken. Het stroomt pittig, waardoor we niet overal kunnen vissen of niet zo optimaal als we graag zouden willen. Ook het zogenaamde  ‘Boversysteem’ kan door de harde stroming niet worden ingezet. Dit systeem zorgt ervoor dat de vis bij een aanbeet naar hogere waterlagen gedwongen wordt. Takken, stronken en ander puin op de bodem zorgen zodoende voor minder gevaar. De ene na de andere anekdote rolt over Piet’s lippen als we weer eens een ooit door hem of Hans beviste stek passeren. Rivieren zijn constant aan veranderingen onderhevig dus ook al is kennis uit het verleden altijd handig, grondige inspectie van de stek zal altijd noodzakelijk blijven. Een goede dieptemeter is hierbij onontbeerlijk. Dat blijkt ook nu weer als we de ene na de andere oude stek van beide heren kunnen afschrijven omdat er nu bomen, takken of puin liggen. Geen wonder dat de roofvisstand hier zo geweldig is! Zelfs op 5 en 8 meter diepte vinden we bomen die horizontaal uit de kanten tot in het midden van de rivier reiken. Dat wordt nog wat!

De eerste avond en ik weet dat het goed is

’s Avonds tuigen we de hengels op. 8+One braid als hooflijn, in combinatie met het rekbare en zeer slijtvaste Snag Attack leadermateriaal. Met Strip iT en de vertrouwde CSS-2 Super Strong Hooks in maten 4 en 6 maken we een aantal onderlijnen. Het gecoate onderlijnmateriaal helpt bij het voorkomen van het in de war raken als gevolg van de stroming en vele witvis. Piet heeft de stek voor vannacht al twee dagen aangevoerd met Tijgernoten en Roasted Nut boilies. Zo kan ik meteen een serieuze start kunnen maken en in alle rust mijn plan trekken nu ik een idee van de rivier heb gekregen. Ik wil niet alleen aanschuiven, ik wil ook zelf zoeken en proberen. Met een boot tot mijn beschikking ben ik super mobiel, dus wil ik meerdere stekken per dag bevissen. Ik heb echter ook met Wouter te maken, die zich over twee dagen bij me zal voegen. De tijd voorafgaand aan zijn komst, gebruik ik daarom om stekken te zoeken en alvast wat voor te voeren. Die eerste nacht moet ik er twee keer uit om vuil uit mijn lijnen te halen en één keer om Piet te assisteren als hij er een vis aan heeft. Onze rigs blijven op vijftig meter afstand nog net op het door de jaren heen afgesleten plateau liggen. Net voor de zon op komt kan ik zelf ook aan de slag en land een bijna identieke, lange rivierschub van hoog in de twintig pond. Mijn eerste Lotvis is een feit!

De kakofonie aan vogelgeluiden wordt geregeld doorbroken door springende karpers. De eerste roofvissers varen in hoge snelheid voorbij en zoeken een plekje. Kortstondig de stek aanwerpen met kunstaas en vervolgens weer volgas door naar de volgende spot. Een nerveuze bedoening, Amerikaanse roofvistaferelen haast. Ook iets om mee rekening te houden. Later die ochtend zoeken we wat stekken stroomopwaarts en voorzien er twee van een paar kilo 24 mm bollen ter voorbereiding van Wouter’s komst.

