Filmen met Piet op de Sloterplas

De afgelopen dagen heb ik met Piet Vogel een groepje karpers uit de Sloterplas gefilmd. Ondanks de langsdrijvende waterplanten en algen konden we het gedrag van mooie twintig- en dertigponders filmen. Drie vissen prijkten al gauw op ons verlanglijstje: Een lange schub die we dik in de veertig pond schatten, een breedgebouwde schub van rond de vijfendertig pond en een projectspiegeltje.

The hunt for Lac du Vette mirrors; The Wrath of Johnny

Drie dagen heb ik trouw mijn stek van voer voorzien en vandaag zou ik moeten krijgen wat mij toekomt. De parkieten maken hun aanwezigheid luidruchtig kenbaar. Twee meerkoeten verlaten de tak waarop ze zaten en haasten zich naar de plek waar mijn boilies te water gaan. Ze weten al wat er komen gaat. Johnny vecht zich op een afstandje met zijn ene pootje door de golven. Recht voor me, op vier meter uit de kant, blijft hij drijven en kijkt me aan. Oké Johnny, je krijgt wel wat. Krijg ik dan ook weer een mooie vis, net als vorige keer? Maar nu graag nog ietsjes groter. Gretig pakt Johnny de toegeworpen halve boilie en zwemt ermee naar de rietkraag. Zo, benieuwd of Johnny woord houdt.

The hunt for Lac du Vette mirrors; Yeah baby!

Ondanks de regelmatige actie bij de Parkietenburcht wil ik ook nog een aantal andere stekken bevissen. Zo hoop ik niet alleen de druk op deze stek laag te houden, maar tevens meer kennis van het water op te doen, want er is de afgelopen jaren duidelijk het een en ander veranderd. Een stek die ik voor mijn operatie al op het oog had, toen ik nog slechts korte verkenningstochtjes kon maken, is Venushill. Hier heb je breed uitzicht over het water en de stek biedt de mogelijkheid om verschillende dieptes te bevissen. Wouter was op de hoogte van mijn plan Venushill te bevissen en wilde me bij het zien van de ligging van de stek en na uitleg van het diepteverloop maar al te graag vergezellen. We kunnen naast elkaar zitten en toch ieder een eigen stek bevissen.

The hunt for Lac du Vette mirrors; Filmpje Yeah Baby!

Verslag volgt nog, hier alvast een tipje van de sluier.

De Plompensloot; The Closure (+ filmpje)

Ik heb het veel te druk de laatste tijd en daarom laten de verslagen wat op zich wachten. Hier onder het verslag van afgelopen weekend.

Zaterdag heb ik met Tim, die ik tot dan alleen kende van het KCN-forum, de Plompensloot bevist. Het is duidelijk dat het najaar zijn intrede doet want de plompen zijn al flink aan het vergaan. Dat maakt het vissen weer een stuk eenvoudiger. Het was een gezellig dagje en Tim ving binnen drie kwartier zijn zo gewenste vis, welke tevens een nieuw PR voor hem betekende. ‘Mission accomplished’, maar voor mij niet helemaal. Het bleef namelijk bij die ene vis en dat was naar mijn mening te weinig na drie dagen voeren. De temperatuur van 27 graden, de zon en het nagenoeg windstille weer hielpen ook niet echt mee. ‘s Avonds sprak ik Peter en die had wel zin. ‘Morgen verwachten ze regen en weer wind, wat denk je ervan? Ik kan wel wat tijd vrij maken’. De afspraak was snel gemaakt.

The hunt for Lac du Vette mirrors; Hello Beauty!

Zaterdag, zondag, dinsdag. Wat een luxe! Wederom zit ik aan de waterkant. 10.15 uur. Ik lig in. De derde hengel kostte me wat moeite en kreeg ik pas bij de derde poging op de juiste plek. De wind staat schuin op mijn stek, zoals je het als visser graag hebt, maar het beïnvloedt wel de precisie bij het inwerpen. Daarbij moet ik nog wennen aan de dikke lijn die ik nu op mijn spoelen heb. Johhny worstelt zich al een tijdje door de golven. Ik begin toch steeds meer bewondering voor het beestje te krijgen. Zou hij zijn strubbelingen ook echt als zodanig ervaren? Of weet hij misschien niet beter? Als ik de voorspellingen mag geloven staat er vandaag ZW-7 op het programma. Van regen is tot nu toe nog geen sprake, maar de wind neemt ik kracht toe en de lucht wordt steeds donkerder. Vandaag wordt het ruig; visweer voor echte mannen.

The hunt for Lac du Vette mirrors; Johnny

De parkieten kwetteren zo hard dat ze al het andere omgevingsgeluid overstemmen. Even heb ik getwijfeld of ik niet naar de door Peter en mij aangevoerde stek zou gaan, maar ik kan het niet opbrengen. Er brak die dag iets.

11.15 uur, een uur later dan voorgenomen, maar ik lig in. Getergd zit ik strak achter mijn hengels. Het bewolkte weer en de verwachte regenachtige dag zorgen voor rust in de omgeving. Was gisteren wel anders. Hopelijk hebben de Pineappletjes hun werk gedaan en komt er een mooie vis terug om te kijken of er nog meer te halen valt.

Rond mijn stek houdt zich een meerkoet op met maar één poot. Of hem iets overkomen is, of dat hij zo uit het ei is gekropen weet ik niet. Hij doet me een beetje denken aan iemand die ik onlangs in het revalidatiecentrum heb leren kennen. ‘John, maar zeg maar Johnny, dat doet iedereen hier’. Zo stelde de man zich voor nadat we onze verhalen hadden uitgewisseld. Johnny heeft zijn been verloren door een motorongeluk. Hij had zijn vrouw beloofd de schuur op te ruimen en daar had hij net even geen zin in en dus had hij zijn motor gepakt om een stukje te gaan rijden. Oei, oei, oei, wat had hij op z’n flikker gehad van z’n vrouw. Wel een halve dag had ze pislink naast hem aan zijn bed gezeten, maar uiteindelijk had haar bezorgdheid de overhand gekregen. ‘t’Is gewoon een overgevoelig wijffie’, sloot Johnny zijn relaas af.

The hunt for Lac du Vette mirrors; Desperate measures

Het talud hier is wreed, maar met de genomen maatregelen zou het goed moeten gaan. Volgens de dieptemeter wemelt het van de vis. Ik jubel: ‘Peet, we gaan vangen! We voeren de zoete snoepjes en gaan onze armen lamtrekken.’ Peter’s blik is gericht op het beeldschermpje van de dieptemeter, hij kijkt bedenkelijk. ‘Jesus man, wat een afgrond, ‘t zal mij benieuwen. Het gaat er recht naar beneden. Kijk, al die vis houd zich op rond de zes meter, direct achter het talud.’ Ik zie het helemaal zitten, wil het liefst nu m’n spullen al pakken. ‘Komt wel goed, we hebben ook altijd de boot bij ons’. We voeren het merendeel van de vier kilo boven op het talud, op een ongeveer vijftien meter brede richel, waar het ruim drie meter diep is. De rand loopt steil naar beneden en eindigt acht meter dieper. Ook hier voeren we wat mierzoete ananassnoepjes.