Een eerste wintersessie

Het was alweer even geleden dat Rolf en ik gezamenlijk met hengels aan het water waren. Vandaag doet zich weer een mogelijkheid voor en dat biedt tevens de gelegenheid om de nieuwe King Prawn boilie van ons beider aassponsor bij winterse watertemperaturen in te zetten. De watertemperatuur is namelijk onder de 10 graden gedoken en dan spreek je wat mij betreft over wintervissen. Niet of het sneeuwt of vriest boven water. Om het onszelf iets gemakkelijker te maken, hebben we ditmaal niet voor het grote water gekozen en heb ik twee dagen geleden een halve kilo verspreid gevoerd op alle interessante plekken in een gebied van 100x150 meter. De halve kilo zou net genoeg moeten zijn om het voer te herkennen en de vissen te activeren, tenminste, dat is onze theorie.

Het is 11.30 uur als we aan het water staan. Zwijgend speuren we rond. Ondanks dat het niet regent, is het een dooie, natte bedoening. We hebben dit deel niet voor niets geselecteerd. 's Zomers liggen hier wat plompenveldjes en juist de restanten daarvan vinden wij in de wintermaanden aantrekkelijk. Daarbij zijn wat overhangende struiken met een voerboot bereikbaar. Hier hebben we afgelopen winter, tijdens onze snoeksessies, enkele karpers zien liggen.

We gunnen onszelf vandaag zes uur vistijd. We menen onze kansen te vergroten door bij het uitblijven van een aanbeet elke twee uur de hengels te verleggen naar een volgende plek, om zo de verblijfplaatsen van de vissen te ontdekken. Bij wintervissen kan twee meter namelijk al het verschil maken.

Om te beginnen plaatsen we twee rigs op plekken waar 's zomers een plompenveldje staat. De twee andere montages komen onder de overhangende struiken te liggen. Het water is er nog geen meter diep, maar toch lijken ze dit soort plekken te prefereren boven de diepere delen van het water. Ik gebruik mijn voerbootje misschien drie keer per jaar en elke keer is het dus weer even wennen met uitvaren. Uiteindelijk drop ik de rig met vier gebroken boilies erbij onder de takken. Terwijl Rolf de andere 'struikhengel' in orde maakt, vaar ik het bootje terug. Deze bevindt zich nog niet eens halverwege als de lijn van de net uitgevaren hengel voor de top uit het water komt. Beet! Ik pak de hengel op en roep Rolf. Die vaart het bootje verder terug en komt vervolgens met het net bij me staan. De vis laat zich rustig tot voor de kant leiden, waar mijn vismaat hem zonder problemen kan netten. We waren nog niet eens begonnen en de eerste ligt al in het net! Wat een begin!

Toch nog een gelukte foto!

Niet lang daarna liggen alle hengels in en is het tijd voor een bakkie thee en koffie. We zitten net onderuit gezakt als één van de 'plompenrestenhengels' krom slaat. Het gaat hard! Rolf pakt de hengel op. Jubelen slaat na drie seconden ruw over in mineur; de vis schiet los. De rig lijkt in orde. Als het nog eens gebeurt, nemen we maatregelen. Hij werpt opnieuw in, voert een paar boilies bij en loopt nog altijd vloekend terug richting shelter. Dan een aanbeet op de andere 'plompenrestenhengel'. Een herkansing! Deze doet flink zijn best. De voorspelde regendruppels vallen. Op dit moment hoogstens vervelend. Geconcentreerd brengt Rolf de dril tot een goed einde. Als ik het net hef is de opluchting en blijdschap van Rolf's gezicht af te lezen. Een korte fotoshoot met de schub in zijn handen en we zoeken de beschutting van de shelter op. Drie aanbeten in het eerste uur! Wat moet dat wel niet worden vandaag?!

Naarmate de tijd verstrijkt, vervaagt de scherpte die we aan het begin hadden. Volgens plan draaien we na twee uur zonder aanbeet de hengels binnen. Rigs en aas worden gecontroleerd. Eén onderlijn hing in een tak onder de overhangende struiken, de andere drie lagen goed. Niet veel later liggen de rigs weer op nieuwe plekken en wachten we af.

Zo'n veertig minuten later moet Rolf weer in actie komen. Wéér een 'plompenrestenhengel'. De aanpak werkt en ook het aas is duidelijk gewild! Flitsend gedrag verraadt niet een gigant, but who cares? Mini is ie ook niet, blijkt trouwens. Een man-vis foto is op zijn plaats. Tot mijn vermaak en ergernis van Rolf blijft de vis zeer onrustig op de kant. Even snel een fotootje maken zit er niet in, dus na twee pogingen gaat het beest weer snel terug het nat in. Het welzijn van de vis gaat immers voor.

Het loopt tegen zessen; einde sessie dus. Beiden hebben we al één hengel binnengedraaid, de shelter ligt al plat. Eén piep achter me. Een blauw ledje brandt, in het licht van mijn hoofdlamp zie ik de hengel in de steunen schudden. Een plons van onder te takken galmt over het water. Beet! Bang dat door de sprong van de vis de lijn in de takken blijft hangen, steek ik de hengeltop onder water. Ik voel de vis naar links scheren. Die is dus vrij. Als ik meters lijn heb opgedraaid, kan ook de dichtstaande molenslip weer wat open. 'Het voelt als een dikke' meld ik. 'Lekker' klinkt het droogjes naast me. Een écht dikke missen we nog vandaag, al klagen we zeker niet! De voorslagknoop loopt door de ogen van de hengel als ik weer wat lijn win. Ver kan ie niet meer zijn. Opeens geeft ie het op en komt omhoog. Het net met inhoud uit het water tillen gaat wat gemakkelijker dan verwacht. Het is wéér een spiegel. Oranje gekleurd, mooie beschubbing.

Bij het terugzetten van de vis krijg ik nog een plens water over me heen geslagen. Ergens wel een passend einde van een visdag zoals ik hem graag zie.

Nog even een plens water over me heen