De tweede nacht vis ik alleen op een nieuwe stek. Een prachtige gesitueerde plek met meteen 3,5 meter water onder de boot en een langzaam aflopende bodem naar 4,5 meter, om daarna vrij steil naar 10 meter af te dalen. In de omgeving de enige vrij constante rand, noem het een plateau, van een meter of 80 lang en 20 meter breed. Omdat er de voorgaande avond, nacht en ochtend veel vissen boven de ondiepere delen sprongen, plaats ik de rigs van de linker en rechter hengel ondiep en de middelste onder aan de rand op 10 meter. Black bass begint, nu de schemering invalt, duidelijk actiever te jagen. De prooivisjes zoeken dekking rond mijn boot en regelmatig hoor ik vissen tegen de boot aan slaan. Op een gegeven moment zie ik ze zelfs in blinde paniek op de kant springen en klapperen. Twee ijsvogels vliegen af en aan naar een tak drie meter voor mijn boot. Een eekhoorn loopt bedrijvig over enkele takken boven me heen en weer. Aan de overkant cirkelen wouwen boven het bos. Hier zit ik echt midden in de natuur. Ik kijk net van mijn pruttelende avondeten op als er vlak voor de achtersteven – ongeveer op hengellengte – een gigant van een schubkarper helemaal uit het water komt en met een luide klap terugvalt. Wat een flank! Die is minstens 40 pond! Voor de zekerheid check ik nog even de slipafstelling van alle molens. De duisternis valt in. Om me heen klinken met grote regelmaat doffe klappen van in het water terugvallende karpers. Dit kan niet misgaan! Twee beetmelders piepen, het voelt als elektrische shock. Ik knip mijn hoofdlamp aan en zie dat de stroming weer verder is toegenomen. Zelden ervaar ik mijn hobby nog zo intens. Dit is zoals vissen moet zijn. Uit het niets klapt de blank van de rechter hengel tegen de snagear aan en de slip van de molen lijkt het uit te gillen van de pijn. Ik pak de hengel op en door de nagenoeg dichtstaande slip donder ik bijna over boord. Zoveel geweld heb ik zelden meegemaakt! Onder de hoge druk is de vis nog niet helemaal op snelheid en zwenkt na een korte stand off voor de boom langs naar het midden van de rivier. Daar kan ik hem zonder gevaar uitdrillen. Een mooie, lange schub van een pond of 18. Een uur later gebeurt het. Weer een knetterharde aanbeet. De vis zwemt zich vast in een tak. Ik spring in de rubberboot en ga er achteraan. Na wat geklooi weet ik de boel los te krijgen. Het gevecht krijgt een vervolg op het midden van de rivier. De stroming zorgt voor een extra uitdaging als deze eerst een boomstam in mijn lijn duwt en kort erna een mini-eiland. Al die tijd heb ik niet veel in te brengen, tot de ligging van de boot ten opzichte van de stroming en de vis voordelig is. Ik win flink wat lijn en met een lange haal trek ik de vis naar de oppervlakte. Er verschijnt een flank in het licht van mijn hoofdlamp..! Ik schrik me rot. Die is groot! De vis zet aan en neemt me weer op sleeptouw verder stroomafwaarts. Dan loopt de boel vast. Duidelijk voel ik een tak. De vis is gevlogen. Er rest me de 150 meter stroomopwaarts te roeien. Als troost mag ik later die nacht nog een mooie schub landen. Het zal me werkelijk een worst wezen. Deze vis blijft me de hele trip achtervolgen want hoe vaak haak je een vijftiger op een rivier?

Tegen zessen verkas ik naar een stek aan de overkant voor drie uurtjes. Een frisse start en onderzoeken of er al vis op de plek zit. Ik vang er twee. Zeker een optie dus!

Kromme toppen door de stroming

Wouter met een 'perfecte' vis

Wouter ziet de stek voor de komende nacht helemaal zitten. We varen wat heen en weer zodat hij een globaal beeld van het stuk rivier krijgt en we voeren twee kilo Roasted Nut bij. Voor het gevoel, maar vooral om eventueel aanwezige vis lekker bezig te houden. Gisterenavond is er immers al vijf kilo in gegaan met wat tijgernoten erbij. We varen nog een stuk verder stroomopwaarts om de andere door mij bevoerde plek te bekijken. Daarna melden we ons  bij het restaurant in het dorp alwaar we een gezamenlijk lunch met Hans, Piet en de Arynmannen, Arno en Martijn, nuttigen. Arno en Martijn hebben de nieuwste boot voor Hans en Piet gebracht en blijven meteen een weekje vissen. Zij hebben voor een stek een paar kilometer stroomafwaarts gekozen. Na de lunch vertrekken Wouter en ik naar een stek die ik tijdens mijn verkenningstochten had gevonden. Van boven water ziet het er niet echt spectaculair uit, maar dat is onder water wel anders. We kunnen de boot hier nog net direct onder de kant aan de vijf meter lange steekstokken vastleggen. Er meldt zich geen vis en tegen zessen draaien we de steekstokken op de nachtstek in de rivierbodem. We hebben een vrij schoon deel van ongeveer dertig meter aan beide zijden van de boot. Wel hangen er struiken over en in het water. Hier komen zeker hengels te liggen. Dit worden alles of niets-aanbeten. Voor ons ligt een mooi plateau wat aan de achterzijde bezaaid is met boomstompen. Daar vissen we zonder het Boversysteem niet. Ik waarschuw Wouter zich schrap te zetten bij een aanbeet, vooral als de hengels onder de kant afgaan. Nog geen uur later weet ik hem op het nippertje nog aan zijn broek te pakken voor hij overboord kiepert. Stuiterend van enthousiasme en adrenaline kramen we van alles uit, maar eindigt de vis wel in het net. Het is het begin van een gezamenlijk visavontuur dat moeilijk te evenaren zal zijn!

