Penvissen; Head scratching moments

Vorig jaar hebben Dennis en ik een verkennend dagje gevist op 'De Penplas', een voor ons destijds nieuw water. Het dagje penvissen werd een gigantisch succes en dat smaakte natuurlijk naar meer! Met meer info in de tas togen we voor een tweede maal naar het water.

We arriveren vroeg in de ochtend en lopen eerst een rondje om wat plekjes te maken. Het water ligt er mooi bij, we kennen al wat goede plekken en er is witvisactiviteit genoeg. Zeker dat laatste stemt ons altijd positief. De vorige visdag leerde ons dat succes zeer stekafhankelijk is. Het blijft gevaarlijk om na één dag vissen conclusies te trekken, maar beiden zijn we er sterk van overtuigd dat we het bij het rechte eind hebben. Dennis beviste de vorige keer duidelijk de productievere plekken en om tot een eerlijkere verdeling te komen worden die nu gedeeld. Daarnaast zoeken we elk twee nieuwe plekken uit om te bevissen. Zo kunnen we elk op vijf plekken ons pennetje laten zakken.

Ruim een uur later starten we onze eerste ronde langs de plekken. Ik ben bijna bij mijn eerste plek aangekomen, die een meter of tachtig van Dennis' plek ligt, als Dennis al met een kromme hengel staat maar plots recht schiet. Een gedempte krachtterm klinkt. Vis gelost. Van een afstandje gezien doet het minder pijn dan dat als je er naast staat. Toch een positief teken! Dennis komt na wat bijgevoerd te hebben even bij me staan. Het was karper. Shit! Maar wel zo snel al!

Op mijn derde plek scharrelt wat rond. Regelmatig verschijnen belletjes, wel iets te fijn om van karper te zijn. Waarschijnlijk brasem of zeelt. Een rietstengel schokt nog geen halve meter van mijn pennetje. Vijf, wat grotere bellen verschijnen. Een paar seconden nogmaals, nu drie, maar nu iets meer richting mijn pen. Dat is waarschijnlijk karper. Het water verkleurt licht. Links, op twee meter van mijn pen, zwemt ook iets door de rietkraag, te zien aan de rietstengels die opzij gedrukt worden. Spannender kan je het haast niet hebben. Mijn wereld bestaan uit vier vierkante meter op het moment. Mijn pen beweegt. Het gaat gebeuren. Haast aarzelend verdwijnt de antenne onder water en loopt schuin weg. Twijfel, lijnzwemmer of..? Langer dan misschien twee seconden wacht ik niet af en zoek contact. Water spat op als de karper versnelt en de rietkraag uit dendert. Op nog twee plekken in het riet gebeurt hetzelfde. Ik tast naar het schepnet om met de vis mee te kunnen lopen. In beginsel heb ik mijn slip wat minder zwaar afgesteld om de gehaakte vis vrij makkelijk van de plek weg te kunnen laten zwemmen. Op deze manier hoop ik de rust zo snel mogelijk terug te laten keren. Dan valt de boel slap. Totaal onverwacht. Ik draai lijn op. Een schub op mijn haak dwarrelt in de wind.

Rietkragen en lelieveldjes

Ondanks deze actie blijft het verder angstvallig stil. De verwachtingen worden niet waar gemaakt. Na de tweede ronde staat de teller nog altijd op twee verspeelde vissen. Hebben we de vorige keer dan echt zoveel geluk gehad en geeft de Penplas haar geheimen toch niet zo makkelijk prijs? We besluiten nog drie plekjes aan te voeren. Zo kunnen we bij het passeren door belletjes of verkleuringen in het water snel waarnemen of er visactiviteit is en eventueel inleggen. En anders werken de plekjes waarschijnlijk alleen maar in ons voordeel als er vissen zijn die de kanten afstruinen en zo meerdere kleine voerplekjes tegenkomen. Er wordt hier immers behoorlijk gevist.

Eindelijk van de nul af

Met de lunch achter de kiezen beginnen we aan ronde vier. De waarneembare witvisactiviteit is sinds onze aankomst teruggevallen tot het minieme. We zetten door. Het doel is nog steeds om ieder een vis te vangen. Dennis krijgt op zijn tweede plekje een kans. Ik heb me bij hem gevoegd, want bij mij was het niets. Kolkjes, belletjes, duidelijk karper op het voer. Dennis' dobber is nu het middelpunt van de aandacht. Het is allemaal nét niet genoeg voor een duidelijke aanbeet. Plots is het stil op de plek. Na een minuut of drie afwachten haalt Dennis op. Alles lijkt in orde. Een beetje voer erbij en dan gaan we. Moet het straks maar gebeuren. Toch niet. Het voer ligt er nog niet in of de vis toont met belletjes en stofwolken zijn aanwezigheid weer. Dennis legt in en het spel begint. Weer net niet aanbeten. We overleggen; aanslaan of afwachten? Dan zeilt de dobber onder. Een droge 'tsjak'. Mis.

De volgende plek compenseert. Een mooie aanbeet levert Dennis zijn eerste vis van de dag op. De dikke zeelt mag na een fotootje snel weer terug. Die is welkom! Ik zie wat leven op een 'passantplekje'. Ik korte tijd vang ik er vier lappen van brasems

Ronde vijf, plek vier. Bewegende rietstengels verraden vis. Nu moet het toch eens mijn moment gaan worden. Voorzichtig laat ik mijn haakaas tussen de rietstengels zakken. Net op tijd, want de vis lijkt op de rietpluk naast mijn pennetje af te stevenen. Een metertje rechts van mij zit er nog eentje. Die is goed aan het wroeten zeg! Drie belletjes verschijnen naast mijn pen. De lijn wordt even aangetikt. Daar maak ik me niet zo erg veel zorgen over met alle rietstengels in de buurt. De vis rechts van mij lonkt met zijn staart.  Die wappert zichtbaar net onder de oppervlakte. Fel zakt mijn antenne onder plots onder water, ik schrik ervan. Langzaam klimt de antenne omhoog om vervolgens weer weg te zeilen. Ik weet genoeg. De vis splijt de rietkraag openen en komt in open water terecht. In mijn ooghoek zie ik de andere vis rustig doorgaan met azen. De vis aan de lijn scheert naar links, voor de rietkraag langs. Dennis komt al aangelopen en schept de vis wat later voor me. Die hebben we wel verdiend!

Die hadden we wel verdiend!

We hebben er hard voor moeten vissen, maar de eerste is binnen. Nu hopelijk voor Dennis ook nog eentje. Het mag niet zo zijn. De vis lijkt gewoon niet echt actief. Waar het aan ligt? Gelukkig is het niet zo simpel en voorspelbaar allemaal. We komen terug!