Wouter's lijkenpikker

Zaterdag, een snoeksessie met Wouter. Zoals steeds beginnen we op nieuwe, potentiële stekken op grootwater. Zo hopen we meer goede plekken te ontdekken en onze keuze in stekken te vergroten. Daarbij, nieuw is bij tijden ook gewoon leuker. Drie haventjes en een vaart verbonden aan datzelfde water, leveren geen aanbeet op. De lucht is onderhand ook aardig opengetrokken. Lekker om te vissen, niet de beste omstandigheden. Ik heb liever wat grauwer weer met snoeken.


De tweede plek kennen we al van eerdere sessies. Deze pakken we mee omdat we er toch langs komen. Het water is vrij helder vandaag en op de diepste plaats is het zo'n anderhalve meter diep. Hier 'ruik' je gewoon de snoek. Dit wordt versterkt door spetterende mini-witjes. Ik plaats een dobber op één meter diepte en de andere op anderhalf. Wouter hangt één voorn op slechts een centimeter of zestig onder zijn dobber en de ander op een meter. Mijn 'diepe' aasvis komt in het midden van de vaart te liggen, die op een meter diepte langs een boot. Wouter plaatst zijn diepste aasvis tegen een andere boot en wil de ondiepe rechts, onder de eigen kant laten driften.

Op het moment dat hij zijn ondiepe aasvis onder de eigen kant wil laten zakken, zien we een brede kolk en wegspringende visjes. 'Zo!' roept hij uit. Snel gaat de montage er naartoe.  Wouter kijkt me met een verwilderde blik aan. 'Zag je dat?!' Nóg een kolk, nu een meter of twee van zijn vis. Wouter trekt zijn dobber iets dichterbij zodat zijn aasvis verleidelijk wiebelt en misschien wel een verdoofde vis imiteert.

We wachten af en verplaatsen onze vissen elke paar minuten een stukje. Na tien minuten werp ik mijn vissen op een andere plek. Wouter laat de zijne liggen. 'Die vis moet toch mijn aasvis gezien hebben?!' vraagt hij zich hardop af. 'Misschien moet je je vis wat dieper aanbieden?' opper ik. Wouter geeft weer een tikje aan de vis. 'Plop' Langzaam verplaatst de dobber zich onder water naar links. 'Beet!' Rustig draait Wouter lijn op en zoekt dan contact. Het zal niet meer dan vijf seconden na de 'plop' zijn. Het water ontploft. Witjes vluchten alle kanten uit. Een grote flank flitst. 'Zo!' 'Lekker!' roepen we tegelijkertijd uit. Zo zie je maar weer. Soms blijf je te lang proberen, soms te kort. Dan kan je beter je aasvis doodstil laten hangen, dan weer geregeld even bewegen. Soms dieper, soms juist het tegenovergestelde. Dat is wat het vissen nooit saai maakt. Een paar minuten later steek ik het net onder de vis. Wouter's grootste van deze winter tot nu toe.

Op weg naar de volgende stek zwijgen we. Wat een mooie vis. Zwaar ook. Niet dik, maar wel breed. Zwaarder in ieder geval dan je zou vermoeden. Ik begin al aardig rozig te worden met de verwarming aan. Nog twee plekken. De kans is niet groot, maar het kan zomaar.

We stappen uit. Een dieplader passeert. Het water trekt. Eerst maar eens naar het stroompje van de uitlaat. We zijn benieuwd.