Afwachten en intussen valt er genoeg te zien

De Lot by night

Langgerekte riviervissen

Wouwen zagen we genoeg

Het is al een paar uur licht en we zijn gesloopt. Grote hoeveelheden vuil bleven in onze lijnen hangen, een boomstam liet meerdere hengels aflopen en we konden 6 vissen voor even vasthouden. Er wordt weer water doorgelaten, duidelijk te zien aan de snelheid van de takken die voorbij drijven. De Lot is namelijk geen ‘open’ rivier waar het water vrij kan stomen, maar de waterstand wordt gereguleerd door barages. In tijden van bijvoorbeeld veel regen, die het waterpeil doet stijgen, wordt het water gecontroleerd afgevoerd. Na het ontbijt vertrekken we om een oude stek van Hans te bekijken, die we misschien overdag willen gaan bevissen. Daar kunnen we als het goed is wat meer uit de stroming liggen en wie weet vinden de karpers dat ook wel zo prettig?! We zijn er gauw klaar. De stek is goed te bevissen, maar de boer, die eigenaar is van het land aan het betreffende stuk rivier, heeft het niet zo op buitenlanders die op zijn rivier vissen. Water genoeg, alternatieven genoeg! We hebben geen zin in heibel met de locals, dus zoeken we een andere stek om te bevissen.

Eén van onze stekken, het kan slechter

Geel, oranje, bruin, grijs, de karpers konden enorm van
kleurtint verschillen

Soms volgden de aanbeten elkaar zo snel op dat
we de vissen kortstondig weg hingen 

Eén van de drie in een uur voor Wouter

Gesloopt door de aanbeten en complete bomen en drijfvuil
in de lijnen; tijd voor rust dus

De boot stelt ons in staat snel van stek naar stek te verkassen en in het dorpje kunnen we douchen en is alles binnen 5 minuten lopen te verkrijgen. Hoe relaxt wil je het hebben?! Onze dagindeling ziet er als volgt uit: Om 10 uur vertrek van de nachtstek, om vervolgens een kilo te voeren op de te bevissen dagstek. 11.30 uur lunch in het restaurant met de Arno, Martijn, Hans en Piet of in plaats daarvan een stuk varen. Daarna boodschappen doen en van 13.00 uur tot 17.30 uur vissen op één of twee dagstekken. Rond 18 uur leggen we aan op de nachtstek. Zo kunnen we stoere verhalen en ervaringen uitwisselen op het terras, elke dag vers eten inslaan en bevissen we minimaal 2, soms 3 stekken per 24 uur.

De laatste 3 dagen vissen we met de nieuwe boot die Martijn en Arno hadden meegenomen. Kijken hoe die bevalt. We komen aan bij de nachtstek en zoals steeds draait Wouter de steekstok op de punt van de boot in de bodem en ik die aan de zijkant. Het helpt dat we beiden zelf ook vissen uit een boot met steekstokken en we liggen dan ook in no-time vast als een huis. Tijdens het eten genieten we van het dagelijkse ritueel van de invallende duisternis aan de rivier. Daar maakt ook de ‘avondaanbeet’ deel van uit. Ook dit maal worden we niet teleurgesteld en voor we gaan slapen, hebben we beiden al een vis in de pocket. Vanaf het eerste daglicht gaat het pas echt hard en hebben we al twee vissen van een dubbelrun tijdelijk in de zak weggehangen om de achtervolging in te zetten op een vis die richting een boom in de kant zwemt. Duidelijk een beter exemplaar en Wouter stuurt bij terwijl de vis ons tegen de stroming in op sleeptouw neemt. Een dik half uur lang steun en kreun ik in de hengel. Gelukkig verloopt alles zonder echte problemen en kan Wouter het net om de vis heffen. Weer een rivierbuffel! Beiden raken we maar niet uitgepraat over wat er allemaal is gebeurd en gebeurt. Wouter een dikke in de zak, ik eentje in het net, niet wetend wat nog komen zal. Onze inzet betaalt zich uit. Het vele verkassen, het aanhouden van een strak dagschema, het strijd leveren met de stroming en de daardoor meegevoerde takken, planten en ander spul. De vissen, de natuur en het avontuur maken het allemaal ruimschoots goed.

Eentje voor mij die me een dik half uur in de
rubber boot voorttrok

Ik open mijn ogen weer en het landschap flitst voorbij als ik door het zijraam kijk. Beiden zijn we te moe om de hoogte- en dieptepunten van ons avontuur door te nemen. Dat hebben we ook elke avond al gedaan. Uiteindelijk hebben we 2 nachtstekken en 4 dagstekken bevist, elk met een eigen karakter. De Lot heeft ons ingepakt; wat een ervaring! Een Frans chanson pijnigt mijn oren. Toeterend komt er een auto naast ons rijden, skibox op het dak en aanhangwagen met rubber boot erop. De twee inzittenden, ongeschoren en zongebruinde mannen, groeten ons. Wouter en ik groeten terug, waarna ze gas geven en de afstand tussen ons toeneemt. Kameraadschap onder onbekenden op een Franse tolweg. We zoeken een andere radiozender op en vallen in ‘I’m alive’ van Don Fardon. We schroeven het volume nog wat verder op en zingen de woorden eenmalig mee. Wakker blijven, nog dik 800 kilometer te gaan. Wanneer gaan we weer?

Eén van de dubbelruns, we komen terug!

Hier de bijbehorende film: